Πριν τη βαριά ήττα της πρώτης Κυριακής στη μάχη για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η Έφη Αχτσιόγλου ακολουθούσε το παράδειγμα του… Στέφανου Κασσελάκη. Εξαιρετικά περιορισμένη έκθεση σε δημόσιες συζητήσεις με… δύσκολο περιεχόμενο, και… ωραία λόγια, χωρίς γωνίες, για να αποφευχθεί το λάθος και η αντισυσπείρωση.
Μετά το σοκ της προηγούμενης Κυριακής, η Έφη Αχτσιόγλου… μεταμορφώθηκε. Έχασε την ψυχραιμία της, πολλές φορές και την αστική ευγένεια που πρέπει να διακρίνει έναν πολιτικό, έχασε τη λάμψη της, η όψη της ήταν σκοτεινιασμένη και μελαγχολική, τα λόγια της χωρίς σπονδυλική στήλη προωθητικών επιχειρημάτων.
Πολύ απλά, “δεν το έχει”. Δεν διαθέτει ηγετική στόφα. Το είχαμε καταλάβει με τη δημόσια παρουσία της όλα τα προηγούμενα χρόνια, το απέδειξε πολύ έντονα αυτές τις μέρες,
Ο πανικός της ήττας έφερε τα αποκαλυπτήρια περιθωριακών αντιλήψεων. Η Έφη Αχτσιόγλου περίπου μας ζητάει να την ψηφίσουμε, επειδή είναι… γυναίκα. Να συγχωρούμε τα λάθη της, επειδή είναι γυναίκα. Να αποδεχτούμε ότι την… κυνηγούν, επειδή είναι γυναίκα.
Ο υπερτροφικός φεμινισμός, ως ασυγχώρητη προσβολή για κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της και αγωνίζεται απέναντι στις προκαταλήψεις. Και δεν θεωρεί ότι την υποτιμούν, όταν την προσφωνούν με το μικρό όνομά της.
Έφη, δεν αρέσουμε, θα της έλεγε η τεράστια Μελίνα (με το μικρό της)…
Του Νίκου Φυλάγγελου
