Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
Μέχρι τώρα είχαμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσε περί “αριστεράς” και επέβαλλε Μνημόνια.
Που μιλούσε περί “αριστεράς” και επέβαλλε ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.
Που μιλούσε περί “αριστεράς” και εξασφάλιζε οικειοθελή φορολόγηση στους εφοπλιστές.
Που μιλούσε για δημοκρατική ενημέρωση και ξαναμοίραζε τις τηλεοπτικές άδειες στην ίδια ολιγαρχία.
Που μιλούσε περί “αριστεράς” και έφτιαχνε τους χάρτες της απόλυτης απόβασης των Αμερικάνων του «αγγελικού» Τραμπ και του ΝΑΤΟ σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Που παρίστανε την αντιπολίτευση ψηφίζοντας το 50% των νόμων του κ.Μητσοτάκη
Που βάφτιζε την τρόικα σε «θεσμούς» και ξεπούλαγε τα τρένα σε Ιταλούς και τα αεροδρόμια σε Γερμανούς.
Που αποστέωνε τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα υποβιβάζοντάς τα σε ένα περιτύλιγμα «δικαιωματισμού» για να το χρησιμοποιεί σαν φύλλο συκής την ώρα ακριβώς που πότιζε, ενίσχυε και τροφοδοτούσε κάθε λογής κοινωνική ανισότητα που απορρέει από το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Τώρα, δίπλα σε όλα αυτά, έχουμε ένα κόμμα που στο όνομα της «αριστεράς» μετατρέπει την έννοια της πολιτικής σε παιδική χαρά. Χωρίς, όμως, την αγνότητα των παιδιών. Αλλά με όλη την κοροϊδία του παραμυθιού που λέει ότι ο κύριος Goldman Sachs, που έγινε αυτοδημιούργητος εφοπλιστής, που υπηρέτησε τον Μπάιντεν, μετά τον κεραυνοβόλησε το γοβάκι της νεράιδας και μεταμορφώθηκε σε λαϊκό αγωνιστή…
Τώρα, δίπλα σε όλα αυτά, έχουμε ένα κόμμα που βαφτίζει πολιτική και «διαρκές συνέδριο» το τίποτα σε ό,τι αφορά τα προγράμματα, τις θέσεις, τις πολιτικές προτάσεις, ανάγοντας σε πολιτική την πασαρέλα που εγκαινιάστηκε από τους τηλεπαραγωγούς των «σαρβάιβορ» που οι “ήρωες” τους κι αυτοί μαζεύουν πολλούς θαυμαστές όταν επιστρέφουν από την Ζώνη του Τροπικού.
Εχουμε, δηλαδή, ένα κόμμα που κινήθηκε με βάση προσωπογενή χαρακτηριστικά, που δεν ξεπέρασε ποτέ τη φάση που είχε περιγράψει παλιότερα ο Κατσιφάρας για το ΠΑΣΟΚ, όταν έλεγε ότι χωρίς τον Αντρέα δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας, και που τώρα από κόμμα του ενός προσώπου έρχεται η μετεξέλιξη του σε φορέα μια μεταπολιτικής καρικατούρας που τα πρόσωπα, αφού έχουν υποκαταστήσει την πολιτική, υποκαθίστανται πλέον τα ίδια από το βίντεο κλιπ, από την ατάκα στο τουίτερ και από τις τσαχπινιές στο ίνσταγκραμ.
Μιλάμε για μια τραγική υποβάθμιση και υπαγωγή της πολιτικής σε ένα πακέτο που αποτελεί πεδίο άσκησης για τους ινφλουένσερς με… ασφαλιστική δικλείδα να καταβληθούν 2 ευρώ αν “είσαι φίλος για να γίνεις μέλος”…
Τίποτα από αυτά δεν έχουν σχέση όχι με Αριστερά, δηλαδή με το κοινωνικό πρόταγμα μετασχηματισμού της κοινωνίας, αλλά ούτε καν με την έννοια της πολιτικής ως ανώτατο πεδίο οικονομικής, κοινωνικής, ιδεολογικής διασταύρωσης, σύνθεσης, αντιπαράθεσης, σύγκρουσης κοινωνικών συμφερόντων.
Οσοι είναι αριστεροί αυτά τα βλέπουν και θα πάρουν τις αποφάσεις τους, θα βγάλουν τα συμπεράσματά τους.
Σε όλους τους υπόλοιπους που θα συνεχίσουν όλο αυτό το τσίρκο του τίποτα να το εμφανίζουν σαν «αριστερά» και μάλιστα «ριζοσπαστική», έχουν όση συμπάθεια μπορεί να προκύπτει όταν θυμάσαι εκείνη την φράση του ποιητή: «Τις καλησπέρες μου στα ιδανικά σας».
