Της Κονδυλίας Ορτανσίου Οι "μεγάλες ερωτήσεις" που διστάζουμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Εκείνες που απαιτούν γενναίες απαντήσεις. Το συνειδητό ρίσκο να σεργιανίζεις στο σκοτάδι, για να μάθεις να αναγνωρίζεις πιο εύκολα το φως. Με κίνδυνο να χάσεις την έξοδο
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Το μονοπάτι προς το φως υπάρχει, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε να πλησιάσουμε. Στενεύει. Κάθε φορά που η ζωή αποδεικνύεται λιγότερο γενναιόδωρη από όσο προσδοκά το μυαλό. Το τίμημα το πληρώνει η καρδιά. Φοβάσαι να αφεθείς και να ακούσεις τους ψιθύρους της.
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Στη διάσημη Fontana της Ρώμης, μπορεί κανείς να κλείσει ραντεβού με ρημαγμένες προσδοκίες. Κέρματα ευχών που έμειναν ανεκπλήρωτες. Στα ρηχά. Στην επιφάνεια. Όπως συμβαίνει με πολλούς αποδέκτες τέτοιων ευχών. Το δύσκολο μέρος του ταξιδιού. Να συναντήσεις την έμπνευση για να κάνεις την ευχή. Και να ελπίζεις ότι το
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η μυθιστορηματική γοητεία που ασκεί κάθε ορίζοντας ο οποίος καλεί σε καινούρια ταξίδια. Για να δημιουργήσεις καινούριες αναμνήσεις. Για να χαμογελάσεις στη ζωή, αφού πρώτα τα μάτια θα έχουν συνηθίσει και πάλι στο φως. Εκείνο που περιμένει μια αφορμή για να επιστρέψει
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Τα ταξίδια της καρδιάς, γεμάτα αβεβαιότητες, ανασφάλειες και φόβους. Οι ακτές που χάνονται. Ένα επίμονο κάλεσμα να ανακαλύψουμε ξανά τον εαυτό μας, ένας διστακτικός αποχωρισμός στα τείχη που χτίσαμε για να προστατευτούμε. Τα τείχη δεν φεύγουν. Μονάχα το φως που μπορεί να κρύβει ο ορίζοντας, τα
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Είναι τόσες πολλές οι λέξεις που μπορούμε να επινοήσουμε, για να κρύψουμε ανάμεσα τους κάθε εσωτερικό ψίθυρο. Εκείνους που μας προτρέπουν να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε, να μην το βάλουμε κάτω. Εκείνους που διατυπώνουν τον επώδυνο αντίλογο της συμφιλίωσης με την πτώση και το γκριζάρισμα των
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Κάποιες φορές προσφέρουν μια βολική ανάπαυλα σε μια καθημερινότητα αφόρητη και λυπημένη. Επιτρέπουν στο μυαλό να ξεχαστεί, και στην καρδιά, κάποιες φορές να ξεγελάσει τη θλίψη της. Τα όνειρα και η ματαιότητά τους. Ένα αναπόφευκτο τανγκό με την ελπίδα, που τις περισσότερες φορές
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η Ιστορία δεν θα ξεχάσει. Δεν θα μας ξεχάσει. Θα είναι αμείλικτη στην κρίση της για τις γενιές μας. Εμείς που βλέπουμε το περιβάλλον να καταστρέφεται και.. το καταστρέφουμε περισσότερο. Οι προσωρινοί ενοικιαστές ενός πλανήτη, τον οποίο πληγώνουμε και παραδίδουμε στις γενιές που ακολουθούν, σε
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Το οξύμωρο μιας συναισθηματικής έννοιας. Η "ανθρωπιά" που απουσιάζει από τον άνθρωπο, και συναντά κανείς σε πλεόνασμα στα ζώα. Τους φυσικούς ιδιοκτήτες του πλανήτη, τους πικραμένους θεατές της βίαιης καταστροφής του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο. Ακόμη και τη στιγμή της πτώσης, εκείνα συνεχίζουν να πιστεύουν στον
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Ένα νεαρό παιδί στην ταλαιπωρημένη Γάζα, μέσα σε ένα παλιό, κατεστραμμένο αυτοκίνητο. Να παίξει, αλλά και να κρυφτεί. Να βλέπει ως κανονικό, το παράλογο. Το ασυγχώρητο ενός διαρκούς πολέμου στην Παλαιστίνη. Να μην ξέρεις αν την επόμενη στιγμή έχεις ραντεβού με τον θάνατο. Να μεγαλώνεις