Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Οι δυο Καραμανλήδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι οι σημαντικότεροι πολιτικοί ηγέτες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Οδήγησαν τα κόμματά τους στην κυβέρνηση και τίμησαν την πολιτική με τον μόνο τρόπο που μπορεί να το κάνει κάποιος που αναλαμβάνει την ηγεσία της χώρας:
-Δεν την ευθυγράμμισαν με τα συμφέροντα ξένων δυνάμεων, όταν δεν συνέπιπταν με τα δικά της και δεν υπέκυπταν σε υποδείξεις εσωτερικών κέντρων ισχύος.
Μπορεί να καταλογίσει κανείς οτιδήποτε στη διακυβέρνηση τους – και υπάρχουν αρκετά και για τους τέσσερις.
Αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπήρξαν κατώτεροι της αποστολής τους.
Πήγαν κατευθείαν στις πηγές της εθνικής κακοδαιμονίας: τη χειραγώγηση της πολιτικής και της χώρας. Οι τρεις πλήρωσαν κόστος γι’ αυτό.
Η περίπτωση του Κώστα Καραμανλή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για αρνήθηκε την κηδεμόνευση των «νταβατζήδων» και τις υπερατλαντικές παρεμβάσεις, ως επικεφαλής μιας παράταξης ο κορμός της οποίας ήταν εθισμένος στο αντίθετο – σε βαθμό εθελοδουλίας.
Από το «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» του Κανελλόπουλου στον Πιουριφόι, μέχρι το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» του Σημίτη, που έβαλε ταπεινωτικά και τη Δημοκρατική παράταξη σ’ αυτή τη λογική.
Από την παραχώρηση προνομίων στην κάστα των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, μέχρι την απαλλαγή -των ιδίων και των υποτακτικών τους στην πολιτική- από το βάρος των σκανδάλων τους.
Απορρίπτοντας αυτήν την νοοτροπία ο Καραμανλής δεν συγκρούσθηκε μόνο με τη «διαπλοκή», αλλά και με τις ομάδες που ήλεγχαν συγκεκριμένοι εκπρόσωποί της μέσα στο κόμμα του. Το πληρώνει ακόμα.
Σήμερα έχει ένα προνόμιο – που μπορεί να είναι και βασανιστικό για τον ίδιο: είναι ο μόνος από την παράταξή του με αποδοχή πέραν των ορίων της.
Από αυτήν την άποψη αποτελεί «χρυσή εφεδρεία» όχι μόνο για την καθημαγμένη, από τον Νεομητσοτακισμό, ΝΔ, αλλά για την απαλλαγή του δημοσίου βίου από τους, πανταχόθεν, χειραγωγούς του.
Αν αυτό σήμαινε «πολιτικό κεφάλαιο» για τον τόπο, πρέπει να διαφυλαχθεί. Πρωτίστως με αποφυγή της υπερβολής για την κυβερνητική θητεία του.
Οι κυβερνήσεις του απέτυχαν στους δυο βασικούς στόχους της εκλογικής επικράτησης του 2004: την επανίδρυση του κράτους και την πάταξη της διαφθοράς.
Όπως απέτυχαν στη δημοσιονομική συγκράτηση, όταν ξέσπασε η διεθνής κρίση του 2008.
Ο Καραμανλής τίμησε τον ρόλο του ως Πρωθυπουργός, όταν ζήτησε τη λαϊκή εντολή για δύσκολες αποφάσεις ανάκαμψης – που δεν πήρε.
Ανέδειξε την πολιτική του ποιότητα, αρνούμενος να χορέψει στα συντρίμμια που προκάλεσε, δολίως, ο διάδοχός του.
Η προσφορά του δεν μετράται με κυβερνητικά επιτεύγματα, αλλά με την ακεραιότητα, το ήθος, και το σθένος προστασία της πολιτικής, που επέδειξε.
Σήμερα δεν υπάρχει από αφηγήσεις μυστηρίου, υπερτονισμούς αμφίσημων γεγονότων και διαμεσολαβητές του λόγου του, για να αναδειχθεί η αξία της παρουσίας του στο δημόσιο βίο.
Πιο απλά: ο Καραμανλής δεν χρειάζεται «δικαίωση» για το παρελθόν, αλλά διαφύλαξη της πολιτικής του υπόστασης για το μέλλον.
