Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα One Voice, την Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2024
Η γεωμετρία μιας πολιτικής κυριαρχίας. Ένα κάδρο… μυστηρίου, σε επίπεδο διαμόρφωσης των κατάλληλων μηνυμάτων που θα εκφράσουν σε κάθε συγκυρία τις προτεραιότητες της κοινωνίας στην οποία απευθύνονται. Φυσικά, και της στρατηγικής της κατάλληλης και αποτελεσματικής διάχυσης των μηνυμάτων αυτών, ώστε να αφήσουν ευκρινές και διαρκές αποτύπωμα στο υποσυνείδητο της κοινωνίας.
Οι πρόσφατες εκλογές στην ισχυρότερη Δημοκρατία του πλανήτη, όχι μονάχα για την Προεδρία των ΗΠΑ, αλλά και στις παράλληλες κάλπες που στήθηκαν για τα δυο Σώματα του Κογκρέσου, τη Βουλή των Αντιπροσώπων και τη Γερουσία, προσφέρονται για εκκωφαντικά συμπεράσματα.
Κάθε πολιτική κυριαρχία, όπως αυτή του Δημοκρατικού Κόμματος τα τελευταία χρόνια, έχει αναπόφευκτο και οδυνηρό ραντεβού με την πραγματικότητα, κάθε φορά που αδυνατεί να συνεχίσει μια αρμονική συμβίωση με την κοινωνία στην οποία απευθύνεται. Να ανατροφοδοτήσει τα θεμελιώδη αφηγήματά της, να λειτουργεί συνεκτικά και αλληλέγγυα, ώστε να μην ωθεί κοινωνικά ρεύματα που εξελικτικά μετατρέπονται σε… ωκεανούς, στην αναζήτηση άλλων εκφραστών των οραμάτων και των επιθυμιών τους.
Το σημείο καμπής για κάθε πολιτική κυριαρχία, είναι η κοινωνική απονομιμοποίησή της. Η συρρίκνωση του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνεται. Η υποκατάσταση μιας άβολης πραγματικότητας από βολικές ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, πλάνες. Η αρχή ενός τέλους που… επιταχύνει.
Η σιωπηλή κρίση της κοινωνίας
Ο Ρίτσαρντ Νίξον, ταλαιπωρημένος από την κρίση της Ιστορίας για τον μοιραίο ρόλο του στο σκάνδαλο του «Watergate», είχε κατανοήσει εγκαίρως τα υπόγεια ρεύματα που κινούνται στο συναισθηματικό «υπέδαφος» μιας κοινωνίας. Και τα… βάφτισε ως «σιωπηλή πλειοψηφία», μια συνθήκη ανάλυσης των πολιτικών δεδομένων, που εκθέτει όποιον την υποτιμά ή την παραμερίζει.
Οι πολιτικές κυριαρχίες βρίσκονται στη διαρκή κρίση της κοινωνίας που τις… διαμορφώνει, αφετηριακά και συνειδησιακά. Και η κρίση αυτή είναι κατά τεκμήριο σιωπηλή, κάτι που σημαίνει ότι το πολιτικό υποκείμενο που ενδιαφέρεται για την ετυμηγορία της, έχει την υποχρέωση να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση.
Όταν δεν συμβαίνει αυτό, οι πρωταγωνιστές μιας πολιτικής κυριαρχίας αναζητούν σύννεφο από το οποίο να… προσγειωθούν ανώμαλα.
Η… ιδρυματοποίηση της «αυλής» ενός ηγέτη
Η ρωγμή στην ανθεκτικότητα μιας πολιτικής κυριαρχίας, επιδεινώνεται κατά μη αναστρέψιμο τρόπο, και επιταχύνεται, από τη στιγμή που η «αυλή» ενός ηγέτη, εκείνη που είναι προορισμένη να τον προστατεύει, έχει… ιδρυματοποιηθεί.
Έχει χάσει την επαφή της με την κοινωνία, και επομένως έχει απωλέσει την αδιαμεσολάβητη και αμφίδρομη σχέση της με την πραγματικότητα. Επομένως, δυσκολεύεται έως… αδυνατεί να κατανοήσει τις διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη σε επίπεδο κοινωνικού υπόβαθρου.
Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα, όταν οι «αυλές» των ηγετών δεν είχαν ποτέ, ταυτοτικά, γονιδιακά και αισθητικά σχέση με την κοινωνία. Ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας. Την οποία αντιμετώπιζαν ως… υποδεέστερη του ανεξήγητου ελιτισμού τους.
