Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ακούω δύο πολύ ενδιαφέροντα επιχειρήματα στον δημόσιο διάλογο υπέρ του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Το πρώτο είναι ότι έχει νομοθετηθεί στις 15 από τις 27 χώρες της ευρωζώνης. Και επειδή η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, όπως είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τον γάμο…προσαρμόζεται σε αυτήν.
Αξιοσημείωτο ότι το επιχείρημα αυτό με παραπομπή στον ιδρυτή της Ν.Δ. το χρησιμοποίησε ο εκ του ΠΑΣΟΚ προερχόμενος υπουργός Επικρατείας Ακης Σκέρτσος (φωτό). Προκειμένου να πείσει για τον γάμο τούς βουλευτές, τον βλέπω να πηγαίνει γονατιστός για…προσκύνημα μέχρι και την Πρώτη Σερρών!
Το δεύτερο επίσης επιχείρημα Σκέρτσου είναι ότι νομοθέτησαν τον γάμο οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες και οι Ισπανοί Συντηρητικοί, μολονότι πρόκειται για χώρες με ισχυρή θρησκευτική παράδοση. Καθολική και προτεσταντική, βεβαίως, όχι ορθόδοξη.
Και παρά ταύτα, κατά τον υπουργό, δεν υπέστησαν εκλογική ζημιά.
Και τα δύο επιχειρήματα δικαιώνουν την ανάλυση ότι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει για το ζήτημα ξεπερνά κατά πολύ την ουσία του και αγγίζει τον πυρήνα κορυφαίων επιλογών μας, όπως είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η ποιότητα της δημοκρατίας μας και η συνταγματικώς κατοχυρωμένη θρησκευτική ελευθερία. Σ’ αυτό το τελευταίο θα επανέλθω στην κατακλείδα του σημειώματος.
Η Ευρώπη, λοιπόν! Επειδή το νομοθέτησε η μισή ευρωζώνη, πρέπει να το νομοθετήσουμε κι εμείς. Η κυβέρνηση, μάλιστα, αφήνει υπαινιγμό ότι οι περισσότερες από τις 12 χώρες που δεν το νομοθέτησαν ανήκουν στην τέως ανατολική Ευρώπη! Οι οποίες έχουν και ισχυρή Ορθόδοξη Εκκλησία! Αν αυτό δεν πρόκειται για εθνικό και θρησκευτικό ρατσισμό, αν δεν πρόκειται για τον ελιτισμό πολιτικών επαρχιωτών που νόμισαν ότι έγιναν ευγενείς και παραδίδουν μαθήματα πολιτικής ορθότητος, δεν ξέρω για τι πρόκειται. Αλλά η μισή ευρωζώνη έχει νομοθετήσει κι άλλα πράγματα.
Οπως την ελεύθερη διακίνηση των ναρκωτικών. Θα την υιοθετήσουμε κι εμείς; Οπως τη βιτρίνα με πόρνες στις Κάτω Χώρες. Θα την υιοθετήσουμε κι εμείς; Οπως την ελεύθερη λειτουργία των τζαμιών χωρίς κρατική άδεια, με ιμάμηδες που δεν ελέγχονται από το κράτος αλλά από την Τουρκία και άλλα αραβικά κράτη. Οπως την ουδετεροθρησκεία. Με συνέπεια την έξαρση του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Θα την υιοθετήσουμε κι εμείς; Πολλά κράτη επίσης της Ενωσης (Ισπανία, Δανία, Βέλγιο, Σουηδία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) έχουν επιλέξει ως πολίτευμά τους τη βασιλευόμενη δημοκρατία. Τι σημαίνει, άραγε, αυτό; Θα την υιοθετήσουμε κι εμείς; Οτι επειδή γίνεται κάτι δεκτό σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία πρέπει να γίνει υποχρεωτικά δεκτό και σε μία άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία; Είναι ίδιες οι κοινωνίες; Ιδιες οι κουλτούρες; Οποιος το πιστεύει αυτό να σηκώσει το χέρι.
