Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Μονότονα ζητούν, από τα μέσα ενημέρωσης, οι υπερασπιστές της πρωτοκαθεδρίας των δασικών, την επιστροφή των αρμοδιοτήτων που απώλεσαν μετά το 1998 για τη δασοπυρόσβεση. «Ακόμη και τα πυροφυλάκια τα πήρε η Πυροσβεστική» έλεγε ένας συνταξιούχος της πλευράς αυτής, για να υπογραμμίσει ότι «μένουν άδεια ενώ θα μπορούσαν να πηγαίνουν ακόμη και συνταξιούχοι». Οι οποίοι θα έδιναν σήμα στα μικρά κι ευέλικτα οχήματα, που νυχθημερόν θα περιπολούσαν μέσα στα δάση, ώστε να πλήξουν αμέσως τη φωτιά. Και μετά ξυπνήσαμε…
Ζήτησα από την ΑΙ (τεχνητή νοημοσύνη) να απαντήσει στο ερώτημα «ποιος είναι υπεύθυνος για τις δασικές πυρκαγιές». Διατύπωσα το ερώτημα στη γαλλική γλώσσα, ώστε η ΑΙ να αναμασήσει την εκεί εμπειρία που έγινε της μόδας τις τελευταίες μέρες. Και αυτή είπε: «Οι δασικές πυρκαγιές μπορεί να προκληθούν από εμπρησμούς, πράξεις εκδίκησης ή πράξεις πολιτικής ή διοικητικής στρατηγικής ή, τελικά, να είναι άγνωστης προέλευσης. Για να ξεκινήσει, μια πυρκαγιά χρειάζεται μια πηγή θερμότητας, οξυγόνο και καύσιμη ύλης. Η βλάστηση στη Μεσόγειο είναι ιδιαίτερα εύφλεκτη, ιδιαίτερα σε ξηρές περιόδους.»
Ωραία τα λέει η ΑΙ. Τα ίδια λέει και η φετινή ελληνική εμπειρία. Μέχρι στιγμής, από την αρχή της αντιπυρικής περιόδου, έχουν παραπεμφθεί κατηγορούμενοι 105 συμπολίτες, οι 6 επειδή έβαλαν φωτιά με πρόθεση να το κάνουν και 99 επειδή δεν πρόσεξαν (αμέλεια, το λέμε στη νεοελληνική). Οι τελευταίοι αυτοί θα καθαρίσουν με ένα πρόστιμο, που δεν ξεπερνά το 1.000ρικο και συνήθως κάθεται στο 500ρικο. Για δουλειές που, κατά κανόνα, δεν κόβεται τιμολόγιο μήπως και γλιτώσουμε τον ΦΠΑ. Άρα ο πρώτος λόγος είναι ο εμπρησμός. Mε ή χωρίς πρόθεση, «ça m’est égal», που σημαίνει στην γαλλική «το ίδιο μου κάνει» αν και μεταξύ μας θα το διατυπώναμε με τη γνωστή έκφραση που αναδεικνύει τον ανδρικό δυναμισμό.
Ο εμπρησμός είναι λοιπόν ο συνήθης λόγος των πυρκαγιών. Το ξέρουν καλά οι δήμαρχοι (και οι κάτοικοι) των συνοικιών της Αθήνας κάτω από τον Υμηττό, που πλέον φυλάσσονται όσο καλύτερα γίνεται από εθελοντές δασοπυρόσβεσης, πυροσβέστες και δασονόμους εποχικούς και μόνιμους, αλλά και όσους πολίτες συμπαραστέκονται. Θα επαναλάβω όμως κάτι που γράφαμε εδώ πριν λίγες μέρες: «όταν δεν βρίσκεις χέρια για αγροτικές δουλειές, πού θα τα βρεις για να πάνε να σβήσουν φωτιές;».
Κι όμως βρίσκονται, αν δείτε πόσες χιλιάδες πολιτών έχουν περάσει την πιστοποίηση εθελοντισμού και πόσοι ακόμη είναι γραμμένοι εθελοντές, πολύ πριν εμφανιστούν οι από ανάγκη εθελοντές συμπολίτες, που κατάλαβαν ότι θα χάσουν το νησί που τους θρέφει αν δεν κάνουν κάτι. Υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι άλλοι που εμφανίζονται για να πάνε κόντρα στο «μήνυμα 112 εκκενώστε προς…», δηλαδή για πολιτικούς λόγους, όπως σοφά λέει η ΑΙ που μας θύμισε τα πρωτοσέλιδα της συριζαϊκής αντιπολίτευσης για την αυτενέργεια ομάδων πολιτών στη μεγάλη φωτιά της Βαρυμπόπης.
Δεν είναι όμως δουλειά των Πολιτών να διαλέξουν το «μοντέλο» προφύλαξης, πρόληψης και πυρόσβεσης. Όλα αυτά είναι άκρως Πολιτικά, για να μην κάνουν κάτι οι Πολιτικοί, χρησιμοποιώντας την Πολιτική. Αυτή ακριβώς είναι η δουλειά τους. Αυτή είναι και η ευθύνη τους. Να βρουν το καλύτερο μοντέλο, σε όποιο κράτος κι αν υπάρχει, σε όποιο μείγμα χρειάζεται. Να είναι εφικτό, να το αντέχει η τσέπη του φορολογουμένου και να το εφαρμόσουμε με το Νόμο και στην Πράξη. Να τα βάλουν με τους εμπρηστές!
Σίγουρα δεν είναι δουλειά των πολιτικών να δίνουν εντολές στους αξιωματικούς και τους άλλους άνδρες και γυναίκες της Υπηρεσίας. Να τους αλλάζουν τις προτεραιότητες, να τους πιέζουν γενικότερα. Γιατί συμβαίνει κι αυτό. Ξεκινά από τους υπουργούς που πιέζουν τους αρχηγούς και τους άλλους αξιωματικούς (στείλε τα καναντέρ εκεί, σβήσε αυτή τη φωτιά δίπλα στο σπίτι εκείνου, να πάνε τα πυροσβεστικά εκεί που πήγαν οι κάμερες της TV), αυτοί με τη σειρά τους πιέζουν τους αποκάτω και όλοι μαζί πιέζονται από όλους εμάς τους πολίτες που κοιτάμε τις φωτιές στην τηλεόραση και σχολιάζουμε με στυλ στα σόσιαλ τα μήντια.
Πρέπει να απομακρύνουμε τους πολιτικούς από τις φωτιές και να τους ρίξουμε στη μόνη φωτιά που μπορούν να φανούν χρησιμότεροι. Να συμφωνήσουν σε ένα Σχέδιο Προστασίας και Πυρόσβεσης. Να βρεθεί μια Αρχή και να κάνει αυτό ακριβώς. Να αφήσουμε μετά τον μηχανισμό και τους ανθρώπους του, να κάνουν τη δουλειά τους.
Οι πολλοί σχολιαστές με πολιτικά κίνητρα πρέπει να χάσουν στην προσπάθειά τους να μετατρέψουν τον πόλεμο της φωτιάς σε κομματικές μάχες επιρροής. Δεν είδα κανέναν από όλους αυτούς να ζητά να βρεθεί στη θέση των πιλότων του CL-215 της 355ης Μοίρας της 112ης Πτέρυγας Μάχης. Κάτι μας έδειξαν οι δύο πιλότοι που κηδεύουμε, για όσα σημαίνουν καθήκον, υπηρεσία και επαγγελματική τιμή.
