Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Συμπλήρωσε η Κυβέρνηση τις πρώτες 70 ημέρες του θεωρούμενου κρίσιμου πρώτου τριμήνου. Αίσια δεν το λες. Το ξεκίνημα της και ο βηματισμός, έως τώρα, καθόλου αντάξιος του διπλού θριάμβου Μητσοτάκη, του 41%. Με λειτουργικά προβλήματα η ίδια, με απογοήτευση και γκρίνια οι πολίτες.
Τόνο στην κατήφεια δίνει η καθημερινότητα. Εξίσου σοβαρή με τα σοβαρά διεθνή θέματα που φαίνεται πως κερδίζουν το ενδιαφέρον του Πρωθυπουργού, αυτή την περίοδο. Εδώ στο εσωτερικό, τον θέλουν πολύ πιο ουσιαστικό και αποφασιστικό οι πολίτες που τον εμπιστεύθηκαν δύο φορές.
Δεν αρκούν οι υπουργικές εξαγγελίες για περισσότερη ασφάλεια, δημόσια τάξη, λειτουργία Δικαιοσύνης και βελτίωση Κράτους. Η Κυβέρνηση κρίνεται πια στον χρόνο εφαρμογής. Στο κάθε λεπτό που φαίνεται να καθυστερεί. Είναι μια τάση των πολιτών, σαν μια πολύ πιο δυναμική αντιπολίτευση από την ίδια την Αντιπολίτευση.
Καμία Αχτσιόγλου, κανένας Κασσελάκης δεν θα ρίξουν την Κυβέρνηση. Άλλωστε δεν κρίνονται ικανοί να το καταφέρουν. Η Κυβέρνηση θα έχει πέσει μόνη της, αν είναι να πέσει! Θα έχουν προλάβει τα γεγονότα και οι δυναμικά αντιπολιτευόμενοι πολίτες που απαιτούν.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω εάν γίνεται αντιληπτή από το Μαξίμου η πίεση της κοινής γνώμης. Φαντάζομαι μετρήσεις κάνουν, εμείς δεν τις ξέρουμε. Περιμένουμε τις πρώτες δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου, να δούμε πως θα αποτυπωθεί η γνώμη για τα γεγονότα του καλοκαιριού.
Ο Πρωθυπουργός δείχνει να το παλεύει, αλλά δεν φαίνεται αρκετό. Τον απορροφούν, πιθανότατα, τα θέματα στα οποία έχει στρέψει την προσοχή του. Είναι το χαρακτηριστικό της 2ης τετραετίας. Οι Πρωθυπουργοί, νιώθουν μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό τους και ανοίγονται σε μεγάλους ορίζοντες.
Μικρή αναδρομή στην τελευταία 20ετία, το φιλμ της διαχρονικής απογοήτευσης:
Ο Σημίτης αρνήθηκε να ασχοληθεί με τα σοβαρά του πολιτικού συστήματος, του κράτους, τη διαφθορά, για να αποφύγει τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ στα χέρια του. Είχε προηγηθεί το κύμα κατά του ασφαλιστικού που προκάλεσε το κόμμα του και τον ζάρωσε.
Ακολούθησε η ήπια προσαρμογή του Καραμανλή που άφησε ανέγγιχτα τα διαρθρωτικά ζητήματα της οικονομίας. Με τη δήλωση για τους πέντε νταβατζήδες έξω από το σουβλατζίδικο, προσπέρασε το καρκίνωμα της διαπλοκής και μετά ήρθαν τα γεγονότα. Κάτι οι παρακολουθήσεις, κάτι τα δομημένα ομόλογα, κάτι η απόπειρα Ζαχόπουλου και το Βατοπέδι έφεραν το θλιβερό τέλος στα μισά της 2ης τετραετίας.
Πήρε σκυτάλη ο ΓΑΠ το 2009, όταν επέλαυνε παγκοσμίως η οικονομική κρίση που θα περνούσε από την Ελλάδα σαν οδοστρωτήρας. Ο Παπανδρέου είχε κάποιες καλές ιδέες για τη συγκρότηση ενός καλύτερου κράτους με Διαφάνεια και πολλά άλλα σχέδια. Διαλύθηκαν όλα με το διάγγελμα του από το Καστελόριζο. Είχε χαθεί ακόμη μια ευκαιρία…
Από το 2012 έως τον Ιανουάριο του 2015 δεν μπορούσε να γίνει καμία συζήτηση, όταν το μόνο ζητούμενο ήταν η σωτηρία της Ελλάδας. Επιτεύχθηκε από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά η πρόθεση της κοινωνικής πλειοψηφίας ήδη είχε γείρει προς τον δήθεν «σωτήρα» Τσίπρα.
Η δοκιμασία του αριστερού ριζοσπαστισμού θα διαρκέσει έως το 2019 και η χώρα θα σημαδευτεί από μια σκληρή τετραετία που δεν θέλει πια να τη θυμάται. Μια διαρκής οπισθοχώρηση της Ελλάδας από τα κεκτημένα της, η παρακαταθήκη της κυβερνώσας Αριστεράς. Όλεθρος!
Οι ελπίδες εναποτίθενται στον Κ. Μητσοτάκη το 2019. Η διακυβέρνηση περνά από απανωτές πρωτόγνωρες κρίσεις και θριαμβεύει επειδή καταφέρνει να πείσει πως μόνο αυτός μπορεί να προβιβάσει την Ελλάδα.
Τώρα βρισκόμαστε στο κομβικό σημείο. Η κοινωνία πίστεψε, ανέθεσε την εντολή και περιμένει να δει αποτέλεσμα. Έχει προσδοκίες και αρνείται να διανοηθεί πως μπορεί να διαψευστεί.
Τα καμπανάκια ήχησαν προειδοποιητικά ήδη κατά τις καυτές Αυγουστιάτικες ημέρες. Ίσως ανόρεχτα, πάντως οι κυβερνητικές δικαιολογίες αναφορικώς με τις φωτιές έγιναν αποδεκτές.
Ο Σεπτέμβριος εκτός από την έναρξη της νέας περιόδου και μήνας της προσαρμογής μετά τις διακοπές σηματοδοτεί για την Κυβέρνηση την εκκίνηση όλων των αναμενόμενων πρωτοβουλιών. Ούτε χρόνος για τους υπουργούς υπάρχει, ούτε και υπομονή για τους πολίτες. Οποιαδήποτε ένδειξη υποτίμησης των εσωτερικών θεμάτων έναντι των «μεγάλων» διεθνών θα αποβεί μοιραία για όλα τα πεδία.
Η ψήφος εμπιστοσύνης που δόθηκε απλόχερα στον Κ. Μητσοτάκη προφανώς δεν αναιρείται μέσα σε μόλις δύο μήνες. Το κυβερνητικό έργο παρακολουθείται στενά. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός πρέπει να ενισχύσει περαιτέρω την εποπτική του δράση στη δουλειά των υπουργών. Να αυξήσει τις απαιτήσεις του στην παραγωγή αποτελεσμάτων. Η εκμετάλλευση εκ μέρους της Κυβέρνησης της σχεδόν «μονοπωλιακής» της θέσης στην πολιτική σκηνή θα την χρέωνε με ανευθυνότητα που θα την καταρράκωνε.
Ας θυμόμαστε ότι οι καλοί καιροί παρέρχονται χωρίς να το καταλάβει κανείς. Πόσο μάλλον εάν έχει παραδοθεί στον πολιτικό χρόνο και χώρο…
