Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Η πατρίδα μας είναι ευλογημένος τόπος. Ομορφος τόπος. Αγιασμένος τόπος. Κοιτάς ψηλά και βλέπεις τους αγγέλους να σου χαμογελούν στον γαλανό ουρανό. Κοιτάς χαμηλά και αντικρίζεις στη γη τα θαύματα της μητέρας φύσης. Την οποία προστατεύουμε, σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση. Κοιτάς γύρω σου και απολαμβάνεις τα πολύ έντονα χρώματα και τις τραγουδιστές ελληνικές φωνές.
Αυτή την πατρίδα, όμως, που κατάφερε να μείνει όρθια έπειτα από μια χρεοκοπία και να περισώσει την αξιοπρέπειά της χάρη στην αυτοσυγκράτηση και την καρτερία του σοφού λαού της, κατά βάθος δεν την αγαπάμε. Μόλις βγήκαμε στο ξέφωτο, συμπεριφερόμαστε σαν να θέλουμε να την καταστρέψουμε. Φλερτάρουμε πάλι όλοι με την ύβρι. Αδιακρίτως.
Το πρόβλημα της νέας Ελλάδος που ξεπήδησε μέσα από την παλαιά δεν είναι οικονομικό. Μέχρι το 2032 που λήγει η ρύθμιση του χρέους έχουμε καιρό. Λείπει και ο Σόιμπλε πλέον. Το πρόβλημά της δεν είναι μόνο ηθικό και αξιακό, όπως υποστηρίζω καιρό τώρα, παρατηρώντας το σάπισμά μας από την κορυφή έως τη βάση. Το πρόβλημά της είναι κυρίως αισθητικό. Εγκαθιδρύσαμε την ασχήμια και το κιτς πάλι. Αναγορεύουμε την ασχήμια σε mainstream για να την επιβάλουμε με το ζόρι. Και το χειρότερο: Αφαιρούμε από την ασχήμια αυτή καθετί εθνικό για να τη βαπτίσουμε παγκόσμια τάση και να την απενοχοποιήσουμε.
Το περιθώριο ζει μεγάλες δόξες. Ο νέος βασιλιάς είναι η υποκουλτούρα και ο εκφυλισμός του ανθρώπου. Οσο πιο πολύ εκφυλίζεται ο άνθρωπος τόσο περισσότερο αποθεώνεται. Οσο πιο πολύ απέχει από τον πολιτισμό τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να ανέβει στο βάθρο.
Παραδείγματα άπειρα. Το πρώτο: Η υποκουλτούρα που ονομάστηκε ελληνικό τραγούδι και θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision. Την οποία πληρώνουμε αδρά από τους φόρους μας. Ιδρωνε, κορόιδο Ελληνα! Το πρόβλημά του δεν είναι ότι το ερμηνεύει μια Ελληνοσουδανή που, όταν εμφανίστηκε στο ελληνικό στερέωμα, μας συγκίνησε με τη διασκευή δημοτικών τραγουδιών που έκανε. Το πρόβλημά του δεν είναι ότι θυμίζει Μπόλιγουντ και ούτε καν Δύση, δεν μιλάμε για Ελλάδα. Το πρόβλημα του δεν είναι ότι το χορογράφησε ένας Αθίγγανος με καταγωγή από το συνοικισμό Ηφαιστος της Κομοτηνής, ο οποίος δηλώνει «Οθωμανός παλαιότουρκος». Ελληνικό τραγούδι σε ρυθμούς «παλαιότουρκου», προσέξτε!
