Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 4 Ιουνίου 2022
Η σχετική συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όσο μεγάλος και αν είναι ο πειρασμός να… ξεχαστούμε, λόγω των ταξιδιών σε όνειρα που πυροδοτεί η θέα του απέραντου γαλάζιου ωστόσο, είναι ανάγκη η συζήτηση να επεκταθεί και στην Ευρώπη. Την Ευρώπη μας. Την ήπειρο της διαρκούς ζύμωσης ιδεών, της ενσωμάτωσης νέων ρευμάτων και αφηγημάτων για τη συλλογική πρόοδο. Οι λαοί μας είναι οι ιστορικοί κληρονόμοι του Διαφωτισμού. Το βάρος της ευθύνης λοιπόν, έχει πληθυντικά χαρακτηριστικά.
Τη συζήτηση επιχείρησε να την ανοίξει ο Κώστας Καραμανλής, με την πρόσφατη ομιλία του, για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο πρώην πρωθυπουργός, το πρόσωπο στον καθρέφτη του μεσαίου χώρου για την Ελλάδα, ήταν εκείνος που κατάφερε να οδηγήσει στις κάλπες του 2004 και του 2007, θηριώδεις κοινωνικές πλειοψηφίες, 3,5 και 3 εκατομμυρίων πολιτών. Κάτι που σημαίνει ότι… κάτι καταλαβαίνει από τα ρεύματα τα οποία κινούνται στην κοινωνία.
Ο Κώστας Καραμανλής ένωσε τα νήματα της Δημοκρατίας και της κοινωνικής συνοχής. Εστιάζοντας στην αρετή της ευθύνης, ατομικής και συλλογικής, για την προάσπιση, εμπέδωση και επικαιροποίηση της Δημοκρατίας, από πολίτες που συμμετέχουν σε κοινή ευημερία. Δεν αισθάνονται αποκλεισμένοι από το σύστημα. Στο περιθώριο. Αδικημένοι και περιφρονημένοι.
Το μαιευτήριο της οργής σεργιανίζει στην επιλογή των πολιτικών ηγεσιών να εστιάσουν ή όχι στην έννοια της κοινωνικής συνοχής. Αλληλεγγύη, σύνθεση, συνεννόηση, συναντίληψη, συνεργασία. Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός ως οι μαθηματικές πράξεις της προόδου. Απέναντι στην αφαίρεση και τη διαίρεση, τον εθνικό διχασμό. Το μίσος.
Τα έθνη δεν προχωρούν σε κανένα μέλλον, χωρίς τους λαούς τους. Και οι λαοί δεν προοδεύουν χωρίς «ακέραιες» κοινωνίες. Χωρίς κοινωνίες που δεν έχουν υποστεί ακρωτηριασμούς, σαν και εκείνους που υφίσταται η Ελλάδα τα τελευταία δώδεκα χρόνια.
Ο μονόδρομος της εθνικής ευθύνης της αφύπνισης. Για το έθνος. Και τη συνείδησή μας.
