Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Όλο και πιο συχνά γυναίκες στην Ελλάδα γίνονται θύματα προσωπικών – οικογενειακών τραγωδιών. Γυναίκες δολοφονούνται από άντρες, γυναίκες με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας φονεύουν τα παιδιά τους, γυναίκες, κατά κύριο λόγο, βρίσκονται μόνες, εκτεθειμένες και ανήμπορες να αντέξουν τα προβλήματα τους.
Και που είναι το Κράτος; Είχαν οι γυναίκες αυτές, θα έχουν οι επόμενες «περιπτώσεις» ένα ασφαλές καταφύγιο να ζητήσουν βοήθεια; Η απάντηση δεν είναι ευθέως καταφατική. Έχουν; Δεν είναι και σίγουρο. Εξαρτάται! Όταν αναζητείται το περίφημο «Κράτος Πρόνοιας» μεσολαβεί μια παύση η οποία συνήθως αφήνει μετέωρη την απάντηση…
Κοινωνικές Υπηρεσίες έχουμε. Ικανές να προσφέρουν πραγματική υπηρεσία, είναι; Δεν το ξέρουμε. Διότι στον τόπο μας η αξιολόγηση στο Δημόσιο είναι «ζυγός» τον οποίο ο τράχηλος του…ελεύθερα αγωνιζόμενου δημόσιου υπαλλήλου δεν σηκώνει! Συνεπώς δεν γνωρίζουμε τα ακριβή στοιχεία. Ίσως αδικούν, τις πράγματι, καλές υπηρεσίες που ενδεχομένως προσφέρονται.
Παραμένει ζητούμενο εάν οι Υπηρεσίες Πρόνοιας προλαμβάνουν την κακή εξέλιξη ή στη χειρότερη το μοιραίο. Από τα καταγεγραμμένα συμβάντα του αστυνομικού δελτίου μαθαίνουμε τις ιστορίες γυναικών στις οποίες είτε δεν δόθηκε η πρέπουσα σημασία ή άλλες που δεν έφτασαν ποτέ σε γνώση των κοινωνικών λειτουργών.
Ας φανταστούμε πόσο ενδιαφέρον δόθηκε στη μάνα που μεγάλωνε οκτώ παιδιά σε μια γειτονιά του Κολωνού, όπου καθάρματα εξέδιδαν το ανήλικο 12χρονο κορίτσι της. Η δίκη άρχισε τις προάλλες. Διερωτήθηκε ποτέ η Υπηρεσία πως μια γυναίκα μόνη τα καταφέρνει στην ανατροφή οκτώ παιδιών; Πρώτα απ΄όλα εάν μπορεί. Μπήκαν κοινωνικοί λειτουργοί μέσα στο σπίτι να δουν από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης, να διαπιστώσουν από κοντά το δράμα και να απλώσουν πλέγμα προστασίας για τα παιδιά.
Σε μία πρόσφατη ιστορία κακοποίησης γυναίκας από άντρα, (ο άντρας κατά κύριο λόγο είναι αυτός που κακοποιεί), το θύμα ήταν εφοδιασμένο με μπουτόν συναγερμού. Η είδηση έλεγε ότι πράγματι το κουμπί πατήθηκε όταν η γυναίκα ένιωσε τον κίνδυνο. Ε, και;… Χρειάστηκε άμεση βοήθεια, δεν ήρθε ποτέ…
Προχθές μια νέα γυναίκα με σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας σκότωσε το νεογέννητο μωρό της μπροστά στα δύο βρέφη της. Θύμα κακοποίησης από τον άντρα της έπασχε κι από επιλόχειο κατάθλιψη, έλεγε το δελτίο. Σε ποιο στάδιο στάθηκε η Υπηρεσία στο πλευρό της; Είχε κάποιον υπεύθυνο στον οποίο μπορούσε να απευθυνθεί;
Δεν θα εμπλακώ στη νομικοτεχνικού χαρακτήρα συζήτηση, εάν ο φόνος γυναικών, θα ονομάζεται πλέον «γυναικοκτονία», αυτό που βλέπω και ξέρω ότι πρέπει να προκαλέσει το μέγιστο ενδιαφέρον της Πολιτείας είναι οι συχνότατες πλέον δολοφονίες γυναικών. Σαν να έχει πέσει μια «πανδημία» κακοποιητικής και βίαιης συμπεριφοράς ανδρών που δεν το έχουν σε τίποτα να αφαιρέσουν ανθρώπινη ζωή.
Του είπε, λέει, ότι θέλει να τον χωρίσει κι εκείνος άρπαξε το μαχαίρι και την κάρφωσε. Μια συνήθης είδηση. Θα αφήσουμε γυναίκες ανυπεράσπιστες και απροστάτευτες απέναντι σε κάθε άντρα ασυνείδητο, άξεστο, δυνάστη και «μάτσο»;
Οι Υπηρεσίες Πρόνοιας πρέπει να αναβαθμιστούν, σε σημείο που να είναι σ’ ένα στάδιο επαγρύπνησης πριν από την Αστυνομία. Εκεί, όπου θα προσφεύγει η γυναίκα μόλις διαπιστώνει ένδειξη κακοποίησης από τον άντρα σύντροφο της. Η Υπηρεσία πρέπει να εκπαιδεύει τα στελέχη της ώστε να είναι αληθινοί φρουροί, χωρίς να αστυνομεύουν, αλλά να προσφέρουν σιγουριά και στήριξη. Πρέπει το Κράτος να απομακρύνει τον άντρα που απειλεί και να δίνει οικονομική βοήθεια στη γυναίκα για ένα χρονικό διάστημα.
Να είναι το Κράτος, Κράτος! Στιβαρό, με οντότητα, οργάνωση, πυγμή και επιτέλους αληθινά στην υπηρεσία των πολιτών που αισθάνονται κίνδυνο.
Δυστυχώς από τον κίνδυνο έως τη δολοφονία έχει αποδειχθεί ότι η απόσταση δεν είναι μεγάλη…
