Μια ευκαιρία που φαίνεται ότι χάθηκε… Ο Στέφανος Κασσελάκης, τον οποίο επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τμήματα του “συστήματος” για να τον διαδεχθεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ταπεινώνοντας την Έφη Αχτσιόγλου, είχε κάθε ευκαιρία να μας… συστηθεί με τρόπο που θα τον καθιστούσε πολιτικά και εκλογικά ελκυστικό για την ελληνική κοινωνία. Ως αντίπαλο δέος και εναλλακτική διακυβέρνησης στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία, οι οποίοι καταγράφουν την αυτονόητη και αναμενόμενη φθορά, μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης του τόπου.
Αρκετούς μήνες μετά, και με φόντο το ορόσημο των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μας έχει προσφέρει επαρκές δείγμα γραφής για τις υστερήσεις του. Τις “ατέλειες” που τον εμποδίζουν να απευθυνθεί, να ακουστεί και να πείσει πλατιές κοινωνικές μάζες, μεγάλο μέρος των οποίων αναζητούν μια αξιόπιστη εναλλακτική για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τη σημερινή κυβέρνηση.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το δομικό πρόβλημα του Στέφανου Κασσελάκη. Στην αξιοπιστία. Έχει εμφανή αδυναμία να πείσει για τη σοβαρότητά του, και για την άβολη αυτή πραγματικότητα ευθύνεται ο ίδιος και μόνο.
Επιλέγοντας να φιλοτεχνήσει μια περσόνα influencer, για την οποία οι παραπλανημένοι χειροκροτητές του προσπαθούν να μας πείσουν ότι συνιστά… νέα πολιτική, ο κατ’ όνομα Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν μπορεί να πείσει ότι διαθέτει το απαιτούμενο ειδικό βάρος ώστε να αποτελέσει την εναλλακτική λύση διακυβέρνησης.
Να φέρει κοντά του όσους δεν εκφράζονται από τη σημερινή πολιτική ηγεμονία της Κεντροδεξιάς. Μοιάζει ξένος. Ξένος προς την πλειοψηφία της κοινωνίας, ξένος προς την ελληνική κοινωνία, ξένος προς τη συνεκτική δομή του έθνους μας.
Και κάθε άλλο παρά σοβαρός, ειδικά όταν συζητά με πολίτες για εξαιρετικά σοβαρά ζητήματα και προβλήματα της κοινωνίας.
Του Νίκου Φυλάγγελου
