Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Ο Τσίπρας αποθεώθηκε κι αποδοκιμάστηκε, αγαπήθηκε και μισήθηκε, εγκωμιάστηκε κι απορρίφθηκε. Τελικά έχασε στις εκλογές κι έφυγε.
Αυτή είναι η μοίρα των πολιτικών στη δημοκρατία.
Ακριβώς επειδή η δημοκρατία κρίνει στην κάλπη. Δεν υπάρχει άλλη μέθοδος.
Δεν ξέρω αν θα προκύψει κάποιος «νέος ΣΥΡΙΖΑ» μέσα από «βαθιά ανανέωση και επανίδρυση», όπως υποσχέθηκε ο απελθών πρόεδρός του.
Ο μάντης Κάλχας είχε εισηγηθεί κάποτε τη θυσία της Ιφιγένειας για να πλεύσουν τα πλοία των Αχαιών αλλά το κόλπο δεν πιάνει πάντα. Το πιθανότερο είναι να πλακωθούν μεταξύ τους στις καρεκλιές.
Δεν είναι όμως της στιγμής. Το βέβαιο είναι ότι η παραίτηση Τσίπρα σφράγισε μια αποτυχία ή έστω μια φιλοδοξία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει υπό την ηγεσία του «το μεγάλο κόμμα της Κεντροαριστεράς» ή «ο άλλος πόλος» που ήλπιζαν πολλοί ευκαιριακοί συνταξιδιώτες.
Κι αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα του ταξιδιού, για να δανειστώ την ορολογία του Τσίπρα.
Ούτε οι άνθρωποι, ούτε τα κόμματα, μπορούν να γίνουν κάτι που δεν είναι. Ενα κόμμα της ομιχλώδους Αριστεράς θα παραμείνει πάντα ένα κόμμα της ομιχλώδους Αριστεράς όσο κι αν μεγαλώσει ή μικρύνει, εγκωμιαστεί ή αποδοκιμαστεί.
Και στην εποχή μας είναι η Αριστερά που κινείται συνολικά εκτός εποχής.
Θα ήταν λοιπόν άδικο να χρεώσουμε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν έκαναν κάτι που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να κάνει.
Και θα ήταν αστείο να θεωρήσει κανείς ότι τα κόμματα ταξιδεύουν με σημαίες ευκαιρίας έως τον σταθμό που θα αλλάξουν σημαία γιατί μια άλλη βολεύει περισσότερο.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι όλη η μπουρδολογία περί «προοδευτικής παράταξης» ή «δημοκρατικής παράταξης της Κεντροαριστεράς» ή «προοδευτικής συμμαχίας» κατέρρευσε στις κάλπες. Ο καθένας έμεινε αντιμέτωπος με τον εαυτό και το κόμμα του.
Η αποχώρηση του Τσίπρα υπηρετεί ασφαλώς τη λογική της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κι αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, ακόμη περισσότερο που (αν κατάλαβα καλά) βασανίστηκε να την αποφασίσει. Ανθρώπινο.
Από την άλλη πλευρά βεβαίως η χώρα έχει βρει τον βηματισμό της και μακάρι να συνεχίσει.
Ούτως ή άλλως, οι όποιες εσωκομματικές διεργασίες σε ένα κόμμα του 17% μπορεί να έχουν το ενδιαφέρον τους αλλά δεν θα τις παρακολουθήσουμε και με κομμένη την ανάσα. Η ζωή και η κοινωνία θέτουν άλλες προτεραιότητες.
Μακάρι λοιπόν να βρει τον δρόμο του κι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα μικρότερα κόμματα.
Με την πιεστική υπόμνηση όμως πως το θεμελιώδες είναι να μη χάσει τον δρόμο του ο τόπος.
