Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Ωκεανοί αναζήτησης του σημείου ανάμεσα στην οργή και τη γαλήνη για την ανθρώπινη ψυχή, κρυφοκοιτάζουν διακριτικά αλλά επίμονα τη λυτρωτική διάσταση της συγχώρεσης.
Της διαδρομής που ακολουθεί η συνείδηση, εξασφαλίζοντας την αρμονική συμπόρευση του μυαλού και της καρδιάς, για να αναιρέσουν τη φθορά κάθε εκκρεμότητας με τις προηγούμενες εκδοχές του εαυτού μας.
Να προχωράς μπροστά. Να βρίσκεις τη δύναμη να ξανασηκώνεσαι, χωρίς να εγκλωβίζεις τις ιαχές του μέλλοντος στα σκοτεινά μονοπάτια της επεξήγησης της πτώσης.
Η δύναμη να συγχωρείς. Με σπανιότερη αρετή να βρίσκεις τη δύναμη να συγχωρείς τον εαυτό σου. Για τα όνειρα που μοιραστήκατε και δεν κατάφερε να ζήσει μαζί σου. Για όσους απογοήτευσε, από εκείνους που τον πίστεψαν. Για εκείνους που θυσίασαν τις ωριμότερες εκδοχές του εαυτού τους, για να του επιτρέψουν να βρίσκει τη δύναμη να ξανασηκώνεται, κάθε φορά που πέφτει.
