Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ακούω ευχολόγια και απλουστευτικές λύσεις για το μεταναστευτικό. Εύκολο πράγμα τα ευχολόγια, αλλά η πραγματικότητα τα ξεπερνά όπως ένα τούρμπο αμάξι τον αραμπά. Ξέρετε πόσο πληθυσμό έχει σήμερα η Νιγηρία; Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, έχει 213 εκατομμύρια ανθρώπους. Να σας πω και τον μέσο όρος ηλικίας του Νιγηριανού πληθυσμού; Είναι κάτω από τα 25 χρόνια. Ξέρετε πόσο είναι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Γερμανίας; Είναι 51.203 $. Της Νιγηρίας 2.065 $. Καταλάβατε τώρα γιατί δεν θα λυθεί το μεταναστευτικό;
Διότι ο Νιγηριανός (που δεν είναι ο φτωχότερος της Αφρικής, ούτε του κόσμου) βλέποντας τον Γερμανό να είναι 24 φορές πλουσιότερος απ’ αυτόν, δεν θα πάψει ποτέ να αναζητά έναν δρόμο για να φτάσει εκεί που θεωρεί ότι τα πεζοδρόμια είναι στρωμένα με χρυσάφι. Ειδικά όταν τα δικά του πεζοδρόμια είναι γεμάτα με σκουπίδια. Για σκεφτείτε τώρα τι θα κάνει ο Αφγανός με τα 368 $ κατά κεφαλήν ΑΕΠ, στον οποίον ακόμα και ο Νιγηριανός φαίνεται πλούσιος. Λογικό. Με βάση τα στοιχεία, ο Νιγηριανός είναι 5,6 φορές πλουσιότερος από τον Αφγανό. Οπότε αν ο Αφρικανός ξεκινήσει τρέχοντας προς την Ευρώπη, ο Ασιάτης θα προσπαθήσει να πετάξει.
Αθροίστε τώρα τον πληθυσμό Νιγηρίας και Αφγανιστάν. Βγαίνουν 253 εκατομμύρια ψυχές. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει 440 εκατομμύρια κατοίκους. Όπερ δυο μόνο χώρες από τις δεκάδες που τροφοδοτούν τα μεταναστευτικά ρεύματα έχουν τον μισό πληθυσμό της ανεπτυγμένης Ευρώπης. Αν στην θέση των δύο μπει όλη η υποσαχάρια Αφρική και μεγάλο κομμάτι της Μέσης Ανατολής, τότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε την πλημμυρίδα της πεινασμένης και αγράμματης φτωχολογιάς που εξορμά απελπισμένη προς τον πλούσιο βορρά.
Μέρος του βορά αυτού είμαστε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα με τα 20.000$ κατά κεφαλήν ΑΕΠ κι ας διαμαρτυρόμαστε αναμεταξύ μας για την φτώχεια μας. Οι δύστυχοι αυτού του πλανήτη μας βλέπουν αλλιώς. Οπότε ξεκίνησαν και έρχονται ασυγκράτητοι. Και γι αυτό, ούτε τα σύνορα θα ανοίξουν, ούτε οι θάλασσες θα μείνουν αφύλακτες. Έτσι είναι η φυσική ροή του κόσμου. Αυτοί θα προσπαθούν να μπουν μέσα κι εμείς θα πασχίζουμε να τους κρατήσουμε απ’ έξω. Στις δυτικές κοινωνίες θα συγκρούονται πάντα δυο ακραίες απόψεις, η μια του απόλυτου απομονωτισμού και της ρατσιστικής προστασίας, με την άλλη των ορθάνοικτων και ανεξέλεγκτων συνόρων. Η δε πλειοψηφία των ανθρώπων θα στέκει στην αμήχανη, αναζητώντας ματαίως μια ενδιάμεση, λογικότερη και ανθρωπινότερη λύση, που δυστυχώς δεν υπάρχει.
Κάπου εκεί θα πετάγονται και κείνοι που θα φωνάζουν ότι ο ανεπτυγμένος κόσμος αντί να στήνει φράχτες, πρέπει να βοηθήσει οικονομικά τον τρίτο κόσμο να αναπτυχθεί για να κρατήσει και τον πληθυσμό του. Ευχολόγια κι αυτά. Λέτε η Ευρώπη να έχει τα κεφάλαια (και την διάθεση να τα διαθέσει) ώστε να αναπτύξει επαρκώς τον Τρίτο κόσμο; Να μετατρέψει την Νιγηρία σε Γερμανία (ή έστω σε Ελλάδα) και το Αφγανιστάν σε Γαλλία; Ελάτε τώρα, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας…
