Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Γιατί η Αλβανία αποφασίζει να έρθει σε σύγκρουση με την Ελλάδα στην οποία ζουν ως μετανάστες 1.000.000 ομογενείς της για την υπόθεση του δημάρχου Χειμάρρας Φρέντι Μπελέρη; Γιατί αποφασίζει να αγνοήσει ένα από τα πιο παλαιά μέλη της Ενωσης τη στιγμή που κρούει τη θύρα της;
Εάν αφαιρέσουμε όσα καταγγέλλει στο υπόμνημά του στην αλβανική Δικαιοσύνη ο δικηγόρος του Βορειοηπειρώτη ομογενή δημάρχου μας (ότι δηλαδή συγγενείς του Αλβανού πρωθυπουργού και της Αλβανίδας υπουργού Εξωτερικών βρίσκονται πίσω από το σχέδιο απαλλοτρίωσης των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών συμπατριωτών μας με στόχο την τουριστική τους αξιοποίηση για λογαριασμό εταιριών τους), θα διαπιστώσουμε ότι στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Ευρώπης, στον κόσμο γενικότερα αρχίζει και αναπτύσσεται πάλι ένας ιδιότυπος εθνικισμός.
Οι μικροί και οι ταπεινωμένοι του 1989, σχεδόν 35 χρόνια μετά, επιχειρούν να σηκώσουν κεφάλι αξιοποιώντας ένα μοναδικό γεγονός: Ο παλαιός κόσμος έχει χάσει την ισορροπία του. Δεν υπάρχουν σημεία αναφοράς. Η Αμερική παραπαίει κυριολεκτικά και μεταφορικά (χθες ανακοινώθηκε από τον οίκο Fitch η υποβάθμιση του αξιόχρεού της, πλήγμα σημαντικό για την ισχύ της), ενώ η άλλοτε κραταιά Γερμανία βυθίζεται σταδιακά στη δίνη της ύφεσης ελλείψει φυσικού αερίου μετά την καταγγελία των συμφωνιών της με τη Ρωσία.
Ενας νέος κόσμος ανατέλλει, στον οποίο καθένας κάνει ό,τι θέλει μέσα σε ένα πλαίσιο απαξίωσης όλων των μεταπολεμικών διεθνών οργανισμών (ΟΗΕ, Ε.Ε., ΝΑΤΟ), οι οποίοι χάνουν την παλαιά αίγλη τους στα μάτια των κρατών της κατά Ράμσφελντ (υπουργός Αμύνης του Μπους) νέας Ευρώπης. Αυτή τη στιγμή οι Αλβανοί ρισκάρουν την ενταξιακή τους προοπτική στην Ενωση. Δείχνουν να αδιαφορούν για αυτήν μπροστά στο επείγον να ασκήσουν εθνική κυριαρχία στη Χειμάρρα εις βάρος μειονοτικών δικαιωμάτων Ελλήνων.
Αν ανοίξουμε λίγο περισσότερο το «πλάνο» στον χάρτη και κοιτάξουμε σε όλη την περιοχή, θα διαπιστώσουμε ότι με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρονται οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ιταλοί, ακόμη και οι ταλαιπωρημένοι κάτοικοι του κρατιδίου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.
Κωδικοποιώ πρόχειρες παρατηρήσεις:
1. Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη οι Αμερικανοί έφτιαξαν μια μικρή Γιουγκοσλαβία αφού διέλυσαν τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία. Τα σύννεφα στην περιοχή συγκεντρώνονται ξανά. Η Συμφωνία του Ντέιτον τρίζει. Το Σεράγεβο χωρίζεται σε ανατολικό και δυτικό, με συνέπεια πρόσφατα δύο αμερικανικά βομβαρδιστικά πλήρους οπλισμού να πετάξουν πολύ χαμηλά πάνω από τη μαρτυρική πόλη για να προειδοποιήσουν τον ηγέτη των Σέρβων που τα ‘χει βρει με τους Κροάτες.
2. Στο Κοσσυφοπέδιο, τα γνωστά. Κάθε τρεις και λίγο οι Αλβανοί ανάβουν σπίθες για να προκαλέσουν τους Σέρβους. Τελευταίο παράδειγμα, η ιστορία με τους δήμους.
3. Στα Σκόπια, τα ίδια. Μετά τον εξευτελισμό που υπέστησαν να αλλάξουν το Σύνταγμά τους κατ’ απαίτηση της Ελλάδας για τη Γ, τώρα εξευτελίζονται εκ νέου από τους Βουλγάρους, οι οποίοι «χορεύουν» επί έναν ολόκληρο χρόνο την Ευρωπαϊκή Ενωση βάζοντας βέτο στην ενταξιακή τους προοπτική με αίτημα την αναγνώριση της εκεί βουλγαρικής μειονότητας. Με αίτημα δηλαδή ότι δεν υπάρχει ενιαίο μακεδονικό έθνος όπως ανοήτως υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ.
