Ο “Καβαλιέρε” ταξιδεύει στην αιωνιότητα, και το ίδιο συμβαίνει και με την υστεροφημία του. Η διαδρομή ζωής του Σίλβιο Μπερλουσκόνι σταμάτησε στην ηλικία των 87ετών, με μια υγεία ταλαιπωρημένη, η ηχώ της παρουσίας του στον δημόσιο βίο της Ιταλίας ωστόσο, έχει στοιχεία… θρύλου.
Αυτοδημιούργητος, πεισματάρης, χαρισματικός. Με συναισθηματική ευφυία, που του επέτρεπε να κατανοεί κάθε φορά τις ανάγκες της ιταλικής κοινωνίας, και να τις εκφράζει εκείνος περισσότερο πειστικά από κάθε άλλον.
Μεγιστάνας των ΜΜΕ, ιδιοκτήτης της Μίλαν, μιας από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης (και επομένως του κόσμου), και πολιτικός. Πρωθυπουργός, όχι μια αλλά τέσσερις φορές. Σε διαφορετικές συγκυρίες. Με διαφορετικές αντιπάλους. Ενίοτε, μάλιστα, επανιδρύοντας τον πολιτικό χώρο της Κεντροδεξιάς, και μπολιάζοντάς τον με καινούρια ταυτοτικά στοιχεία.
Άνθρωπος με πάθη. Σε σημείο που να απαξιώνει τον εαυτό του, με τα πάρτι και τις σχέσεις με ακραία μικρότερες γυναίκες, πολλές δεκαετίες νεώτερές του. Απ’ την άλλη, βέβαια, κανένας… μη συνηθισμένος άνθρωπος δεν υπήρξε “αλεξίσφαιρος” από πάθη. Άλλοι τα διαχειρίζονταν, ο Μπερλουσκόνι όχι.
Στα χέρια του, η Ιταλία άλλαξε επίπεδο. Δυνάμωσε. Πολιτικά, ποδοσφαιρικά, κοινωνικά. Η νεώτερη Ιστορία της χώρας που χάρισε στην ανθρωπότητα την κληρονομιά του Ρωμαϊκού Πολιτισμού, είναι απολύτως συμβατή μαζί του. Την επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον.
Ένας γητευτής της ψυχολογίας των μαζών. Έτσι κατάφερε να γοητεύσει ένα συναισθηματικά επιπόλαιο έθνος. Και για να γοητεύσεις ένα έθνος, πρέπει να είσαι χαρισματικός.
Αντίο Καβαλιέρε…
Του Νίκου Φυλάγγελου
