Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Βιάστηκα να γράψω χτες ότι η αντιπολίτευση συγκράτησε τις εντελώς κατανοητές κριτικές της σε λογικά πλαίσια. Έκανα λάθος. Πρώτος έδωσε τον τόνο της αμετροπέπειας ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ με δηλώσεις που έκανε δίνοντας οδηγίες στην κυβέρνηση για την κατασκευή του τέλειου κράτους. Ξέχασε ότι μόλις πριν λίγες μέρες «εόρταζε» τον σχεδόν-μισό-αιώνα ΠΑΣΟΚ και νομίζει ότι έχουμε ξεχάσει ποιος εφηύρε το κράτος-μπάχαλο, το κράτος-βασίλειο-ανευθυνουπεύθυνων, το κράτος-κοπάνα, το κράτος-είμαι-παντού-και-πουθενά, για να μείνω σε αυτά. Τον καταλαβαίνω: τόσο κενό αφήνει ο «δυό λαλούν και τρεις χορεύουν» ΣΥΡΙΖΑ και αγωνιά που δεν κατόρθωσε να κάνει μια πρωτιά, μήπως και τον προσέξουμε.
Ακόμη χειρότερα τα πράγματα στην πλευρά της κατ’ όνομα μείζονος αντιπολίτευσης. Ο Μητσοτάκης είχε από πρωίας αποφασίσει να αναβάλει τη Θεσσαλονίκη (πολύ σωστά!) και αυτοί, μέχρι την απογευματινή στιγμή που σας γράφω, ακόμη διαβουλεύονται. Δεν φτάνει που βρέθηκε ο Κασσελάκης μήπως και πάνε οι νεότεροι να συμμετάσχουν στα «πολύ βαρετά καλλιστεία» για την προεδρία ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν να κάνουν και κριτική αφ’ υψηλού στην κυβέρνηση.
Αλλά και ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος «λάμπει» από ανοησία και αμετροέπεια. Με αποτέλεσμα οι όποιες (και είναι πολλές…) αδυναμίες της διακυβέρνησης να φαίνονται ακόμη περισσότερο γιατί κανείς δεν δίνει σημασία στις αντιπολιτεύσεις. Οι πολίτες δεν αναζητούν άλλον αρχηγό. Θέλουν αυτόν τον αρχηγό, τον οποίο πρόσφατα επέλεξαν να αναλάβει δράση, να μπει μπροστά, να βρεθεί παντού όπου υπάρχει κίνδυνος και ανάγκη βοηθείας. Θέλουν να τον δουν να είναι επικεφαλής. Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος και το μόνο που του καταλογίζουν, ειδικά όσοι παρακολουθούν προσεκτικά τα πολιτικά πράγματα, είναι οι επιλογές προσώπων που προέκυψαν με το κυβερνητικό rotation, το οποίο προφανώς δεν αποτελεί σύστημα μάνατζμεντ και μοιάζει ήδη περισσότερο με κομματικές «μουσικές καρέκλες».
Δύο συμπεράσματα. Το ένα το έγραψα χτες και επιβεβαιώθηκε σήμερα με τις αποφάσεις του πρωθυπουργού. Το δεύτερο θέλει λίγη περισσότερη φαντασία για να το καταλάβουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Όταν ρωτάς τους πολίτες για όσα συμβαίνουν, χωρίς δισταγμό απαντούν ότι η εικόνα είναι «μαυρισμένη». Και προσθέτουν με ανησυχία πως «ο ορίζοντας είναι σκοτεινός». Δεν υπάρχει κανείς που δεν κατανοεί πως η χώρα βρέθηκε να αναμετριέται με τα θηρία της φύσης. Γι αυτό, μαζί με την επείγουσα άμεση βοήθεια, θέλει να δει ότι υπάρχει σχέδιο επόμενων κινήσεων.
Όλοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αντιλαμβανόμαστε ότι όσο μεγαλύτερη η καταστροφή, τόσο πιο ομιχλώδες το τοπίο. Καταστροφές και θαμπές προοπτικές σημαίνουν απότομη αύξηση των κινδύνων που έχουμε μπροστά μας. Ένας πολύ άμεσος κίνδυνος είναι το κόστος των καταστροφών. Ένας άλλος είναι το κόστος της ανοικοδόμησης. Ένας τρίτος είναι οι αντιδράσεις στη λήψη και επιβολή των μέτρων που είναι απαραίτητα για να βελτιώσουμε τις αντοχές μας στο νέο περιβάλλον καταστροφών. Αυτοί και γενικότερα όλοι οι κίνδυνοι μπαίνουν πάντοτε στην οικονομική εξίσωση και καταλήγουν πάντοτε στην τσέπη του πολίτη. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Άρα, μπορεί οι πολίτες να είναι έτοιμοι να στείλουν τον λογαριασμό στην κυβέρνηση, θα περιμένουν όμως πρώτα να δουν πως έχει κάνει τους λογαριασμούς του ο πρωθυπουργός.
