Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Μια μέρα σαν και αυτή, όταν το ιστορικό ημερολόγιο έγραφε 16 Ιανουαρίου του… σωτήριου έτους 1992, ο Βασίλης Κόκκινος, ως πρόεδρος του Ειδικού Δικαστηρίου του Αρείου Πάγου για το σκάνδαλο Κοσκωτά, ανακοίνωνε την αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όπως ανέφερε το δικαστικό ρεπορτάζ της εποχής, με μια ψήφο… Για μια ψήφο… Το αποτέλεσμα, 7-6 υπέρ της αθώωσης του πρώην πρωθυπουργού, για το πιο ονομαστό σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης. Με τον Μένιο Κουτσόγιωργα να χάνει τη ζωή του στο εδώλιο του κατηγορουμένου, κατά τη διάρκεια της δίκης, και τη Δικαιοσύνη να μην αποδίδεται ουσιαστικά ποτέ.
Εκείνη η οριακή αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου, άφησε εκκρεμές και ατελές το διαρκές και πάνδημο αίτημα της εποχής για “κάθαρση”. Ένα λαϊκό αίτημα που έφερε κοντά τη Δεξιά με την Αριστερά. Η… νεκροψία ωστόσο έδειξε ότι η προσπάθεια απέτυχε.
Εκείνη την ημέρα, τη στιγμή της αθώωσης Παπανδρέου, γράφτηκε ουσιαστικά η αρχή του τέλους για τη χώρα. Μετά από 21 μήνες, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πρόωρες εκλογές, μετά την ανατροπή της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από τον Αντώνη Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ της… Μιμής και των… μάγων της Αγράμπελης ανέλαβε την εξουσία, η υπερψήφιση Στεφανόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας το 1995, απέτρεψε την προσφυγή στις κάλπες και τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας του Μιλτιάδη Έβερτ, το 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου “έφυγε”, και… ήρθαν οι μέλισσες του δήθεν εκσυγχρονισμού.
Η εποχή της λεηλασίας της Ελλάδας, στα χρόνια του Κώστα Σημίτη, που άνοιξε το δρόμο για την εθνική χρεοκοπία του 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου.
Όλα αυτά, ξεκίνησαν με την αθώωση του Ανδρέα Παπανδρέου για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Για μια ψήφο…
