Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Tην περασμένη Τρίτη ο πρωθυπουργός περιόδευσε στα ιστορικά Καλάβρυτα. Οταν όμως θέλησε να επισκεφθεί τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου, ένα από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας στον ελληνικό χώρο, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εξεγέρσεις κατά των Τούρκων το 1821, βρήκε τις θύρες της κλειστές. Ο ηγούμενος και οι μοναχοί είχαν φροντίσει να λείπουν. Προηγουμένως ο κύριος Μητσοτάκης κατέθεσε στεφάνι στον τόπο της εκτέλεσης εκατοντάδων Καλαβρυτινών από τους Γερμανούς τον Δεκέμβριο του 1943. Αλλά και εκεί το κλίμα ήταν ψυχρό, ψυχρότατο. Παρά τη ζέστη.
Οι κάτοικοι δεν ξέχασαν ούτε την απουσία του από τις εκδηλώσεις μνήμης τον περασμένο χειμώνα -τότε έπρεπε να δώσει το «παρών»- αλλά ούτε και τις δηλώσεις του Ακη Σκέρτσου ως εκπροσώπου Τύπου της Ν.Δ. στην προεκλογική περίοδο ότι τα θέματα των γερμανικών αποζημιώσεων «ανήκουν στον περασμένο αιώνα». Λίγες ημέρες πριν από τη μετάβαση του κυρίου Μητσοτάκη στα Καλάβρυτα βρέθηκα στη Λαμία. Συνυπήρξαμε στο ίδιο πάνελ με την υφυπουργό Μετανάστευσης Σοφία Βούλτεψη και τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Μάντζο, με θέμα «Προσφυγικό και Δημογραφικό».
Δεν πολυκατάλαβα πώς θα μας λύσουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες το Δημογραφικό που, πέρα από ζήτημα εργατικού δυναμικού, είναι κυρίως θέμα διατήρησης της εθνικής συνοχής και ταυτότητας, και είπα αυτά που νόμιζα ότι έπρεπε να πω. Σκέψεις που πριν από δέκα είκοσι χρόνια ήταν ο κορμός της ιδεολογίας της συντηρητικής παράταξης. Η βάση της. Οι τακτικοί αναγνώστες μας θα τα διαβάσατε στην ημερήσια έκδοση της εφημερίδας μας.
Οταν κατέβηκα από το βήμα εις εκ των νεοδημοκρατών της πρώτης σειράς μού σχολίασε χαμογελώντας: «Δεν θα το παρατήρησες, αλλά η Βούλτεψη και ο Μάντζος ήταν οι μόνοι που δεν σε χειροκρότησαν. Η Σοφία έκανε και διάφορους μορφασμούς, που έδειχναν τη δυσφορία της».
Δεν μου φάνηκε παράξενο. Η Βούλτεψη είναι φωνακλού και συνήθως σπάει τα νεύρα των αντιπάλων της, αλλά έχει ένα καλό. Δεν μιλά ποτέ πίσω από την πλάτη σου. Μου είπε μόνη της σε τι διαφωνούσε από όσα είπα και δεν εξεπλάγην. Αναστοχαζόμενος αυτήν την εβδομάδα μαζί με όλα τα υπόλοιπα που μεσολάβησαν το Σαββατοκύριακο και μας έφεραν υποχρεωτικώς στο επίκεντρο της επικαιρότητας, διερωτήθηκα: Τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια και έχω εγώ απόσταση σε αυτά τα θέματα από τη Σοφία, που σπανίως είχαμε άλλοτε; Τι συνέβη και έχουν απόσταση οι μοναχοί από τον Κυριάκο σε όλη την Ελλάδα, όχι μόνο στο Μέγα Σπήλαιο; Τι συνέβη και έχουν παγώσει με τη Ν.Δ. οι Καλαβρυτινοί;
Τόσο αγεφύρωτα έγιναν ξαφνικά τα πράγματα για έναν κόσμο που συμπορεύτηκε σαν γροθιά για δεκαετίες και μάλιστα σε πολύ πιο αντίξοες συνθήκες στα πέτρινα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και δεν «έσπασε» ποτέ; Η διεξαγωγή του Συνεδρίου για την επέτειο της συμπλήρωσης πενήντα ετών από την ίδρυση της Ν.Δ. αποτέλεσε μια καλή αφορμή για αναστοχασμό. Ανέτρεξα στα γεγονότα της τελευταίας πενταετίας. Μείζονος και ελάσσονος σημασίας. Μικρά και μεγάλα.
Θυμήθηκα και σταχυολόγησα μερικά. Θυμήθηκα τη δήλωση του υπουργού Δημοσίας Τάξεως ότι «η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια είναι εθνικισμός». Θυμήθηκα τη δήλωση πρώην υπουργού της Ν.Δ. ότι «η Συνθήκη της Λωζάννης είναι παρωχημένη». Θυμήθηκα τη δήλωση κορυφαίας βουλευτού της Ν.Δ. ότι «η συνεκμετάλλευση δεν είναι ταμπού». Θυμήθηκα τις επικύψεις του υπουργού Εξωτερικών μπροστά στον Ερντογάν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο. Θυμήθηκα την ψήφο των ευρωβουλευτών της Ν.Δ. υπέρ της κατάργησης του βέτο στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Θυμήθηκα την ψήφο που έδωσε η Ελλάς στον Τούρκο που έθεσε (ανεπιτυχώς) υποψηφιότητα για τη θέση του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού.
