Γράφει η Ελένη Κρικέλη
Θυμάμαι κάναμε την πρωινή μας επίσκεψη.
Φτάνουμε στο δωμάτιο της, ήταν στο αναπηρικό της αμαξιδιο με την ζέστη της ζακέτα και κοιτούσε έξω από το παράθυρο.
Απαντά ευγενικά στη καλημέρα του γιατρού και στη δική μας και συμπληρώνει :δείτε έξω, πόσα μαξιλαρια πέφτουν από τον ουρανο…
Ύστερα φύγαμε.
Εκείνο το πρωίνο έβλεπε μαξιλαρια, μα συνάμα και τον ουρανό.
Αναρωτιέμαι πως έτσι θα έπρεπε να είναι τα όνειρα και κατ επεκτασιν οι επιθυμίες. Να είναι ελεύθερες, να εκφράζονται με τόλμη και θάρρος και με άλλη τόση θέληση και αγάπη να διεκδικώνται.
Να μπορούν να είναι ορατές και όχι αμφισβητουμενες.
Να μπορούν να αναγνωριζονται και να μην «σβήνουν σταδιακά» στο όνομα της δειλία και του φόβου.
Η αγαπημενη κυρία Μαίρη, όχι μόνο τα μαξιλαρια έβλεπε να πέφτουν από τον ουρανο, μα έβλεπε και τον ουρανό.
Η κυρία Μαίρη έχει διαγνωστεί με άνοια. Τα μαξιλαρια δεν υπήρχαν μα εκείνη τα είδε.
Μπόρεσε και είδε μαξιλαρια αλλά και τον ουρανό.
Αυτόν τον υπέροχο ουρανό που ξεχνάμε ως και να τον ρεμβαζουμε μέσα στη βουή της ημέρας.
Εκείνο το πρωίνο η κυρία Μαίρη χάρισε απλόχερα το ερέθισμα για την σκέψη αυτή.
Τα όνειρα και ο ουρανός δεν πρέπει να ξεχνώνται.
