Γράφει ο Άρης Πορτοσάλτε
Η αδυναμία της αριστερό-δεξιάς κατακερματισμένης αντιπολίτευσης να αρθρώσει μετρημένο, λελογισμένο, ουσιαστικό πολιτικό λόγο συνδυαστικό ελέγχου και συνάμα παρότρυνσης προς την κυβέρνηση, εξακολουθεί να αναδεικνύει τον Πρωθυπουργό σταθερά σε κυρίαρχο της πολιτικής σκηνής.
Εκείνος δεν αφήνει την ευκαιρία χαμένη. Ζητά από την αντιπολίτευση να αλλάξει περιεχόμενο στη ρητορική της όταν τα επιχειρήματα και οι θέσεις της κρίθηκαν ήδη σε τρεις εκλογές κι έχουν παγιώσει την κυβερνητική πρωτοκαθεδρία.
Στον βαθμό που η κοινωνία έχει τη διάθεση να ενημερώνεται για την πασιφανή άνεση του Κ. Μητσοτάκη στη διοίκηση, τον εμπεδώνει στην αντίληψη της κοινής γνώμης ως τον έχοντα την καλύτερη δυνατότητα και δεινότητα. Ο «αέρας» που περιβάλλει τον Πρωθυπουργό δεν κρύβεται. Επαφίεται στον ίδιο να διαχειριστεί τον εαυτό του. Η διολίσθηση σε υπερβολές αυτοαναφορικές, φυσικά, και βλάπτουν σοβαρά…
Χωρίς να έχει προηγηθεί μελέτη και άρα να εμβάθυνση στα υπό συζήτηση θέματα δεν μπορεί να αναπτυχθεί εποικοδομητικός διάλογος στη Βουλή, παρατηρεί ο Κ. Μητσοτάκης. Απηύθυνε την κριτική του στους επικεφαλείς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Τα είπε στον Φάμελλο, να τα ακούει ο Κασσελάκης. Παρότι είχαν την ευκαιρία Πρωθυπουργός και Κασσελάκης να ανταλλάξουν απόψεις κατ´ ιδίαν και να γνωριστούν. Χρήσιμο σε κάθε περίπτωση και ειδικά στον νέο πολιτικό και Πρόεδρο.
Στον Ανδρουλάκη, ο Πρωθυπουργός επεφύλαξε ένα σύντομο «μάθημα» σύγχρονης πολιτικής Ιστορίας, σχετικά με τις επιλογές της Ελλάδας στο Μεσανατολικό στα χρόνια κυριαρχίας του Ανδρέα Παπανδρέου. Έκλεισε, υπενθυμίζοντας την απόφαση που εδραίωσε την αλλαγή της ελληνικής πολιτικής πριν από τριάντα κάτι χρόνια. Την Ελλάδα που αναγνώρισε το Κράτος του Ισραήλ το 1991, με Πρωθυπουργό τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Σε μια δύσκολη περίοδο, με δύο πολέμους στα Ανατολικά της Ηπείρου μας και την ανησυχία, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για το παρόν και το μέλλον να υποφώσκουν, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, μοιάζουν να ξιφουλκούν απεγνωσμένα στον αέρα έχοντας απέναντι τους τον ενημερωμένο και απαιτητικό Μητσοτάκη. Τα επιχειρήματα τους μυρίζουν ναφθαλίνη. Διατηρούν την εμμονή στο αναμασημένο παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον Κασσελάκη σε αβεβαιότητα, μοιάζει να κυνηγά την τοξική ουρά του την ώρα που το ΠΑΣΟΚ σπινιάρει στην άμμο με το βλέμμα στραμμένο προς τα πίσω.
Κι όμως, έχουμε μια Βουλή «γεμάτη» Αντιπολίτευση. Βρίσκεις όποια πολιτική απόχρωση τραβά η όρεξη σου. Ποτέ τόσοι πολλοί, δεν είχαν αποδειχθεί τόσο λίγοι πολιτικά.
Η πολιτική απαιτεί περισσότερη φαντασία και ευελιξία. Ο Μητσοτάκης δεν βγαίνει ποτέ αδιάβαστος. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε ομιλία που θα έρθει έτοιμη με τις πινελιές από τον κειμενογράφο του, στην οποία όμως θα δώσει τη φόρμα ο ίδιος, όπως επιθυμεί, με τις δικές του παρατηρήσεις. Έχουμε έναν Πρωθυπουργό, με τα όποια λάθη του, τις αβλεψίες του, τις ανασφάλειες και τις πιθανές φοβίες του που ωστόσο τολμά να παίρνει αποφάσεις. Αποφάσεις δύσκολες, όχι μεσοβέζικες, που τοποθετούν τη χώρα σε μια από τις δύο (μόνο) επιλογές. Έχοντας προηγουμένως μελετήσει, «διαβάσει» τα ενδεχόμενα προκειμένου να ανταποκριθεί στις ποικίλες προκλήσεις.
Συνεχίζει ο Μητσοτάκης να είναι σοβαρός παίκτης. Μοιάζει σχεδόν σοφός, όταν προσμετρά όλες τις παραμέτρους προκειμένου να συνταχθεί με τη ματιά της «κοινής λογικής» και πορευτεί στη μέση γραμμή. Είναι από τους πρώτους μήνες του 2016, ο εγγυητής της προκοπής της χώρας, κι ας ανέλαβε την Πρωθυπουργία πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2019.
Είναι τέτοια η απογοήτευση του κοινού για την πανσπερμία της Βουλής, που ακόμα και επικριτές του -όσοι έχουν χιούμορ- λένε πως με αυτά που κάνουν οι άλλοι, θα βλέπουν τον Μητσοτάκη μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