Το πρόβλημά του εν συνόλω, εικόνα, ήχος και στίχος, είναι η ασχήμια. Το πρόβλημά του είναι ότι, αντί να έχει ελληνικό φως, έχει βαθύ ανατολικό («συμπεριληπτικό-πολυπολιτισμικό») σκοτάδι. Το πρόβλημά του δεν είναι πως δεν είναι ούτε καν γνησίως Ανατολή, αλλά ένα μπάσταρδο της Ανατολής. Κι όμως, κάτω από αυτό το κατασκεύασμα θα μπει η ελληνική σημαία. Την οποία θα ανεμίζει η Σάττι το βράδυ του ημιτελικού-τελικού. Α, ρε Κολοκοτρώνη! Να ήξερες ότι θα βάψει τη σημαία ροζ ο κατά τύχη δήμαρχος Δούκας και ότι θα επιμεληθεί ελληνικό τραγούδι «Οθωμανός παλαιότουρκος», να δω αν θα τα έδινες όλα για εμάς!
Παράδειγμα δεύτερο: Ο τρανς που προπηλακίστηκε στη Θεσσαλονίκη. Κανείς δεν είναι υπέρ της βίας. Κανείς υπέρ του χλευασμού και της αποδοκιμασίας. Οποιος και αν είναι, ό,τι θέλει είναι. Με δέκα χαλκάδες στη μύτη, με ξεπλυμένο μαλλί, ό,τι! Οποιος έχει την ελευθερία έχει και την ευθύνη. Τα είπε πολύ ωραία στο μήνυμά του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος. Κανείς δεν είναι όμως και υπέρ της πρόκλησης. Το ζήτημα με τον νεαρό αυτόν «πολυτραυματία», που είναι μετά βαβαιότητος δημιούργημα κάποιας οικογένειας σε κρίση, δεν είναι η σεξουαλική ταυτότητά του, αλλά η έλλειψη αυτοεκτίμησης. Στο διαδίκτυο ήδη κυκλοφορούν εικόνες του «στα τέσσερα» από σελίδες γνωριμιών με το κινητό του στις οποίες συστήνεται ως «ενεργοπαθητικός» που αναζητά πελάτες. Η συμπαράσταση σε κάποιον που προπηλακίζεται είναι αυτονόητη. Η αποθέωση σε κάποιον που εκφυλίζεται και θέλει και ISO, όμως, όχι. Δεν μπορεί να είναι πρότυπο που αγκαλιάζεται από τις πολιτικές δυνάμεις το δικαίωμα στον εκφυλισμό.
Παράδειγμα τρίτο. Προσέξτε καλά το «λουκ» που λανσάρεται από τα κοσμικά στέκια και τα μπαρ μέχρι τους μπράβους στις πόρτες, τους συνοδούς και τους οδηγούς της νεοπλουτέ ελίτ της ύβρεως: κουρεμένο κεφάλι, κοντό γενάκι, μαύρη αμφίεση, μπότα. «Λουκ» Ισλάμ. «Λουκ» Ταλιμπάν. «Λουκ» Μπιν Λάντεν. Τι σχέση έχει ο Ελληνας με όλα αυτά; Κι όμως! Του πέρασαν την ασχήμια μέσα από το «λουκ» που λανσάρουν οι μουσουλμάνοι ποδοσφαιριστές στην Αγγλία και την Ελλάδα. Η χειρότερη ασχήμια απ’ όλες όμως είναι η γλώσσα μας. Τα «μπρο», τα «μπος», τα «έχουμε μπιφ», τα «τσάλεντζ» και οι λοιπές συντομογραφίες αηδίες. Οι Ελληνες μιλάνε με κομμένες ξένες λέξεις λες και έχουν πάθει λόξιγκα. Οι Ελληνες σπανίως βαπτίζουν τα καταστήματά τους με ελληνικά ονόματα. Οι Ελληνες γράφουν σαν βλάχοι με greeklish στα κινητά λέξεις που τους έρχονται στα χείλη από αιώνες πίσω ως κληρονομιά από τους προγόνους μας.
