Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Η κυβέρνηση θυμίζει, τα τελευταία 24ωρα, κάτι από πεδίο βολής! Ποικιλώνυμα μεγαλοσυμφέροντα, από διάφορες πλευρές, «βομβαρδίζουν» τον Κ. Μητσοτάκη και τη σύζυγο του Μ. Γκραμπόφσκι, για να στείλουν τα μηνύματα τους. Μια σειρά δημοσιευμάτων εν είδει «αποκαλύψεων» πλαγιοκοπούν το Μαξίμου. Έτσι «μιλούν» οι ισχυροί. Είναι, στην Ελλάδα, κλασικός πια «τρόπος» επικοινωνίας…
Το σκηνικό δεν είναι ό,τι καλύτερο για τον Κ. Μητσοτάκη, το Επιτελικό του Κράτος και συνεπώς για την Κυβέρνηση, προφανώς. Προξενούν πράγματι πλήγμα όσοι του επιτίθενται; Ας μην στοιχηματίσουμε τα ρέστα μας. Όσο κι αν επιχειρείται το «τσαλάκωμα» της πρωθυπουργικής εικόνας μήπως τελικά, οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από τον Μητσοτάκη; Είναι η…ανεπιθύμητη παρενέργεια των επιθέσεων εναντίον του.
Πάντως, μεγαλύτερο κακό στην ηγετική εικόνα του Πρωθυπουργού προξενούν οι εισβολείς, εντός Κοινοβουλίου και Προεδρικού Μεγάρου, Ρουβίκωνες. Με το Κράτος, ξανά, να χάσκει άπραγο…
Ας προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα με πραγματισμό και ορθολογισμό.
Ο Πρωθυπουργός κέρδισε, με την αξία του, το 41% της κοινής γνώμης που του έδωσε την ψήφο της. Είπε μόνος του, ότι πρώτος εχθρός είναι η αλαζονεία. Θέλει σκληρή προσπάθεια, ατομική και συλλογική, να κρατηθεί το «ίσο» σ΄ ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα. Και προσπάθησε και την κριτική δεν απέφυγε, επειδή στην πολιτική διαχείριση να πήγε εντελώς λάθος. Ανικανότητα και ανεπάρκεια εμφάνισε το πολυπληθές κυβερνητικό σύνολο από την πρώτη στιγμή του περασμένου Ιουλίου. Αποδόθηκε η αιτία στο περίφημο «rotation». Υπουργοί βρέθηκαν με χαρτοφυλάκιο που δεν γνώριζαν και έγραψαν αποτυχίες. Φωτιές, πλημμύρες, καταστροφές συνέβησαν με την Κυβέρνηση να δείχνει αδύναμη να ανταπεξέλθει.
Με την παρέλευση του φθινοπώρου η Κυβέρνηση φάνηκε να συνέρχεται. Ο χειμώνας έφερε το νόμο για το γάμο των ομοφυλόφιλων, όπου το Μαξίμου ξόδεψε, αχρείαστα μάλλον, πολύτιμη πολιτική δύναμη. Δυσανάλογα λιγότερη δαπανήθηκε στο νόμο για τα μη κρατικά ΑΕΙ. Υπήρξαν λανθασμένες επιλογές αναφορικά με το μέγεθος της έμφασης που θα έπρεπε να δοθεί στα σοβαρά θέματα.
Νόμισαν στο Μαξίμου, ότι έχουν «ξεμπερδέψει» με την Τραγωδία των Τεμπών. Λάθος κορυφαίο. Προσπάθησαν μ’ ένα «πασάλειμμα» στην Εξεταστική της Βουλής να προσπεράσουν το συλλογικό «τραύμα». Αποτυχημένη εκτίμηση. Μπορεί να ήταν και απόρροια της κυβερνητικής αλαζονείας. Ίσως απλώς υπεροψίας. Μπορεί αποτέλεσμα λανθασμένου σχεδιασμού και κακής στρατηγικής. Τίποτε δεν αποκλείεται. Σε κάθε περίπτωση οι επιλογές Μαξίμου έπεσαν σε τοίχο και έτρεξε την τελευταία στιγμή ο ίδιος, ο Πρωθυπουργός να σώσει την κατάσταση. Το κατάφερε στη Βουλή, αντικρούοντας την πρόταση δυσπιστίας της Ενωμένης Αντιπολίτευσης.
