Γράφει ο Γιάννης Μακρυγιάννης
Αυτό που δεν κατάλαβαν οι περισσότεροι στο παραδοσιακό απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ – καίτοι έμπειρα, πολύ έμπειρα στελέχη – είναι ότι το ζητούμενο μετά από τη συντριβή στις εθνικές εκλογές δεν ήταν ένας νέος (ή μία νέα) αρχηγός, έτσι απλά.
Αλλά μία νέα παράταξη, συθέμελα αλλαγμένη (κατά το μετασχηματισμό, που είχε πει ο Τσίπρας το 2019, αλλά πλέον στην πράξη), που να αγκαλιάζει όλο τον προοδευτικό χώρο, να έχει κυβερνητική προοπτική.
Αυτό ήταν το ζητούμενο εξαρχής.
Δεν ήταν το θέμα ποιος/ποια θα καθίσει στην καρέκλα του Αλέξη Τσίπρα για να συνεχίσει ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ – περίπου ο ίδιος, περισσότερο ή λιτότερο αριστερός, αρχηγοκεντρικός ή συλλογικός. Με τα ίδια πρόσωπα σε άλλους ρόλους, «απελευθερωμένα» από την ισχυρή προσωπικότητα και το ιστορικό για την Αριστερά φορτίο, που κουβαλούσε ο Τσίπρας. Δεν ήταν αυτό το επίδικο.
Δεν νοιάζει την κοινωνία εάν ο/η αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεννοείται με τον Βούτση για να βγάλει μία ανακοίνωση ή θα ρωτάει τον Δραγασάκη και τον Λάμπρου για το πώς θα απαντά στον Μητσοτάκη στη Βουλή.
Δεν ενδιαφέρει την κοινωνία αν η ρητορική θα είναι περισσότερο ή λιγότερο αριστερή, εάν θα συμφωνεί με αυτή ο Τσακαλώτος ή θα μπαίνει ένα αριστερόμετρο στην Κακιά Σκάλα για να τους φέρνει όλους στα ίσια – κόβοντας ή τραβώντας.
Η κοινωνία και ως φαίνεται ο… κανονικός, ο μέσος άνθρωπος του ΣΥΡΙΖΑ – όχι ο περίγυρος της Κουμουνδούρου – και ο προοδευτικός κόσμος, δεν αποδέχεται τούτο: Να πληρώσει για την ήττα μόνο ο Τσίπρας -ο οποίος προφανώς φέρει τις ευθύνες του. Και να συνεχίσουν όλοι οι άλλοι να απολαμβάνουν τα ηγετικά τους οφίκια, τα κομματικά προνόμια και να καθορίζουν την τύχη και την πορεία του χώρου.
Όσοι θεώρησαν ότι το θέμα μετά την εκλογές ήταν να βρεθεί ο αποδιοπομπαίος τράγος ή η Ιφιγένεια (ο Τσίπρας) για να αποπλεύσουν προς νέες πολιτικές περιπέτειες, χωρίς να αναλάβουν την παραμικρή ευθύνη για όσα έγιναν ή δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, έκαναν κολοσσιαίο σφάλμα.
Ο Τσίπρας ανέλαβε τις δικές του ευθύνες μόνος του. Δεν τις φόρτωσε σε κανένα. Τις ευθύνες των άλλων, αφού δεν τις αναλαμβάνουν με τη σειρά τους οι ίδιοι, καλείται να (τους) τις αποδώσει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή.
Το ζητούμενο λοιπόν εξ αρχής ήταν ένας αλλος ΣΥΡΙΖΑ.
Και ο/η αρχηγός αξιολογείται (και θα κριθεί την Κυριακή) από το εάν μπορεί να υπηρετήσει αυτό το στόχο. Να τα αλλάξει όλα, να ανοίξει το κόμμα στην κοινωνία και να δώσει την ελπίδα ότι η παράταξη μπορεί να νικήσει και πάλι.
Γι’ αυτό και έχουμε το σημερινό, απροσδόκητο κατά πολλούς, σκηνικό.
Ο Κασσελάκης δεν προέκυψε από το πουθενά. Προέκυψε επειδή δίνει το σήμα ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα άλλο ΣΥΡΙΖΑ.
Όποιος/α μπορεί να τον ανταγωνιστεί σε αυτό, τότε ίσως καταφέρει να τον κοντράρει την Κυριακή.
