Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη μιας σοβαρής επιχειρηματικής ελίτ με συναίσθηση του ρόλου της για την επιβίωση του έθνους και της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κάτι που χαρακτηρίζει τις κανονικές χώρες της Δύσης και τις κάνει να ξεχωρίζουν από τα χαλιφάτα της Ανατολής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε μιλήσει για την έλλειψη εθνικής αστικής τάξης. Η αλήθεια είναι ότι αν ζούσε σήμερα ο Ανδρέας Παπανδρέου θα είχε ήδη αναθεωρήσει. Τότε τα πράγματα ήταν σχετικά καλά…
Η χώρα πήγαινε στα χρόνια του Καραμανλή του Β στα βράχια, αλλά δε βρέθηκε τότε ένας φορέας να εκφράσει τη «βαθύτατη ανησυχία» του. Να προειδοποιήσει! Έστω! Η χώρα έπεσε, τελικά, στα βράχια και η ηγεσία του επιχειρηματικού κόσμου έβλεπε τα τραίνα να περνούν. Να μη μιλήσουμε για τη φαεινή ιδέα που είχαν κάποιοι να κλείσουν τους λογαριασμούς του παρελθόντος με τον Αλέξη! Το 2015 ίσως κάποιοι εξ αυτών να κατάλαβαν τη μεγάλη ιστορική τους ευθύνη στο «ατύχημα». Αλλά δυστυχώς γι αυτούς και για μας δεν ήταν ατύχημα. Ήταν το αποτέλεσμα της δράσης μιας χαζοχαρούμενης ελίτ, ανίκανης να δει πιο μακριά από το όριο της εξυπηρέτησης των στενών της συμφερόντων.
Γόνοι μεγάλων οικογενειών του παρελθόντος που αισθάνονται ενοχές για τον πλούτο που συγκέντρωσαν οι πρόγονοί τους, άεργοι κληρονόμοι που αναζητούν ενδιαφέρον στη ζωή τους, μεταπράτες που θέλουν να ελέγχουν το δημόσιο. Πρόκειται για μια ετερόκλητη συμμαχία που την ξεχωρίζει κανείς από τις καταστροφικές συνέπειες των πράξεων της.
Αναρωτιέται κανείς για ποιον λόγο η Τουρκία τα έχει καταφέρει καλύτερα από εμάς. Και αναφέρουμε ένα κοντινό μας παράδειγμα, επειδή η σύγκριση με σοβαρές χώρες της Δύσης είναι τουλάχιστον αστεία. Και σε λίγο καιρό η σύγκρισή μας και με την Τουρκία θα είναι σαν να συγκρίνει κανείς μήλα με πορτοκάλια. Η μεγάλη διαφορά, λοιπόν, είναι ότι η Τουρκία διαθέτει μία σοβαρή επιχειρηματική ελίτ που ενδιαφέρεται για την πορεία της χώρας τους. Δηλαδή για τα δικά τους συμφέροντα!
Μόνο ανόητοι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η δική τους ευημερία είναι απόλυτα συσχετισμένη με την ευημερία της χώρας. Ότι βρισκόμαστε όλοι πάνω στο ίδιο καράβι. Κι ότι όσο η χώρα αυτή παράγει πλούτο, τόσο θα είναι πιο ασφαλής στους ταραγμένους μας καιρούς. Αλλά δεν το κάνουν επειδή αυτοί είναι δήθεν ανόητοι που δεν το καταλαβαίνουν και εμείς οι δήθεν έξυπνοι που πιάνουμε πουλιά στον αέρα. Είναι διότι η λεγόμενη ελίτ δεν έχει εθνική συνείδηση. Πολλοί εξ αυτών θα ήθελαν να είναι υπήκοοι μιας άλλης χώρας. Αντί να εργάζονται για τα συμφέροντα της επιχειρηματικότητας, ασχολούνται με το ποια φατρία θα ελέγχει το «παίγνιο».
Αυτή την εποχή, για παράδειγμα, θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει μία ουσιαστική συζήτηση για τη σωστή αξιοποίηση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης. Ή αντί να ψάχνουν να βρουν οι ίδιοι τον επόμενο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να δεσμεύσουν τον όποιον μελλοντικό αρχηγό ότι η αριστερά δε θα πυρπολήσει άλλη φορά τη χώρα, όπως έκανε το 2015.
Θα πει κάποιος ότι αυτούς τους επιχειρηματίες έχουμε, όπως και αυτούς του πολιτικούς και αυτούς τους δημοσιογράφους. Δίκιο θα έχει! Αλλά, ο κινητήριος μοχλός για να επέλθουν ουσιαστικές αλλαγές σε μία χώρα είναι ο επιχειρηματικός κόσμος. Είναι οι μόνοι που έχουν την δύναμη να επιβάλλουν πολιτικές. Αλλά δεν το θέλουν. Δεν τους ενδιαφέρει και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Και φυσικά οι περισσότεροι έχουν στο συρτάρι, δίπλα από το κρεβάτι τους και σε πρώτη ζήτηση ένα ανοικτό αεροπορικό εισιτήριο για το εξωτερικό. Για την περίπτωση που κάτι πάει «στραβά»…
