Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Για λόγους στοιχειώδους αγωγής έχω μάθει να μην κρίνω ποτέ το πένθος του άλλου. Ο καθένας βιώνει τη θλίψη όπως την αισθάνεται.
Αν η κυβέρνηση έκρινε ότι οφείλει να κηρύξει τριήμερο εθνικό πένθος για το ναυάγιο έξω από την Πύλο, καλώς έκρινε. Δεν έχω κάτι να προσθέσω.
Απλώς να θυμίσω ότι είναι ένα ναυάγιο που συνέβη εκτός εθνικής επικράτειας και ελληνικών χωρικών υδάτων, στο οποίο δεν εμπλεκόμαστε καθ’ οιονδήποτε τρόπο κι απλώς σπεύσαμε να συντρέξουμε για να διασώσουμε τους ναυαγούς.
Φυσικά κάναμε πολύ καλά.
Από εκεί και πέρα τα είπε όλα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στους δυο – τρεις αγενέστατους εγκάθετους που πήγαν να της ζητήσουν τον λόγο.
Στους συνομιλητές της (διάβασα ότι είναι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν το γνωρίζω…) που με θρασύ ύφος και απρεπή τόνο την κατηγορούσαν για διάφορα «εγκλήματα» απάντησε με κατηγορηματική αξιοπρέπεια:
– Ο φράχτης είναι η προστασία των συνόρων της πατρίδας μου!
Τα οποία η Ελληνική Δημοκρατία θα φυλάει έως να σβήσει ο ήλιος και είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει στον κάθε «αφάνα» και σε κάθε υστερική.
Κατά τα άλλα ασφαλώς θλιβόμαστε και πενθούμε για ένα ναυάγιο στο οποίο χάθηκαν τόσες ψυχές, έστω κι αν δεν έχουμε καμία σχέση με το γεγονός.
Πάμε παρακάτω.
Τα αίτια του ναυαγίου δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί. Προφανώς υπάρχει γενικότερο ζήτημα παράνομης μετανάστευσης, το οποίο εκμεταλλεύονται κυκλώματα διακινητών σε άθλιες συνθήκες ασφάλειας και με πολλά θύματα.
Η λύση φυσικά δεν είναι να «νομιμοποιήσουμε» γενικώς την ελεύθερη κι ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Αλλά να την υποβάλουμε σε σαφείς κανόνες μετακίνησης, οι οποίοι θα οριστούν όχι από τους υποψήφιους μετανάστες αλλά από τις χώρες υποδοχής τους.
Κάποιοι υπάρχουν ήδη και μπορούν να βελτιωθούν. Ηδη, η Ευρωπαϊκή Ενωση φαίνεται να καταλήγει σε μια νέα συμφωνία για το μεταναστευτικό και το άσυλο.
Αλλά όποιος ονειρεύεται ότι η Ευρώπη θα ανοίξει μια μέρα τα σύνορά της για να υποδεχτεί όλη «τη δυστυχία του κόσμου» (η διατύπωση ανήκει στον Μισέλ Ροκάρ) είναι βαθιά νυχτωμένος.
Δεν θα το κάνει για να μη θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια, την κοινωνική και πολιτισμική συνοχή της.
Δεν θα το κάνει, διότι οι λαοί της Ευρώπης στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν το θέλουν.
Και στη δημοκρατική Ευρώπη οι κυβερνήσεις είναι «του λαού, από τον λαό, για τον λαό».
Δεν είναι του κάθε αναμαλλιασμένου σαχλαμάρα που θεωρεί ότι μπορεί να την πέφτει στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