Πρωταγωνιστής της ασχήμιας είναι το κράτος με τα pass και τα βαρβαρικά gov και έπονται οι άλλοι. Οι Eλληνες «επαναστατούν» και νομίζουν ότι… είναι «καθυστερημένοι» όταν η Πολιτεία τούς συστήνει να μεταδίδουν ολίγο περισσότερο ελληνική μουσική στα καταστήματά τους. Παράδειγμα τελικό της νέας ελληνικής ασχήμιας, η δειλία. Αυτοί που βάλλουν ως αγέλη δέκα εναντίον ενός (συμμαθητή τους) και όχι ένας εναντίον ενός που ίσως κάναμε κάποτε στις αλάνες δεν είναι απλώς βίαιοι άνθρωποι. Είναι άνθρωποι χωρίς μπέσα, με ασχήμια. Που θέλουν να επικρατήσουν χωρίς κανόνες. Αυτοί που χρησιμοποιούν τη σωματική τους ρώμη για να βλάψουν τη γυναίκα τους επειδή δεν αντέχουν την απόρριψη είναι επίσης το ίδιο άσχημοι άνθρωποι. Αυτοί που ακροπατώντας στο σκοτάδι βάζουν βόμβες και ανατινάζουν βενζινάδικα και κάβες δεν δημιουργούν απλώς αίσθηση ανομίας στην πατρίδα μας. Διαχέουν την ασχήμια και τη δειλία τους.
Με ξέρετε χρόνια! Είναι στιγμές που αναθαρρώ και πιστεύοντας ότι θα καταφέρουμε να την αποφύγουμε την ύβρι. Και ας φλερτάρουμε πάλι με αυτήν ως δούλοι της ύλης. Ερχονται όμως και στιγμές που κοιτάζω πρόσωπα, πρότυπα, αισθητικές και διακρίνω παντού μια Ελλάδα που δεν αναγνωρίζω. Ελλάδα γεμάτη ασχήμια και χυδαιότητα. Ελλάδα που της λείπουν οι ποιότητες.
Και το ωραιότερο: Αυτή η Ελλάς του περιθωρίου και της ασχημίας λανσάρεται ως πρότυπο. Και κάθε φορά που τολμά κανείς να πει ότι «δεν είναι Ελλάδα αυτό», προπηλακίζεται από τον στημένο διαδικτυακό όχλο ως «σκοταδιστής», «ομοφοβικός», «ακροδεξιός», «σεξιστής», «μη συμπεριληπτικός», ξέρετε τώρα τις λέξεις με τις οποίες σε «βάφουν» όταν δεν προσαρμόζεσαι στας γραφάς. Και αν τυχόν επιμένεις πάλι ότι δεν είναι Ελλάς αυτή η ασχήμια, τότε το νέο σύστημα αρχίζει το κλάμα το γοερό: «Τι μας βρήκε! Τι πάθαμε! Τι θα κάνουμε τώρα! Ακροδεξιά!» Σπρώχνει η ασχήμια τον κόσμο στο άκρα και η υγιής αντίδραση «ετικετάρεται» ως ακροδεξιά. Ενώ το μεγαλύτερο άκρο είναι η επιβολή τού τίποτα.
Δεν ξέρω πού θα «καθίσει» αυτό το εκκρεμές. Αλλά όταν το «περιθώριο» βαπτίζεται «υγιές Κέντρο» και το «υγιές Κέντρο» βαπτίζεται, καταδιώκεται και το κυριότερο καταπιέζεται ως «περιθώριο», μόνον καλές ημέρες δεν θα έρθουν. Η ασχήμια θα διαρκέσει.
ΥΓ.: προς τον δήμαρχο της ασχήμιας κύριο Δούκα: Αφού σας αρέσει τόσο πολύ το ροζ χρώμα και «βάψατε» το δημαρχείο με τη ροζ σημαία της Λαλέ, μια πρόταση: Βάψτε και το υπηρεσιακό σας αυτοκίνητο ροζ να κυκλοφορείτε στην Αθήνα να σας καμαρώνουμε «πινκ»…
