Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Οι εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ είναι σημαντικές για τη χώρα. Η κρίση έφερε στο Κοινοβούλιο τα κόμματα της οργής, με μοναδική εξαίρεση το Ποτάμι. Δεν υπήρξε ποτέ χώρος και οξυγόνο για κάτι πιο μετριοπαθές και ευρωπαϊκό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σάρωσε τον κεντρώο χώρο με το μεταρρυθμιστικό του προφίλ και τις μεταγραφές που έκανε. Ενα τμήμα από τους κεντρώους ψηφοφόρους δηλώνουν απογοητευμένοι από ορισμένες κινήσεις και από χειρονομίες που απευθύνονται στη δεξιά ενορία της Ν.Δ. Θυμώνουν μάλιστα γιατί νιώθουν ότι αντιμετωπίζονται σαν «αγκιστρωμένο ψάρι», σαν δεδομένοι ψηφοφόροι που δεν έχουν κάπου αλλού να πάνε. Πράγμα που είναι αλήθεια, αλλά κανείς δεν θέλει να το νιώθει.
Η ανάδειξη νέου αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ ίσως αλλάξει το σκηνικό. Ο Αλέξης Τσίπρας βλέπει το ταβάνι του 25%-27% και καταλαβαίνει ότι η επάνοδος στην εξουσία απομακρύνεται. Οι ψηφοφόροι του προέρχονται σε σημαντικό βαθμό από το ΠΑΣΟΚ και ένα νέο πρόσωπο μπορεί να τους πείσει να ξαναδώσουν μια ευκαιρία στην… παλιά τους αγάπη. Λογικά θα πρέπει να νιώσει την ανάγκη να κόψει τον γόρδιο δεσμό με το προπατορικό 3% και να στραφεί προς το κέντρο. Λογικά, γιατί συναισθηματικά είναι προφανές ότι είτε δεν μπορεί είτε αργεί πάρα πολύ να το κάνει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει όμως απέναντί του κεντρώους ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι από τη φύση τους απαιτητικοί, που θα νιώσουν ότι ίσως έχουν μια εναλλακτική. Για τον πρωθυπουργό η εξίσωση είναι πολύ δύσκολη, μία ισορροπία τρόμου. Οι κεντρώοι «πελάτες» είναι απαιτητικοί, οι δεξιοί θυμώνουν όμως πιο εύκολα. Μέχρι στιγμής η ισορροπία κρατήθηκε, αλλά αυτό πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τις κάλπες. Ο νέος εκλογικός νόμος δεν αφήνει περιθώρια για να χαθούν πολλοί ψηφοφόροι, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ο επόμενος αρχηγός του ΚΙΝΑΛ θα θελήσει να έχει μία αυτόνομη πορεία, θεωρώντας ότι κάθε συνεργασία με τη Ν.Δ. θα ισούται με πολιτική αυτοκτονία. Θα έχει άλλωστε αγοράσει το επιχείρημα ότι αν μπει σε ανοδική πορεία ίσως να αντικαταστήσει σε 2-4 χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ στον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Καλά είναι τα σενάρια, αλλά η πραγματικότητα βάζει συνήθως τα δικά της διλήμματα. Οι κεντρώοι ψηφοφόροι, που σε ένα βαθμό καθορίζουν καταλυτικά το αποτέλεσμα, θα πρέπει να λάβουν τις αποφάσεις τους. Το δίλημμα «Μητσοτάκης ή ακυβερνησία» θα τεθεί εκ των πραγμάτων. Θα πείσει όμως ή θα γίνει μπούμερανγκ σε μια εποχή που οι ψηφοφόροι λατρεύουν να γίνονται απρόβλεπτοι; Και από την άλλη, υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι δεξιοί ψηφοφόροι να μείνουν σπίτι τους ή να προτιμήσουν μικρότερα κόμματα διαμαρτυρίας.
Η χώρα θα βρει την ισορροπία της. Η οποία ίσως είναι στο σημείο όπου ο μεν πρωθυπουργός θα πάρει το μήνυμα ότι δεν μπορεί να κυβερνά για πάντα χωρίς αντίπαλο και οι απαιτητικοί ψηφοφόροι θα αντιληφθούν ότι με την ψήφο μας απαντάμε στο τι είναι εφικτό για να πάει παρακάτω η χώρα, όχι στο αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει Δανία αύριο το πρωί.
