Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Αν δεν είχε καεί η ευρύτερη περιοχή του υπέροχου δάσους της Δαδιάς, η χθεσινή αντιπαράθεση κορυφής στη Βουλή θα ήταν μεν περιορισμένου ενδιαφέροντος αλλά δεν θα είχε την τραγική διάσταση που συνεχίζει να λαμβάνει. Είναι αλήθεια ότι αν δεν είχε καεί τίποτε εφέτος εκεί στη Ροδόπη και τον Έβρο (αν και μας «προειδοποίησε» από πέρυσι το ιστορικό και μεγάλο αυτό δάσος), τότε η φετινή χρονιά δεν θα ήταν «καλή» (ποτέ δεν είναι καλό το ελληνικό καλοκαίρι για τα δάση μας) αλλά δεν θα ήταν καταστροφική, αφού σχεδόν τα 2/3 των καμένων εκτάσεων αφορούν αυτή και μόνον τη megafire, όπως πολιτογραφήθηκε. Σε κάθε περίπτωση, από τη συζήτηση στη Βουλή προέκυψαν ενδιαφέρουσες διαφορές στην προσέγγιση κυβέρνησης και μείζονος αντιπολίτευσης.
Για παράδειγμα, δείγμα όμως των προτεραιοτήτων, ο προσωρινός πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δε θεώρησε σημαντική την έγκαιρη εκκένωση του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός ευχαρίστησε και επαίνεσε την πυροσβεστική και την πολιτική προστασία επειδή προέβλεψαν ορθώς και εγκαίρως τον κίνδυνο και διοργάνωσαν επιτυχώς την απομάκρυνση ασθενών και προσωπικού. Τάσσομαι με τη λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μια άλλη ουσιαστική διαφορά είναι ότι η μείζων αντιπολίτευση υποστηρίζει την αντικατάσταση του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας με μια Εθνική Αρχή, έξω από την κυβερνητική δομή. Ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι η πολιτική ευθύνη πρέπει να παραμείνει κυβερνητική και προσθέτει ότι μια Αρχή δε θα μπορούσε να κινητοποιήσει αποτελεσματικά τον κρατικό μηχανισμό. Τάσσομαι με τη λογική Μητσοτάκη, με τη σημείωση ότι ο κρατικός μηχανισμός προστασίας πρέπει να είναι ακομμάτιστος, γιατί εκεί είναι που υπάρχουν ακόμη προβλήματα, αν και ως προς αυτό το θέμα, η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση.
Μια τρίτη διαφορά με τις αντιπολιτεύσεις, αφορά, όπως ήταν αναμενόμενο, το κατά πόσον η κυβέρνηση ρίχνει επαρκές βάρος στην πρόληψη αντί της αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Εδώ ο πρωθυπουργός συναίνεσε, προσεκτικά, αποδεχόμενος ότι η πρόληψη πρέπει να είναι εντατικότερη και πολύ ακριβότερη. Μίλησε μάλιστα για πραγματική παλλαϊκή συμμετοχή στην προστασία του δάσους, στο πνεύμα σχετικών προτάσεων της WWF, μεταξύ άλλων φορέων που έχουν υποστηρίξει το ίδιο.
Μια σοβαρή διαφορά της πλειοψηφίας, πέραν της κυβερνητικής, με συγκεκριμένα τμήματα της αντιπολίτευσης είναι η σύνδεση των πυρκαγιών με διάφορες συνωμοτικές ή, σε κάθε περίπτωση αναπόδεικτες, θεωρίες καταστροφής. Μόνον όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει καμία διασύνδεση ανάμεσα στην εκδήλωση συγκεκριμένων δασικών πυρκαγιών και την ανάπτυξη αιολικών εγκαταστάσεων.
Συνεπικουρούμενος μάλιστα από τον πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα, ο οποίος ενημέρωσε πως όταν προσφάτως ζητήθηκε η γνώμη των δικαστών του Ε’ τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας επ’ αυτής της «θεωρίας» απήντησαν πώς όσοι τα λένε, λένε «ό,τι να ‘ναι». Επιτέλους, να προσθέσω, ο κ. Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στον κ. Βελόπουλο είπε ότι «λέει σαχλαμάρες με το αζημίωτο». Και να θυμίσω ότι η έκφραση υπονοεί ευθέως πως αυτός που ενεργεί «αζημίως» είναι γιατί περιμένει ή έχει ήδη εξασφαλίσει κάποια ανταμοιβή για τον κόπο του. Άλλωστε η Ρωσία δεν κρύβει την αντιπάθειά της για όλες τις πηγές ενέργειας τις οποίες δεν πουλά η ίδια, σε αντίθεση με τα αραβικά κράτη που, όσο κι αν συμμερίζονται τα συμφέροντα του κ. Πούτιν, επενδύουν ήδη εντατικά στις ανανεώσιμες.
Μια ακόμη διαφορά έχει να κάνει με το ρόλο της Δασικής. Η αντιπολίτευση υποστηρίζει την επαναφορά στο σύστημα προ του 1998. Η κυβέρνηση διαφωνεί. Έχει δίκιο η τελευταία, με την προϋπόθεση ότι το Σύστημα Προστασίας θα ολοκληρωθεί στη βάση του σχεδίου Στυλιανίδη, που ενσωμάτωσε τα περισσότερα από τα συμπεράσματα της Έκθεσης Γκολντάμερ.
Συμπέρασμα της εξάωρης συζήτησης στη Βουλή; Η Δαδιά (στα τούρκικα σήμαινε Πευκοχώρι) πάνω στο βουνό Γκίμενα, πήρε το όνομά της γιατί παρήγαγε εξαιρετικής ποιότητας δαδιά, γεμάτα ρετσίνι και πολύ χρήσιμα ως προσάναμμα και φωτιστικό μέσο. Ήταν δηλαδή παραγωγικό δάσος. Για τους ανθρώπους αλλά και τη φύση Το εικονικό και πρακτικώς αρχαίο αυτό δάσος ήταν (και δυστυχώς δεν είναι πια) το οικοσύστημα που φιλοξενούσε 36 από τα 38 είδη αρπακτικών πουλιών της Ευρώπης, πρέπει να ανασυγκροτηθεί ως δάσος παρθένο αλλά και εκμεταλλεύσιμο. Να καλλιεργηθεί δηλαδή, ώστε να δώσει, μετά από πολλά – πολλά χρόνια, και ξυλεία υψηλής ποιότητας αλλά και ένα νέο καταφύγιο της άγριας ζωής, που ελπίζω να υπάρχει ακόμη μαζί μας.
