Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Η χώρα δοκιμάζεται συνεχώς. Το ελληνικό κράτος καλείται να αντιμετωπίσει διάφορες απειλές, από τις τεράστιες πυρκαγιές που έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας έως την πανδημία και την προστασία των συνόρων. Αυτό που αποδεικνύεται ξανά και ξανά είναι η σημασία του ζωτικού πυρήνα του κράτους. Χωρίς αυτόν η χώρα δεν θα στεκόταν όρθια. Πυροσβέστες, νοσηλευτές, συνοριοφύλακες είναι οι άνθρωποι που δίνουν τις δύσκολες μάχες. Οφείλουμε ως κοινωνία να τους «προστατεύουμε» και να διασφαλίζουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εργασίας για αυτούς.
Κανείς από αυτούς δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνος του. Χρειάζονται εκπαίδευση, ηγεσία με επαγγελματισμό και τα σωστά μέσα. Κανείς δεν μπορεί να δράσει με αυταπάρνηση όταν ξέρει ότι ο προϊστάμενός του έχει διοριστεί με κομματικά ή άλλα κριτήρια, όχι γιατί το αξίζει. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό το έργο στο παρελθόν. Για αυτό δεν επιτρέπονται τα ρουσφέτια, οι εκπτώσεις σε κρίσιμες θέσεις στα νοσοκομεία, στα Σώματα Ασφαλείας, στις Ενοπλες Δυνάμεις. Οι πολιτικοί μας μοιάζουν να έχουν πάρει το μάθημά τους, αν και υπάρχουν στοιχεία του DNA της παλαιάς Ελλάδας που ενίοτε αντιστέκονται. Γίνονται σημαντικά βήματα στην πολιτική προστασία, αλλά θα χρειαστεί χρόνος για να φύγουν από κάποιες υπηρεσίες μοιραίες νοοτροπίες και πρακτικές.
Μέσα στο περιβάλλον της ισοπέδωσης που ζήσαμε, όμως, χάθηκε και η έννοια της προτεραιοποίησης στο ελληνικό κράτος. Ξεχάσαμε πως ο πιλότος ή ο νοσηλευτής ΜΕΘ δεν μπορεί να πληρώνεται το ίδιο με έναν υπάλληλο γραφείου που απλώς μετράει τον χρόνο μέχρι να πάρει σύνταξη. Ο ζωτικός πυρήνας του κράτους πρέπει να αμείβεται καλύτερα από τους υπόλοιπους εργαζομένους στο Δημόσιο, τελεία και παύλα.
Στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά σε όσους ρισκάρουν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ασφαλείς. Πρέπει όμως να γίνουμε οι πιο ηχηροί συνήγοροί τους στα δίκαια αιτήματά τους. Γιατί καλά είναι τα «μπράβο» και τα χειροκροτήματα την επόμενη ημέρα έπειτα από ένα ακόμη ξενύχτι, μία ακόμη μάχη. Ακόμη όμως καλύτερος είναι ένας δεύτερος έξτρα μισθός σαν και αυτόν που περιμένουν οι εργαζόμενοι στις Εντατικές μας, που εδώ και ενάμιση χρόνο τα έχουν δει και τα έχουν δώσει όλα.
