Του Μάνου Οικονομίδη
Η ποίηση ως φτερούγισμα των λέξεων, προορισμένες να ταξιδέψουν μακριά κάθε καρδιά.
Η ποίηση ως ωδή στις ζωές που ονειρευτήκαμε, δεν ζήσαμε και κρατάμε μέσα μας την ψευδαίσθηση της προσδοκίας ότι μπορούμε να ξαναβρούμε.
Η ποίηση ως ευγενική παρότρυνση να αλλάξουμε όσο χρειάζεται, για να αλλάξουμε τον κόσμο. Όσο χρειάζεται.
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια, την πόλη που τόσο αρμονικά ζωγραφίζει στη σκέψη την ανάμνηση του αιγυπτιακού πολιτισμού και της προσφοράς του στην πρόοδο της ανθρωπότητας, με τη μορφή ενός Έλληνα στρατηλάτη, τον οποίο η πάντα συνεσταλμένη Ιστορία αναγκάστηκε να αποδεχθεί με τον ταυτοτικό προσδιορισμό “Μέγας” (Αλέξανδρος).
Είναι λες και η μοίρα χαμογελούσε με νόημα στον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή. Εκείνον που “έφυγε” από τη ζωή στα γενέθλια του. Σαν σήμερα, στις 29 Απριλίου. Εκείνον που ταξίδεψε στο αχαρτογράφητο μέλλον της ανθρώπινης σκέψης, μια κιβωτό ιδεών, ικανών να προσαρμοστούν στις διαδρομές ζωής που φαντάζεται ο καθένας για τον εαυτό του.
Η Ιθάκη, φυσικά. Η διαδρομή. Το αίσθημα μιας δυσεύρετης ολοκλήρωσης, χωρίς απαραιτήτως να έχει χαρτογραφηθεί η κατάληξη του ταξιδιού.
Όσο μπορείς, επίσης φυσικά. Αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς. Μην την εξευτελίζεις…
Μια ηθική αφύπνιση χωρίς χρονικά σύνορα. Παρά μόνο αυτά στα οποία οι ίδιοι εγκλωβίζουμε το μυαλό και την καρδιά μας.
