Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Όλα του γάμου δύσκολα και στη Δεξιά. Σε όλες τις εκφάνσεις της, ζόρια μεγάλα. Όσο κι αν δύο – τρία κυβερνητικά στελέχη μπήκαν στον χορό να εξηγήσουν το σχέδιο νόμου με «μασάζ» καθησυχασμού, μετά την τηλεοπτική εισήγηση του Πρωθυπουργού, το πράγμα σκαλώνει ήδη στην «εισαγωγή» του. Προτού συζητηθούν τα νομικά θέματα περί της υιοθεσίας τέκνου. Η «τεκνοθεσία» είναι ο νέος όρος που επιβάλλει η πολιτική ορθότητα.
Προτιμούν να αρχίσουν από την καρδιά του ζητήματος οι ψηφοφόροι της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη: Τι είναι η οικογένεια, τι συνιστά την οικογένεια. Για αυτούς είναι παρεπόμενο, το αν θα νομοθετηθεί ο πολιτικός γάμος και για τα ομόφυλα ζευγάρια ή εάν τα εκκρεμή αστικά δικαιώματα των αιτούντων θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης.
Ξεκινούμε λοιπόν. Μέρος της ελληνικής κοινωνίας, το ποσοστό της οποίας προσεγγίζεται με τις δημοσκοπήσεις, έχει την άποψη ότι η οικογένεια απαρτίζεται από τον πατέρα και τη μητέρα. Δε συμφωνεί με τον νεωτερισμό ότι δύο άνθρωποι του ιδίου φύλου συγκροτούν οικογένεια. Αλλά, ταυτοχρόνως, δε θέλει και να μειονεκτούν οι ομοφυλόφιλοι στα δικαιώματα που πρέπει να τους αναγνωρίζει μια σύγχρονη κοινωνία.
Οι πολίτες αυτοί δε θεωρούν τον εαυτό τους οπισθοδρομικό και πολιτικά επιθυμούν να κινούνται στη «μέση» γραμμή. Συζητούν τα νέα ρεύματα, παρακολουθούν τις διεθνείς τάσεις που ενσωματώνουν τα μεγάλα κράτη της Δύσης, όχι όμως άκριτα. Θα επέλεγαν την, κατα τη γνώμη τους λιγότερο επώδυνη για την ελληνική κοινωνία, λύση της ενσωμάτωσης όλων των προβλέψεων στο σύμφωνο συμβίωσης, ώστε ανεξαιρέτως οι πολίτες στην Ελλάδα να απολαμβάνουν με διαφορετικά εργαλεία τα ίδια δικαιώματα χωρίς να θίγεται τελικά, κανείς. Και έτσι, καταλήγουν, θα μπορούσαν να αποφευχθούν ο αχρείαστος διχασμός και πιθανά εκλογικά προβλήματα για την κυβέρνηση στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
Ναι, οι εμφορούμενοι από την κοινή λογική ψηφοφόροι του Μητσοτάκη, προσελκύουν περισσότερο το ενδιαφέρον. Διακρίνονται για το έντονα ανεπτυγμένο πολιτικό αισθητήριο τους. Απεχθάνονται τον Δεξιό φανατισμό και το καταληκτικό τους επιχείρημα καλείται να το ζυγίσει πολλαπλώς η κυβέρνηση:
«Γιατί πρέπει, τώρα που τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά και η κυβέρνηση φαίνεται να βρίσκει τον βηματισμό της μετά την αβεβαιότητα του φθινοπώρου, να διαταραχτεί η κατάσταση;»
Επιζητούν προσοχή όσοι εκφράζουν τις αντιρρήσεις, τις αμφιβολίες, τους προβληματισμούς και τις αγωνίες τους. Μια «καινούργια» κοινωνία με νέα «πρότυπα» οικογένειας είναι λογικό να αποσταθεροποιεί. Και δεν είναι μόνο εκείνοι που έλκονται από τα άκρα και ψάχνουν «χαρακώματα» να αντιπαρατεθούν διχαστικά, όσο αυτοί που πολιτικά συγκαταλέγουν τον εαυτό τους στην ονομαζόμενη Κεντροδεξιά.
Η τοποθέτηση του διανοητή συγγραφέα Στέλιου Ράμφου προσέδωσε περαιτέρω ερείσματα στην αντίληψη του προβληματισμού και της διαφωνίας που εκφράζουν οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Ο Ράμφος, τον οποίο ο Κ. Μητσοτάκης είχε επιλέξει για διαλογική συζήτηση επί σκηνής πριν από τις εκλογές του 2019, λέει σήμερα ότι, ο πατέρας και η μητέρα, ο μπαμπάς και η μαμά, είναι η καταστατική προϋπόθεση της κοινωνίας.
Όχι, ο μπαμπάς – μπαμπάς ή η μαμά-μαμά ή ο γονέας 1 – γονέας 2. Επειδή σε αυτά τα σχήματα, συνεχίζει ο συγγραφέας, διαμορφώνει το παιδί μια τόσο θολή εικόνα εαυτού που μετά δε θα μπορεί να ανταπεξέλθει στις ορμικές του επιθυμίες και στην ίδια την κοινωνικότητά του. Αυτό είναι το πρόβλημα. Είμαι βέβαιος ότι με την καλύτερη των προθέσεων η πολιτεία σκέφτηκε αυτό το μέτρο, κυρίως πιεζόμενη από την επικαιρότητα του διεθνούς συρμού.
Στην αμιγώς Δεξιά της ΝΔ, τα πράγματα είναι απολύτως πιο ξεκάθαρα. Εδώ, πολιτικά καθ-οδηγεί ο υπουργός, Μάκης Βορίδης. Η δήλωση ότι δε θα ψηφίσει το νομοσχέδιο κι η ετοιμότητα του να παρατηθεί τον καθιστούν στην κεφαλή μιας Δεξιάς που έχει τη δυναμική -εάν μελλοντικά υπάρξουν πολιτικές ανακατατάξεις- να ανοιχτεί και στον πέραν από τη ΝΔ ευρύτερα ιδεολογικά συγγενικά χώρο.
Συνεπώς, είναι αντιμέτωπη με τον εαυτό της και η Κεντροδεξιά-Δεξιά αναφορικά με τον επικείμενο γάμο.
Από τη στιγμή που καλώς η Κυβέρνηση ανοίγεται στην κοινωνία να παράσχει ενημέρωση, καλώς αφήνονται οι βουλευτές να ψηφίσουν κατα συνείδηση, η πρωθυπουργική επιλογή της αποχής των βουλευτών από την ψηφοφορία ακούστηκε σαν μια φοβική υπεκφυγή.
Άλλοι θα υπερψηφίσουν, άλλοι θα καταψηφίσουν. Θα έχει δημοκρατικά μιλήσει η κοινωνία. Η Κυβέρνηση θα έχει τολμήσει και θα το έχει εγγράψει στο ενεργητικό της.
Την Ιστορία τη γράφουν οι τολμηροί…
