Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Σε ένα ρηχό περιβάλλον, όπως είναι αυτό της ελληνικής πολιτικής ζωής, είναι φυσικό σε κάθε αναταραχή να κουνιούνται τα λιμνάζοντα ύδατα και εμείς οι κοινοί θνητοί να έχουμε την δυνατότητα να δούμε πεντακάθαρα αυτά που συμβαίνουν στον πάτο του έλους. Διότι ο πάτος από την επιφάνεια δεν απέχουν πολύ, καθώς μιλάμε για ρηχότητα. Βήχει, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός και αμέσως πολλοί προβάρουν στον καθρέπτη το πρωθυπουργικό τους κουστούμι. Ας κάνουν υπομονή άλλα 4 χρόνια!
Είναι σαφές ότι από την μία πλευρά του ποταμού είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και από την άλλη όλοι οι άλλοι. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν θέλουν να πάμε σε δεύτερες εκλογές και να σχηματίσουν μία κυβέρνηση. Του βουνού, του λόγκου, κάποιου ειδικού σκοπού. Γενικώς μια κυβέρνηση χωρίς τον Μητσοτάκη. Και πιστεύουν τώρα σοβαρά ότι αυτό θα απομονώσει τον Κυριάκο και θα τους δώσει την νίκη. Δηλαδή, ο ελληνικός λαός θα πάψει να πιστεύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και θα πάει στο άγνωστο του «Κανένα». Ή ότι θα επιστρέψει στον Αλέξη Τσίπρα, το οποίο ούτε ο ίδιος ο Αλέξης δεν τολμάει να πει δυνατά. Ότι η μάχη, δηλαδή, είναι μεταξύ του ιδίου και του κ. Μητσοτάκη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Δεν θα είναι μία εύκολη μάχη, αλλά οι πιθανότητες είναι υπέρ του. Κάθε σύγκριση με τους «άλλους» λειτουργεί καταλυτικά υπέρ του και οι άλλοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να διευκολύνουν τον κ. Μητσοτάκη.
Ότι υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος, υπάρχει. Κι αυτό διότι η απλή αναλογική είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ανωμαλίας. Αν πάντως οι ψηφοφόροι της κεντροδεξιάς κάνουν το καθήκον τους και δεν πάνε την ημέρα των εκλογών εκδρομή, τότε θα περιοριστεί αισθητά ο κίνδυνος να έχουμε για πρωθυπουργό τον «Κανέναν».
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν κάθε λόγο να μην θέλουν να πάμε σε δεύτερες εκλογές με ένα άλλο εκλογικό σύστημα και δουν έτσι τον αριθμό των βουλευτικών τους εδρών να μειώνεται αισθητά. Από την άλλη, τα κουκιά δεν βγαίνουν, εκτός αν συμβούν σημεία και τέρατα. Τα όποια, όμως, τερατουργήματα, θα έχουν στο τέλος κόστος για όποιον τα επιχειρήσει. Μπορεί, για παράδειγμα, ο κ. Ανδρουλάκης να ονειρεύεται ότι θα καρφώσει το τελευταίο καρφί στο πολιτικό φέρετρο του κ. Μητσοτάκη, αλλά θα πρέπει στο μεταξύ να σκεφτεί ότι οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν θα ήθελαν να δουν τους εαυτούς τους ως κύριο γεύμα στο τραπέζι του κ. Τσίπρα.
Κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Μια χαρά το σχεδιάζουν. Και τι πιστεύουν ότι θα συμβεί με την ελληνική Οικονομία; Πώς θα αντιδράσουν οι αγορές; Εκτός και αν σχεδιάζουν να στείλουν τον κ. Δραγασάκη σε ειδική αποστολή στις πρωτεύουσες της Δύσης για να ηρεμήσουν οι θεσμικοί επενδυτές. Κι αυτό ισχύει για όποιον νομίζει ότι διαθέτει περγαμηνές από το παρελθόν και ότι μπορεί να εξοφλήσει τα γραμμάτια σε ένα τέτοιο ανίερο πολιτικό παιγνίδι. Η πραγματικότητα των αριθμών θα συνθλίψει τις φαντασιώσεις τους πολύ σύντομα και θα καταστήσει τα σχέδια αυτά ανίσχυρα να παραμείνουν σε ισχύ.
Καλά κάνουν, λοιπόν, και προβάρουν τα πρωθυπουργικά τους κουστούμια. Ανθρώπινες είναι οι φιλοδοξίες. Ας φροντίσουν, πάντως, να αγοράσουν και μπόλικη ναφθαλίνη. Θα τους χρειαστεί, αφού θα περιμένουν αρκετά ακόμη για να πάρουν σειρά. Τουλάχιστον μια τετραετία ακόμη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί και είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός. Όταν οι δημοσκοπήσεις δείξουν κάτι άλλο, το συζητάμε…
