Γράφει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου
Υπάρχει παραοικονομία και παραοικονομία. Το φιλοδώρημα που δίνετε (και μπράβο μας…) στις πάμπολλες εξυπηρετήσεις της εστίασης ή των ντελίβερις ή αλλού ανήκει στη «γκρίζα» οικονομία. Όπως και η πληρωμή «σε μετρητά» δεκάδων υπηρεσιών για τις οποίες επιλέγουν οι πολίτες να μην ξαναπληρώσουν φόρο (όσοι το κάνουν…), δηλαδή τον ΦΠΑ.
Δυσκολότερη είναι η εξόφληση της «εμπορικής» αξίας της κατοικίας που είναι, κατά κανόνα, 1,4 με 2 φορές μεγαλύτερη από τη φορολογική. Το ίδιο ισχύει δεκαετίες τώρα για τον «αέρα», την άυλη εμπορική αξία της θέσης και της πελατείας ενός εμπορικού, αφού παρόμοια φορολογική δαπάνη δεν προβλέπεται από την Εφορία μας. Κανόνας έχουν γίνει τα «φανερά-μαύρα» στα ενοίκια, αναμενόμενο όταν το κράτος αφαιρεί 1/3 ευρώ για κάθε ποσό που ξεπερνά τα 12 χιλιάρικα παρόμοιου εισοδήματος.
Κανείς βεβαίως δεν διανοείται να δηλώσει όσα δίνει για «προστασία». Από τους προστάτες, εννοείται. Δεν υπάρχει μαγαζί που να μην πληρώνει τα κυκλώματα των εκβιαστών. Όποιος το επιχειρήσει θα φάει βόμβα, θα το κάψουν, θα το σπάσουν, εκτός από τις απειλές που είναι το hors d’oeuvre (ορντέβρ) των μαφιόζων. Όσο καλύτερη είναι η «πιάτσα», όσο μεγαλύτερη η πελατεία (άρα και ο τζίρος) τόσο υψηλότερα τα …φύλακτρα!
Στη γειτονιά μου άνοιξε πριν λίγα χρόνια μικρούλι ζαχαροπλαστείο, τέσσερα-πέντε γλυκίσματα φτιάχναν κάθε μέρα, τους συμπάθησα (για τους προφανείς λόγους) αλλά και γιατί έγραψαν την αγγλική τους ονομασία με ελληνικούς χαρακτήρες: έφαγαν τη βόμβα τους κι ας είναι μεσοτοιχία με βενζινάδικο.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι γνωστή μας που είχε τη φιλοδοξία να ανοίξει φαρμακείο σε πολυσύχναστο και πολύβουο δρόμο του Παγκρατίου θα υποχρεωνόταν να ψάξει αλλού, όταν την ειδοποίησαν ότι θα πληρώνει κι αυτή «φύλακτρα», όπως πληρώνουν τα γειτονικά της μπαράκια. Νάτη λοιπόν και η κατάμαυρη παραοικονομία, η εγκληματική, την οποία κανείς σώφρων κυβερνητικός δεν φιλοδοξεί να συλλάβει ο κ. Πιτσιλής της ΑΑΔΕ.
Δεν περίμενα όμως ότι όσοι κάνουν αυτές τις δουλειές θα συμμετείχαν με αυξημένο ενδιαφέρον στις δημοκρατικές διαδικασίες. Η φωτό που είχε την καλοσύνη να μου δείξει ο Θανάσης Μαυρίδης με έκανε να παραδεχτώ πως 30 χρόνια δημοσιογραφίας και μια βουλευτική θητεία δεν άρκεσαν για να έχω καταλάβει πως δουλεύουν οι πλειστηριασμοί ενοικίασης διάσημων παραλιών. Το προχθεσινό φωτορεπορτάζ του Δημήτρη Κασιμάτη από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου της Ρόδου μιλά από μόνο του: «Μπήκε θέμα δημοπρασίας για τις θέσεις στην παραλία μπροστά στο καζίνο και οι… «φουσκωτοί» ήταν εκεί προκειμένου να «διασφαλίσουν» ότι οι θέσεις –φιλέτα δεν θα καταλήξουν σε «λάθος» ενδιαφερόμενους! Στην αίθουσα βέβαια, υπήρξαν και αστυνομικοί, αλλά διακριτικά.»
Κακώς εκπλήσσομαι όμως: θυμήθηκα μια άλλη ωραία φωτογραφία από το ίδιο νησί, που έδειχναν τις «προετοιμασίες» κατάληψης άλλης παραλίας (Αγία Αγάθη) όπου στρώθηκαν υποδομές κατά μήκος όλης της αμμουδιάς, πριν την περίοδο δημοπρασιών με την παρατήρηση ότι « τις εργασίες επιτηρούν τρεις φουσκωτοί και απαγορεύουν σε οποιονδήποτε πολίτη να πλησιάσει και να φωτογραφίσει την παραλία.»
Τι περιμένετε όμως σε μια χώρα που ο πρώην Εξωτερικών και πάντα φίλτατος Νίκος Κοτζιάς υιοθετεί και διαδίδει τις μαλ…..ς για τις «ανεμογεννήτριες που βάζουν τις φωτιές στα δασικά», όπως παραστατικά εξήγησε η Κατερίνα Γαλανού. Δεν σωζόμαστε σας λέω, ούτε ως φορολογούμενοι, ούτε ως πολίτες-φυγάδες στον τόπο μας.
