Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Τις προάλλες, εκεί που άδειαζα την τσάντα μου, προκειμένου να ανανεώσω το περιεχόμενο της για την επάνοδο στο γραφείο, ανακάλυψα ένα μικροσκοπικό ημερολόγιο, διαφημιστικό από κάποιο κατάστημα. Παρόλο που ενημέρωνα το ημερολόγιο που είχα μόνη μου αγοράσει την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2019, το είχα κρατήσει και αυτό, γιατί μπορούσα να ανατρέξω στις σελίδες του για τις επίσημες γιορτές, αργίες, τηλέφωνα ανάγκης και λοιπές πληροφορίες. Αμελής καθώς ήμουν, το είχα καταχωνιάσει στο βάθος του σακιδίου, χωρίς να ενδιαφερθώ για την τύχη του μέχρι πριν από λίγες ημέρες, που εμφανίστηκε ξανά μπροστά μου.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα την – τρόπον τινά – αχρηστία του λόγω παρέλευσης του έτους. Τότε ήταν που ένιωσα ένα μικρό κενό μέσα μου για έναν ολόκληρο χρόνο που πέρασε, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, στην καραντίνα. Έναν χρόνο καθολικά υπό την επήρεια της πανδημίας, συνεπικουρούμενης από τα συναισθήματα του φόβου και του άγχους για το εγγύς μέλλον. Προσπάθησα να καταλάβω αν όλα όσα ένιωθα αποτελούσαν επανάληψη των σκέψεων μου τις τελευταίες ημέρες του 2020. Αμέσως κατέληξα ότι, με επιπλέον πέντε μήνες στην πλάτη μου, δεν μπορεί, κάτι παραπάνω είχα βιώσει σε εμπειρίες, για να τις βάλω σε τροχιά αξιολόγησης.
Σίγουρα, με την πάροδο των ετών, εξελισσόμαστε επιστρέφοντας συχνά στα δικά μας λάθη, τα οποία, θέλοντας και μη, επαναλαμβάνουμε. Και κάθε τέλος του χρόνου γράφουμε τις αποφάσεις του επόμενου, τις οποίες καταπατούμε λίγο προτού ο πρώτος μήνας εκπνεύσει. Ίσως επειδή στον γιορτινό ενθουσιασμό μας, μας θεωρούμε υπεράνθρωπους, λες και μπορούμε να επιβληθούμε στην αδύναμη πλευρά του εαυτού μας.
Μήπως όμως μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση κάπου στο μέσο της χρονιάς και να μετρήσουμε τα λάθη μας, εκείνα που γίνονται μαθήματα; Μήπως οφείλουμε στον εαυτό μας να βάλουμε ωτοασπίδες σε όσα κακόβουλα σχόλια ακούγαμε πριν, αλλά αυτή τη φορά δε θα μας κατευθύνουν, γιατί πλέον αναγνωρίζουμε την κενότητα του περιεχομένου τους; Μήπως πρέπει να φωτίσουμε στο μυαλό μας, όσους ανθρώπους γνωρίσαμε, έστω και μέσα από ένα μήνυμα, οι οποίοι μας διάβασαν καλύτερα από πολλούς από όσους μας ξέρουν μια ζωή; Μήπως, τους αναγνωρίσαμε, γιατί καθρεφτίσαμε στις αντιδράσεις τους τον εαυτό μας; Σε στιγμές που δεν περιμέναμε να συμβεί; Και μήπως η πρώτη και βασική υπόσχεση προς τον εαυτό μας οφείλει να είναι να πάρουμε μάθημα από τον χρόνο που φεύγει αφήνοντας στιγμές, ευκαιρίες και αλλαγές; Έτσι ώστε να διώξουμε την παγίδα της συνήθειας μέσα από την προσπάθεια να ζήσουμε ίδιες καταστάσεις ξεχωριστά με όσα θέλω μας αξίζουν στην πρώτη γραμμή; Μερικές σκέψεις γύρω από ένα ξεχασμένο ημερολόγιο.