4. Αν κοιτάξουμε λίγο νοτιότερα, θα διαπιστώσουμε ότι οι φίλοι μας οι Ιταλοί και οι φίλοι μας οι Αιγύπτιοι ναυπηγούν αυτή την εποχή, καθένας για λογαριασμό του, νέα πολεμικά πλοία για να τα εντάξουν στο ναυτικό τους. Γιατί; Γιατί θέλουν να αναδειχθούν στο μέλλον σε ισχυρές ναυτικές δυνάμεις της Μεσογείου και να διεκδικήσουν ηγετικό ρόλο από την Ελλάδα, που είναι η καθιερωμένη ναυτική δύναμη, και από την Τουρκία, που τώρα αναδύεται στην περιοχή.
5. Η Τουρκία παίζει αποκλειστικά για τον εαυτό της. Δεν είναι με κανέναν. Ούτε με τη Ρωσία ούτε με την Αμερική. Αποφασίζει αναλόγως, κατά περίπτωση, με βάση αποκλειστικά τα εθνικά της συμφέροντα. Δεν είναι παρακολούθημα κανενός. Εσχάτως ο Ερντογάν ακολουθεί την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων του Νταβούτογλου. Αποκατέστησε τις σχέσεις του με το Ισραήλ, με την Αίγυπτο, με τη Σαουδική Αραβία, ενώ απλώνεται και στην Αφρική, στην οποία θα συνεδριάσουν με την συμμετοχή της τον Αύγουστο οι BRICS, οι οποίοι απέρριψαν αίτημα του Μακρόν να παραστεί κι αυτός στη σύνοδο.
Συμπέρασμα: Στέρεες στρατηγικές συμμαχίες δεν υπάρχουν πια, παρά μόνο τακτικές συμμαχίες. Και για όσο. Ορισμένου χρόνου. Οπως αντιλαμβανόμαστε, σωρεύεται πάρα πολλή ενέργεια στην περιοχή, καθώς τα έθνη κράτη αρχίζουν και διεκδικούν ρόλο τώρα που ξηλώνεται το πουλόβερ του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Ενέργεια που διαπλέκεται με την ένταση που επικρατεί βορειότερα στην Ουκρανία, όπου είναι καταλυτικός ο ρόλος της Αγγλίας, η οποία διά της Ουκρανίας αποδυναμώνει προς όφελός της το Βερολίνο και κατ’ επέκταση την Ευρώπη.
Αν προσθέσουμε στην ανάλυσή μας και την πληροφορία ότι πιθανόν η αεροπορική βάση της Αγχιάλου να έγινε στόχος επειδή από αυτήν μεταφέρθηκαν πυρομαχικά και οπλισμός στην Ουκρανία, μπορεί κανείς να αντιληφθεί (όπως εξελίσσεται ο πόλεμος) τι χειμώνα μπορεί να ζήσουμε. Και τι κινδύνους διατρέχουμε. Πάνω σε ποιες βόμβες καθόμαστε.
Ο Μπελέρης θα μπορούσε να εξελιχθεί στον δούκα Φερδινάνδο μιας ευρύτερης σύρραξης του 21ου αιώνα. Να είναι η αφορμή της.
Ηδη τα χαμόγελα για την αποφασιστικότητα της Δύσης που κατατρόπωσε τη Ρωσία έχουν αρχίσει και χλομιάζουν, καθώς στην Ευρώπη αναπτύσσεται ο ψίθυρος ότι ο Ζελένσκι και όσοι τον υποθάλπουν μέχρι τώρα αναδεικνύονται σταδιακά στους νεκροθάφτες της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο πόλεμος μπορεί να μεταφερθεί παντού. Οι παλαιοί μπράβοι που έμπαιναν στη μέση για να χωρίσουν τα κράτη δεν υπάρχουν πια. Κι αν υπάρχουν, δεν έχουν την ίδια αίγλη, την ίδια αξιοπιστία και την ίδια ζωτικότητα. Τούτων δοθέντων, όσοι πιστεύουμε στον Πανάγαθο ας κάνουμε τον σταυρό μας για τον χειμώνα που έρχεται. Κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει. Και όσοι απολαμβάνουν αυτάρεσκα τους θρόνους τους καλό είναι να μελετήσουν εξαντλητικά τα αγαπημένα τους data σε συνδυασμό με πληροφορίες. Διότι χωρίς πληροφορίες τα data είναι άχρηστα. Και τα Lego καταρρέουν.