Εξίσου ενδιαφέρον όμως είναι και το επιχείρημα του εκλογικού κόστους. Το χρησιμοποίησε ο κύριος Ακης Σκέρτσος μιλώντας στην «Καθημερινή», λέγοντας πως ούτε οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες υπέστησαν εκλογική ζημιά που νομοθέτησαν τον γάμο ούτε οι Ισπανοί Συντηρητικοί. Παρακάμπτω το γεγονός ότι κάποιος μετράει τα ανθρώπινα δικαιώματα με βάση το εκλογικό κόστος και τις ψήφους (πολύ φιλελεύθερο!), για να ισχυριστώ το εξής. Οταν αλλάζει κανείς βασικές αρχές των ανθρωπίνων σχέσεων, αυτό που πρέπει να έχει στο φαύλο μυαλό του δεν πρέπει να είναι μόνο πόσες ψήφους θα χάσει στις επόμενες εκλογές, αλλά ποια θα είναι η επίδραση των επιλογών του μελλοντικώς στην αρχιτεκτονική της κοινωνίας όπου ζει.
Θα γεννά αυτή η κοινωνία ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους ανθρώπους; Ψυχές αθώες ή ψυχές τραυματισμένες και ελλειμματικές, χωρίς το πρότυπο της μητέρας και του πατέρα; Ο κύριος Σκέρτσος μέτρησε το εκλογικό κόστος για τη Μέρκελ και για τους Ισπανούς, αλλά δεν είδε πως ο άκρατος δικαιωματισμός σε θέματα μειονοτήτων, είτε αυτός αφορά τους μετανάστες είτε τις θρησκευτικές ελευθερίες ή τους ΛΟΑΤΚΙ, έχει σαπίσει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες που τον υιοθέτησαν.
Δεν είδε επίσης ότι στην Αμερική ανεβαίνουν κατακόρυφα οι μετοχές του δόγματος της Ορθοδοξίας (άσχετα αν τους καρπούς τους δρέπει η Ρωσική Εκκλησία και όχι ο φιλο-γκέι Ελπιδοφόρος), καθώς οι Αμερικανοί πολίτες απορρίπτουν τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τις ελευθερίες τους στην πανδημία οι άλλες Εκκλησίες (Αγγλικανική, Προτεσταντική) και προστρέχουν σε αυτήν. Στις αρχές και τις αξίες της.
Αυτό που εκείνος ονομάζει «πρόοδο» έχει ήδη σπάσει στα δύο και στα τρία τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες, για να μιλήσουμε και με όρους εκλογών, δεν αντιδρούν σε πρώτο χρόνο, αλλά σε δεύτερο και σε τρίτο. Ας κοιτάξουν όλοι αυτοί που λανσάρουν τον άκρατο δικαιωματισμό ποια είναι η πολιτική και κοινωνική κατάσταση σήμερα στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Φινλανδία, στη Σουηδία, στην Ολλανδία, και βεβαίως και στη Γερμανία. Είναι όλες χώρες που έχουν υιοθετήσει, μεταξύ άλλων, και την ισότητα στον γάμο. Χώρες με χαλαρούς δεσμούς και χαλαρούς θεσμούς πλέον. Οπου καθένας βαφτίζει την ατομική του επιθυμία «θεσμό» και την επιβάλλει.
Τα επίχειρα λοιπόν αυτής της νομοθετικής πρωτοβουλίας δεν θα τα νιώσουμε απολύτως στις επόμενες εκλογές, όπου βεβαίως θα υπάρχουν συνέπειες. Θα τα ζήσουμε σε βάθος δεκαετίας. Αλλά ο υπουργός Επικρατείας θα είναι τότε πολιτικά συνταξιούχος και δεν θα κληθεί να απολογηθεί για αυτά, ούτε ο φίλος του ο κύριος Πατέλης.