Θυμήθηκα ότι στην παρέλαση για την επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας μια χρονιά δεν στείλαμε μαχητικά F-16 για να σηματοδοτήσουμε την επικαιροποίηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου. Θυμήθηκα τις γελοίες κυρώσεις που επέβαλε το υπουργείο πολιτισμού στα ρωσικά μπαλέτα Μπολσόι και την αποβολή τους από το Ηρώδειο, λόγω του πολέμου. Θυμήθηκα τη θύελλα που προκλήθηκε στις σχέσεις Αθηνών – Βελιγραδίου μετά την πρωτοβουλία βουλευτών μας να προωθήσουν την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Θυμήθηκα ότι ο εκλεγμένος δήμαρχος Χειμάρρας, Μπελέρης, παραμένει έγκλειστος στις αλβανικές φυλακές χωρίς να συγκινείται ιδιαίτερα η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών, που άναψε δουλικά το πράσινο φως στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Ε.Ε. – Τιράνων.
Θυμήθηκα ότι τα αντιαρματικά που πήραμε από τα νησιά του Αιγαίου και τα στείλαμε δώρο στους Ουκρανούς δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ. Η αποστρατιωτικοποίηση αρχίσει. Θυμήθηκα ότι δεχθήκαμε για χάρη του Ερντογάν να ανοίξει την Τετάρτη για πρώτη φορά έπειτα από έναν αιώνα το Γενή Τζαμή της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου ορίζονται τα «σύνορα της καρδιάς» του Σουλτάνου. Θυμήθηκα ότι το 2021 απετράπη στο παρά ένα η έκδοση απόφασης του Αρείου Πάγου υπέρ της αναγνώρισης των «τουρκικών σωματείων» στη Θράκη.
Θυμήθηκα ότι η Ν.Δ. δεν έβαλε ούτε ένα βέτο στην Ε.Ε. για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τα σχολικά τους βιβλία είναι γεμάτα από αναφορές στη «Μακεδονία», ενώ όλη η Μακεδονία μας αγοράζεται από κεφάλαια Σκοπιανών. Θυμήθηκα ότι το υπουργείο Ανάπτυξης επέτρεψε στους Τούρκους τη χρήση του όρου «Turkaegean» για το Αιγαίο! Θυμήθηκα ότι το υπουργείο Πολιτισμού χαρακτήρισε «ελευθερία της τέχνης» το βάψιμο της ελληνικής σημαίας σε ροζ και την έπαρσή της στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Θυμήθηκα, για να πάμε στα εσωτερικά, ότι για πρώτη φορά η Εκκλησία αποφάσισε να εορτάσει την Κυριακή της Ορθοδοξίας χωρίς την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό, διαμαρτυρόμενη κατά της νομοθέτησης του γάμου των ομοφυλοφίλων.
Θυμήθηκα ότι το κρατικά επιχορηγούμενο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης λανσάρισε αφίσα με τη βεβήλωση του σταυρού. Θυμήθηκα ότι στην πανδημία ο καθείς έκανε ό,τι ήθελε (πορείες, συγκεντρώσεις), αλλά η κυβέρνηση της Ν.Δ. συνέλαβε ιερείς και τους έσυρε στο εδώλιο του κατηγορουμένου για τη Θεία Κοινωνία. Θυμήθηκα ότι προχθές κρατική αξιωματούχος ανάρτησε στον λογαριασμό της έρευνα, σύμφωνα με την οποία «η μητρότητα εμποδίζει την καριέρα» και καμάρωνε γι’ αυτήν της την πράξη.
Θυμήθηκα ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας κάλεσε τους δικηγόρους «να γίνουν ντελιβεράδες για να αμείβονται καλύτερα» και προανήγγειλε «νέες περικοπές συντάξεων από το 2026»! Θυμήθηκα ότι το κόμμα που κατήγγειλε τα ραντεβού πρωθυπουργών – εκδοτών για τις γάτες των Ιμαλαίων έκανε ακριβώς τα ίδια στέλνοντας «πρεσβείες» παράκλητων υπουργών του σε μιντιάρχες, γιατί αναστατώθηκε από τις αποκαλύψεις τους για τη μονταζιέρα των Τεμπών. Θυμήθηκα ότι το κόμμα που έχει τη λέξη «Δημοκρατία» ως δεύτερο συνθετικό του ονόματός του ακούει τα τηλέφωνα των αντιπάλων του, των υπουργών του, ακόμη και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Θυμήθηκα ότι η Ν.Δ. είχε στις τάξεις της βουλευτή που διατηρούσε εταιρία πλειστηριασμών των ακινήτων των Ελλήνων. Θυμήθηκα ότι η κυβερνητική πλειοψηφία της Ν.Δ. νομιμοποίησε στη Βουλή μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον 50.000 παράνομους μετανάστες. Φοβάμαι ότι αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Λείπουν αρκετά. Φοβάμαι ότι τα ερωτήματα «σαν πολλά δεν μαζεύτηκαν;» και «τι σχέση έχουμε εμείς με όλα αυτά;» είναι εύλογα.
Φοβάμαι, τέλος, ότι το έσχατο δίλημμα πως δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης ισχύει μεν, δεν είναι αρκετό για να μας «αναπαύσει» (εκκλησιαστικός όρος) δε. Το ότι δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή δεν σημαίνει ότι υπάρχει και βασική. Ράγισε το γυαλί. Οπως λέει και ο φίλος του Αδωνη, Αντώνης Ρέμος τραγουδώντας για κάποιους που αγαπήθηκαν κάποτε μεταξύ τους τα «σπασμένα κομμάτια της καρδιάς»: «δεν κολλάει πια όταν σπάσει, λες, το γυαλί»!
