Της Κονδυλίας Ορτανσίου Το φυσικό ισοδύναμο κάθε απώλειας. Η ελπίδα της "διόρθωσης". Της επαναφοράς της ζωής σε περισσότερο φωτεινές διαδρομές. Η επανακάλυψη του εαυτού μας, με την παρότρυνση εκείνης της μικρής σπίθας που έχει παραμείνει ζωηρή μέσα μας. Η ζωή που σε περιμένει. Υπομονετικά. Να (της) ξαναμογελάσεις
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η γοητεία της υπέρβασης των πιο σκοτεινών συζητήσεων με τον εαυτό μας. Εκεί και τότε, που μια καρδιά αποφασίζει να συνεχίσει να ζωγραφίζει ουράνια τόξα. Εκείνα που στερήθηκε. Εκείνα που δεν προϋποθέτουν καταιγίδες για να μπολιάσουν χαμόγελα.
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Σε καιρούς δύσκολους, σε αφορμές μελαγχολίας, σε εμπειρίες απογοήτευσης
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Μια μάλλον πεσιμιστική διαπίστωση, προσδιορίζει τη ζωή, μεταξύ άλλων και κυρίως ως ένα άθροισμα συμπτώσεων. Μια αλληλουχία αυτοτελών στιγμών, που διατηρούν αυτόνομη δυναμική ακόμη και για να ακυρώνουν σχεδιασμένα βήματα και μελετημένες προσδοκίες. Η εμπειρία φυσικά προσφέρει την υπεροχή της γνώσης. Της
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Ίσως η πιο ολοκληρωμένη στιγμή στο κάδρο της ζωής. Το χαμόγελο που έρχεται να ντύσει ένα πρόσωπο, συννεφιασμένο και μελαγχολικό. Απρόσμενα και συγκυριακά. Γεμίζοντας με φως σκοτεινούς ορίζοντες. Όσα ουράνια τόξα και αν χρειαστεί να διαδεχθούν τις καταιγίδες της θλίψης.. Η δύναμη να καλωσορίζεις ένα
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η καρδιά του καθενός έχει τις ομορφότερες ιστορίες να του διηγηθεί. Φτάνει να έχει το κουράγιο και το θάρρος να την ακούσει. Για όσα πέρασαν, και όσα θα έρθουν. Για σκέψεις, συναισθήματα, όνειρα, απογοητεύσεις, αγωνίες. Για το δυσερμήνευτο μυστήριο της ζωής. Αντί να πασχίζουμε να
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Δεν είναι πολύ συνηθισμένο. Ίσως δεν συνάδει κιόλας με τη διαδρομή του χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Το πώς "χρωματίζεται", ανάλογα με το βάρος της συγκυρίας. Η εμπειρία ενισχύει την απογοήτευση. Την παραίτηση. Τη μελαγχολία. Οι νίκες της ελπίδας απέναντι στην απογοήτευση είναι σπάνιες. Το ίδιο σπάνιο
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η πιο αυθόρμητη αλλά και παρεξηγημένη "παρέα" των ματιών. Δάκρυα. Χαράς, αλλά και λύπης. Συγκίνησης, αλλά και αποστασιοποίησης. Προσδοκίας, αλλά και απογοήτευσης. Τα δάκρυα που ποτίζουν τα μάτια, και μαζί το μυαλό και την καρδιά. Τα μάτια που, κάθε φορά που συνηθίζουν τα δάκρυα, βλέπουν πιο
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η απομόνωση της πανδημίας του κορονοϊού ως υποσυνείδητη κραυγή αφύπνισης κάθε φυσικής και αυθόρμητης αλήθειας. Από όσα στερηθήκαμε, από όσα λείπουν και επιδεινώνουν το συναισθηματικό κενό
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Μυστήριο η ζωή. Μυστήρια η ίδια. Ως γνήσιο θηλυκό. Με τη συνεπή, ανεξήγητη και αφόρητη συνήθεια να μας "γεμίζει", όταν "αδειάζουμε". Μετά από απώλειες, προσώπων και ονείρων. Μετά από αποτυχίες. Μετά από ήττες. Στην πτώση. Εκεί που πρέπει να ξανασηκωθείς. Μια βίαιη ωρίμανση, για να γίνονται