Συνέπεσε, η εαρινή δράση της Αντιπολίτευσης, με την έναρξη των επιθέσεων κατά Μητσοτάκη από ποικιλώνυμα μεγαλοσυμφέροντα. Η πρώτη εμφανής εκδοχή της σύμπτωσης αποδίδεται στην έναρξη της προεκλογικής περιόδου για τις Ευρωεκλογές. Στην Ελλάδα θα γίνουν σε ατμόσφαιρα αμιγώς Εθνικών. Έτσι μας αρέσει εμάς…
Οι άλλες κρυφές συμπτώσεις, μπορεί να περνούν από το μυαλό, αλλά απαιτούν αποδείξεις. Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν επιχειρήθηκε η… τεκμηρίωση, φώναζαν από μακριά τα εκατέρωθεν «αποδεικτικά» στοιχεία ότι προέρχονταν από οικεία «στρατόπεδα» συμφερόντων. Οπότε άκρη δεν βγαίνει.
Όμως, ξεκάθαρα, σαφές είναι:
Η κριτική που υφίσταται ο Πρωθυπουργός από τους πολίτες δεν αφορά σε ζητήματα ηθικής τάξεως. Η δυσαρέσκεια προς τον Κ. Μητσοτάκη έγκειται στην ατολμία και στις φοβίες του να εφαρμόσει πιο αυστηρή πολιτική στη δημόσια ασφάλεια, στην οργάνωση του Κράτους, στην αντιμετώπιση της ακρίβειας και στην αντίρρηση στο θέμα του γάμου.
Οι πολίτες είναι απολύτως ξεκάθαροι στο τι επιθυμούν από τον Πρωθυπουργό και στο ότι εξακολουθούν να τον παρακινούν να κινηθεί με θάρρος και αυτοπεποίθηση.
Έχω την αίσθηση, πως θα αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις, η περαιτέρω συσπείρωση γύρω του όσο συνεχίζονται οι ανοίκειες επιθέσεις εναντίον του. Πιθανότατα θα περιορίσουν την έκφραση δυσαρέσκειας εναντίον της Κυβέρνησης στις Ευρωεκλογές και η «χαλαρή» ψήφος θα γίνει τελικά ψήφος «έντασης» υπέρ του. Προκειμένου να σταλεί κι από την κοινωνία το μήνυμα ότι δεν επιθυμεί παιχνίδια, διαφόρων, στην πλάτη της.
Συνεπώς, σύμμαχος του Μητσοτάκη ένα μεγάλο κομμάτι από το σώμα των πολιτών. Το οποίο δεν σημαίνει ότι δεν βλέπει τις αδυναμίες του Πρωθυπουργού. Φυσικά και προβληματίζεται. Όμως, την κρίσιμη στιγμή όταν πρέπει να τον συγκρίνει με την ανερμάτιστη και επικίνδυνη για τη συνοχή της κοινωνίας Αντιπολίτευση, καταλήγει να σταθεί στο πλευρό του Πρωθυπουργού. Η Αντιπολίτευση δεν πείθει τους πολλούς γιατί δεν συνδιαλέγεται μαζί τους. Ο Ν. Ανδρουλάκης απευθύνεται στους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ για να υπερκεράσει τον Κασσελάκη. Ο αυθεντικός λαϊκιστής είναι σταθερά προτιμητέος. Εκτός κι αν ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βαλθεί να υπερβάλλει σε υπερθετικό βαθμό για να καπελώσει εκλογικά τον Κασσελάκη. Η φασαρία στα ενδότερα της Αντιπολίτευσης δεν αφορά την πλειονότητα των ψηφοφόρων.
Πιο ισχυρός αντίπαλος του Μητσοτάκη, σε σχέση με την Αντιπολίτευση, εξακολουθεί να είναι ο εαυτός του κι οι επιλογές που καλείται να κάνει μεταξύ των συνεργατών του. Κυρίως όμως, να ξεκαθαρίσει μόνος με τον εαυτό του, τι τον ενδιαφέρει πρωτίστως. Η διεθνής του παρουσία περισσότερο σε σχέση με την εσωτερική πολιτική ή το αντίθετο;
Πάντως, ο Πρωθυπουργός δεν χρειάζεται να παίζει με την υπομονή και την αντοχή των ψηφοφόρων του στα ζητήματα που εκείνοι προτάσσουν!
Έχει κι αυτή τα όρια της…
