Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Η Αθήνα είναι δύσκολη πόλη, χαοτική. Άλλη η Αθήνα του κατοίκου, άλλη του κέντρου, άλλη της γειτονιάς, άλλη του επαρχιώτη που έρχεται για δουλειές, άλλη του τουρίστα που έρχεται για διασκέδαση. Εμείς που την πρωτογνωρίσαμε ως νεαροί επαρχιώτες φοιτητές στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ξέρουμε πόσα βήματα προς τα εμπρός έχει κάνει. Είχα ζήσει από κοντά τις αντιδράσεις της τότε αθηναϊκής διανόησης για την πεζοδρόμηση της Βουκουρεστίου, όπως είχα ζήσει από κοντά και τον ξεσηκωμό των καταστηματαρχών της Ερμού για την πεζοδρόμηση της, για να γίνει στην συνέχεια ο ακριβότερος εμπορικός δρόμος της Ευρώπης.
Θυμάμαι τις αντιδράσεις και τα μανιακά «όχι» από τους τυχάρπαστους συλλόγους και τις ιδεολογικές θεωρητικούρες όταν άρχισε να φτιάχνεται το μετρό, θυμάμαι και τον χλευασμό που ξεσηκώθηκε όταν ανακοινώθηκε η πεζοδρόμηση της Διονυσίου Αεροπαγίτου, τι άκουσε τότε η Ντόρα δεν περιγράφεται. Κι όμως, αν και κανένας δεν είναι τελικά ευχαριστημένος από την Αθήνα, από τετραετία σε τετραετία και από δημαρχιακή θητεία σε δημαρχιακή θητεία η πόλη κάνει βήματα.
Κάποτε με θυμάμαι να στέκομαι μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου στην Πατησίων και από το νέφος να μην φαίνεται η Ακρόπολη απέναντι. Θυμάμαι επίσης τον Δημήτρη Μπέη να γεμίζει 150 φορτηγά του δήμου από προεκλογικές αφίσες και πανό που είχε καθαρίσει από το μόλις ένα τέταρτο της οδού Πανεπιστημίου, μετά από κάποιες εκλογές. Στις γειτονιές της Αθήνας, δεν υπήρχα πάρκα, αυτά άρχισαν να γίνονται μετά το 1990. Αν υπήρχε ένα παγκάκι στην πλατεία, επρόκειτο για μέγιστη πολυτέλεια. Τα σκουπίδια τα πετούσαμε σε σωρούς μπροστά στις πολυκατοικίες, χάμω. Σκουπιδοτενεκέδες δεν υπήρχαν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι καλό είναι να συγκρίνουμε την πόλη μας με το ιδεατό που έχουμε στο κεφάλι μας, αλλά καλό είναι να την συγκρίνουμε και με το πραγματικό παρελθόν της. Και καλό είναι να δίνουμε στον κάθε δήμαρχο το χρονικό περιθώριο να δώσει την πόλη το βήμα που του αναλογεί. Ο Μπακογιάννης είναι καλός δήμαρχος. Στέκεται στην μέση ανάμεσα στα δυο παλιά μοντέλα δημάρχων που πέρασαν απ’ την Αθήνα. Οι μεν βαριά πολιτικά πρόσωπα, οι δε δήμαρχοι της γειτονιάς και της καθημερινότητας. Ο Μπακογιάννης είναι και το ένα και το άλλο.
Έχει βέβαια αντίπαλο τον μεγάλο περίπατο. Που δεν του πέτυχε. Τώρα η Πανεπιστημίου συνήλθε, αλλά ο περίπατος ήταν η αποτυχία του. Σύμφωνοι, και λοιπόν; Θέλετε δημάρχους, περιφερειάρχες, υπουργούς και πρωθυπουργούς που δεν αποτυγχάνουν πουθενά και ποτέ; Αν ναι, ψάξτε σε άλλο σύμπαν. Κι έπειτα, τα δυο-τρία εκατομμύρια που καταναλώθηκαν σ’ αυτή την απόπειρα, δόθηκαν για να φτιαχτεί κάτι ανθρώπινο, οικολογικό και ομορφότερο. Ούτε ο δήμος έπεσε έξω οικονομικώς, ούτε κανένα τσιμεντένιο έκτρωμα προσπάθησε να φτιάξει.
Για κάτι καλό πήγε που δεν του βγήκε. Πάντως για καλό πήγαινε. Κι όλοι έχουν μόνο αυτό να του καταλογίσουν, εγώ έχω και πενήντα περιφερειακά επιτεύγματα, που αποσιωπούνται στο όνομα του αποτυχημένου Περιπάτου. Τα καλά είναι δεδομένα, τα αποτυχημένα είναι πέτρα στο παπούτσι μας. Εντάξει, ας κριθεί και για τον περίπατο, αλλά όχι μόνο γι αυτόν. Έχει κι άλλα καλά κι αγαθά κι ενδιαφέροντα πράξει ο Κώστας για όποιον έχει διάθεση να κοιτάξει γύρω του, στην Αθήνα την διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι…
