Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η τελευταία υπόθεση, για την οποία είναι υπόλογη η Λίνα Μενδώνη, αναδείχθηκε ξανά αυτές τις μέρες.
Η, συγκροτημένη, Σία Αναγνωστόπουλου επανάφερε στο προσκήνιο τη «συγκάλυψη κυκλωμάτων αρχαιοκαπηλίας» από την υπουργό Πολιτισμού.
Πρόκειται τη διαβόητη «συλλογή Στερν» με τα 161 κυκλαδικά αντικείμενα.
Η κατηγορία είναι ότι μετά από τριγωνικές διακινήσεις η Μενδώνη την ξέπλυνε με νόμο – καθιστώντας τη Βουλή συνένοχη.
Είναι βαρύ να κατηγορείται Πρωθυπουργός ότι λειτούργησε ως εκπρόσωπος αρχαιοκαπήλων και η υπουργός του ως εκπρόσωπος οίκων δημοπρασιών.
Στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό ο Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε στη Βουλή, μια άλλη υπόθεση ξεπλύματος, που τείνει να ελιχθεί σε σκάνδαλο των σκανδάλων, καθώς αφορά την πιο λαμπερή κληρονομιά της Ελλάδας: τον Παρθενώνα.
«Εργάζονται», λέει, για την «επανένωση» των «Παρθενώνιων» -έτσι το είπε- Γλυπτών και έβαλε στο κάδρο τη Μενδώνη.
-«Ο τρόπος που χειρίστηκε το υπουργείο Πολιτισμού οριστική επιστροφή του θραύσματος Fage αποτελεί καλή πρακτική που υποδεικνύει τον τρόπο του επαναπατρισμού. Μια win-win λύση».
Υπάρχουν δυο διατυπώσεις που χρησιμοποιεί επίμονα τελευταία: «επανένωση» και «win-win λύση».
Τι σημαίνει «επανένωση;». Γιατί επιμένει -και το δηλώνει- να αντικαθιστά το διαχρονικό εθνικό αίτημα για «επιστροφή των Μαρμάρων» – όπως το διατύπωσε η Μελίνα το 1982 και υπερασπίσθηκαν όλοι οι Έλληνες Πρωθυπουργοί έκτοτε;
Ο όρος «win-win» σε απλά ελληνικά μεταφράζεται ως εξής: κάποιος ληστεύει το σπίτι σου, του ζητάς να επιστρέψει τα κλοπιμαία, αρνείται και συζητάς μαζί του πώς θα βγείτε «και οι δυο κερδισμένοι». Κουφό;
Ο Μητσοτάκης το ξεκίνησε, ως… «δανεισμό» ή «ανταλλαγή», με τον σαλταρισμένο Τζόνσον – να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Για προεκλογικούς λόγους το επαναφέρει ως «επανένωση».
Έβαλε στο παιχνίδι και τον -άσχετο με τις κυβερνητικές αποφάσεις εκείθεν της Μάγχης- βασιλιά Κάρολο.
Όπως και στο Τατόι, όπου στο νταραβέρι με τον εστεμμένο -που απασχολεί τις σαπουνόπερες- μετείχε και η Μαρέβα, άγνωστο με ποιον κυβερνητικό ρόλο.
Παραδοσιακά οι Βρετανοί παίζουν στα δάκτυλα «δεδομένους» Έλληνες πολιτικούς σαν τον Μητσοτάκη. Αν μετέχουν στις μυστικές -κι εδώ- συζητήσεις, είναι για να κερδίσουν κυρίως αυτοί.
Τι πράγμα; Εφόσον το θέμα είναι η «επανένωση» και όχι η επιστροφή – φεύγει από τη μέση το άγος της Ελγίνειας αρπαγής που τους διασύρει, ακόμη και μέσα στη χώρα τους.
Αν αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα παραιτείται από τη διεκδίκηση της κυριότητας, είναι είδος μειοδοσίας.
Έχουμε ότι ίδιο κόλπο με τη συλλογή Στερν. Εκεί νομιμοποιείται η αρχαιοκαπηλία δια της «επιστροφής» των 161 Κυκλαδίτικων αντικειμένων.
Εδώ νομιμοποιείται η κλοπή των Γλυπτών και προκύπτει… συνιδιοκτησία. Αλλά θα πουληθεί προεκλογικά ως επιτυχία.
Η μέθοδος δεν αλλάζει: ο Μητσοτάκης αποφασίζει, η Μενδώνη θα υπογράψει και θα φορτωθεί τις νομικές συνέπειες του ξεπλύματος.
