Της Κονδυλίας Ορτανσίου Να ανοίγεις σε εκείνους που ακολουθούν, τους δρόμους που βρήκες κλειστούς, στη διαδρομή που σου προσφέρθηκε να ζήσεις. Για να γεμίσουν απλόχερα από το φως που αναρωτιόσουν πού κρυβόταν
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Ένας διάλογος, διαρκής, επίμονος και συνεπής. Οι σκέψεις που αναζητούν ωκεανούς για να χωρέσουν. Οι νύχτες που μεγαλώνουν. Μέσα μας. Και ο διάλογος σιωπηλός, με εκείνες τις σκέψεις που αντιστέκονται στην απομάκρυνση από το φως
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Ένα κάδρο ζωής, ως διαρκής πρόσκληση να το εμπλουτίσεις με καινούριες πινελιές, ίσως για να το κάνεις περισσότερο φωτεινό. Στο φως άλλωστε, κρύβονται περισσότερο εύκολα οι σκοτεινές εκδοχές των σκέψεων, συνήθως συμβιβάζονται με τους ανοιχτούς ορίζοντες που προβάλλουν μπροστά και μακριά. Δρόμοι που δεν συναντιούνται,
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Οι "μεγάλες ερωτήσεις" που διστάζουμε να κάνουμε στον εαυτό μας. Εκείνες που απαιτούν γενναίες απαντήσεις. Το συνειδητό ρίσκο να σεργιανίζεις στο σκοτάδι, για να μάθεις να αναγνωρίζεις πιο εύκολα το φως. Με κίνδυνο να χάσεις την έξοδο
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Το μονοπάτι προς το φως υπάρχει, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε να πλησιάσουμε. Στενεύει. Κάθε φορά που η ζωή αποδεικνύεται λιγότερο γενναιόδωρη από όσο προσδοκά το μυαλό. Το τίμημα το πληρώνει η καρδιά. Φοβάσαι να αφεθείς και να ακούσεις τους ψιθύρους της.
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Στη διάσημη Fontana της Ρώμης, μπορεί κανείς να κλείσει ραντεβού με ρημαγμένες προσδοκίες. Κέρματα ευχών που έμειναν ανεκπλήρωτες. Στα ρηχά. Στην επιφάνεια. Όπως συμβαίνει με πολλούς αποδέκτες τέτοιων ευχών. Το δύσκολο μέρος του ταξιδιού. Να συναντήσεις την έμπνευση για να κάνεις την ευχή. Και να ελπίζεις ότι το
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Η μυθιστορηματική γοητεία που ασκεί κάθε ορίζοντας ο οποίος καλεί σε καινούρια ταξίδια. Για να δημιουργήσεις καινούριες αναμνήσεις. Για να χαμογελάσεις στη ζωή, αφού πρώτα τα μάτια θα έχουν συνηθίσει και πάλι στο φως. Εκείνο που περιμένει μια αφορμή για να επιστρέψει
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Τα ταξίδια της καρδιάς, γεμάτα αβεβαιότητες, ανασφάλειες και φόβους. Οι ακτές που χάνονται. Ένα επίμονο κάλεσμα να ανακαλύψουμε ξανά τον εαυτό μας, ένας διστακτικός αποχωρισμός στα τείχη που χτίσαμε για να προστατευτούμε. Τα τείχη δεν φεύγουν. Μονάχα το φως που μπορεί να κρύβει ο ορίζοντας, τα
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Είναι τόσες πολλές οι λέξεις που μπορούμε να επινοήσουμε, για να κρύψουμε ανάμεσα τους κάθε εσωτερικό ψίθυρο. Εκείνους που μας προτρέπουν να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε, να μην το βάλουμε κάτω. Εκείνους που διατυπώνουν τον επώδυνο αντίλογο της συμφιλίωσης με την πτώση και το γκριζάρισμα των
Της Κονδυλίας Ορτανσίου Κάποιες φορές προσφέρουν μια βολική ανάπαυλα σε μια καθημερινότητα αφόρητη και λυπημένη. Επιτρέπουν στο μυαλό να ξεχαστεί, και στην καρδιά, κάποιες φορές να ξεγελάσει τη θλίψη της. Τα όνειρα και η ματαιότητά τους. Ένα αναπόφευκτο τανγκό με την ελπίδα, που τις περισσότερες φορές