Τρία τελευταία ζητήματα: Πρώτον, σταματήστε τα ψέματα. Δεν πρόκειται μόνο για τον γάμο. Προσπαθείτε κάνοντας χρήση μίας συγκυριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και χωρίς να έχετε ενημερώσει τον ελληνικό λαό προεκλογικώς, χωρίς να έχετε περιλάβει τη «μεταρρύθμιση» στις προγραμματικές δηλώσεις ξεκάθαρα, χωρίς να έχει γίνει προηγούμενη συζήτηση πριν από τη λήψη της απόφασης μέσα στο υπουργικό συμβούλιο και στο κόμμα, να επιβάλετε μία συνολική παραδοξότητα στους Ελληνες πολίτες. Οτι τα φύλα δεν είναι δύο αλλά τρία. Γι’ αυτό καταργήσατε την έννοια «δύο φύλων» από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, γι’ αυτό αμφισβητείτε την έννοια του «βιολογικού φύλου» με το υλικό που διανέμει το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής στα δημοτικά σχολεία, γι’ αυτό καταργήσατε τις θεραπείες μεταστροφής (αλλά δεν βγάζετε λέξη που μία δεκαεξάχρονη στην οποία απαγορεύσατε την πρόσβαση στον ψυχολόγο για την ταυτότητά της έπεσε νεκρή από ναρκωτικά ως πειραματόζωο!)
Δεύτερον, εσείς που είστε το κόμμα του κράτους δικαίου και ο φύλακας των θεσμών διαβάστε προσεκτικά το άρθρο 21 του Συντάγματος το οποίο παραβιάζετε με τη νομοθετική πρωτοβουλία σας. Αυτό ορίζει ότι «η οικογένεια ως θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του έθνους καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του κράτους». Προσοχή, υπό την προστασία γράφει το Σύνταγμα, όχι υπό τη δίωξη του κράτους!
Και το τρίτο: Πόσο υποκριτές μπορεί να είστε όταν η «Καθημερινή» αποκαλύπτει ότι δημόσια ακολουθείτε την τακτική «στοργή και προδέρμ» για τους βουλευτές σας, αλλά ιδιωτικά τους απειλείτε ότι η καταψήφιση του νόμου θα έχει συνέπειες και θα «καταγραφεί» η στάση τους για το μέλλον; Αυτό σημαίνει το «κατά συνείδηση»; Δημοκράτες στις κάμερες και δικτάτορες στο παρασκήνιο;
Γι’ αυτό λοιπόν επιμένω ότι εδώ δεν πρόκειται πλέον για την υιοθέτηση ενός θεσμού, αλλά για τον τρόπο που βλέπουμε την Ευρώπη και τη δημοκρατία. Είναι πολύ μεγαλύτερο το διακύβευμα. Και δυστυχώς, αν κρίνω από τα επιχειρήματα που διοχετεύει το Μέγαρο Μαξίμου σήμερα στις εφημερίδες, θα έλεγα ότι ο τρόπος που το προσεγγίζουν κάποιοι ένοικοί του είναι σφόδρα ρατσιστικός.
Ρατσιστικός διότι διαβάσαμε το επιχείρημα πως το brain drain, η διαρροή εγκεφάλων στο εξωτερικό, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχει νομοθετηθεί στην Ελλάδα ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών! Ενώ τώρα που θα νομοθετηθεί θα τρέξουν να προσληφθούν με τρεις κι εξήντα! Ρατσιστικός διότι διαβάσαμε διαρροές ότι οι κάτοικοι της ελληνικής περιφέρειας είναι περίπου καθυστερημένοι σε σύγκριση με τους κατοίκους του λεκανοπεδίου. Ο ελιτισμός του Μαξίμου χωρίζει τους Ελληνες σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας. Δυστυχώς, όπως διαπιστώσαμε, εκτοξεύθηκαν απειλές ακόμα και στον λαϊκό τραγουδιστή Νίκο Οικονομόπουλο που διατύπωσε την άποψη υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας.
Ρατσισμός και δημοκρατία δυστυχώς δεν πάνε μαζί. Ούτε Ευρώπη και δημοκρατία. Ούτε ελιτισμός και δημοκρατία. Ούτε Σύνταγμα και ανελευθερία. Η συζήτηση για τον γάμο λοιπόν είναι παραπλανητική. Δεν συζητάμε για τον γάμο. Συζητάμε για το διαζύγιό μας από μία κοινότητα αξιών.
