Γράφει η Κατερίνα Γαλανού
Για τα δικά μας, ανθρώπινα μέτρα η Ανάσταση του Κυρίου, σηματοδοτεί τη βαθιά βιωματική πεποίθηση, ότι η ζωή είναι πάντα μεγαλύτερη από τις οδύνες της και πως η ελπίδα ξεπηδάει από τις χαραμάδες, ακόμη και τις πιο σκοτεινές ώρες. Στο χώρο της πολιτικής, μια θεολογικής φύσεως ελπίδα, ότι στο τέλος όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, οδηγεί τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία να αποφεύγει το βάσανο της ουσιαστικής συζήτησης επί παλαιών και άλυτων προβλημάτων ή των νέων καινούργιων mega κρίσεων.
Η κάλπη της απλής αναλογικής δυστυχώς σκοτεινιάζει υπέρμετρα τον ορίζοντα της χώρας, αναβιώνει αβεβαιότητες για την οικονομία, επαναφέρει την επιφυλακτικότητα για το βάθος, την αντοχή και το μέλλον των μεταρρυθμίσεων. Οι αμείλικτες αγορές που έχουν αποδείξει ότι χρειάζονται πολύ λιγότερες απειλές από τα νταούλια και τους ζουρνάδες, έχουν πατήσει το pause και αναμένουν ποια θα είναι η συλλογική επιλογή της χώρας.
Θα αποδεχθεί η κρίσιμη πλειοψηφία ότι η ανάταση που έχει επιτευχθεί στη χώρα είναι έργο της παρούσας κυβέρνησης και πρέπει να διασφαλιστεί η συνέχισή της, ή μήπως θα αποδειχθεί ότι εξακολουθεί ακόμη ο λαϊκισμός των εύκολων λόγων να ασκεί ανυπέρβλητη γοητεία σε ένα λαό με ασθενή και επιλεκτική μνήμη;
Το περιβάλλον σύγχυσης, πόλωσης και τοξικής οχλαγωγίας – για το οποίο βαρύνεται κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση και υποκύπτει δυστυχώς και η κυβέρνηση – δεν διευκολύνει τη συζήτηση για το ποια πολιτική δύναμη, με ποιο πρόγραμμα και με ποια πρόσωπα, μπορεί να διαφυλάξει στην πράξη την οικονομία.
Εξάλλου η Ν.Δ κινδυνεύει να παγιδευτεί και να περιοριστεί στον αναμφίβολα αναγκαίο απολογισμό του σημαντικού έργου της και την υπόμνηση της χαώδους διαφοράς ανάμεσα στον Κ. Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, που ούτως ή άλλως, καταγράφεται ευκρινώς στις δημοσκοπήσεις.
Ο ψηφοφόρος του 2023 δεν θα πάει στην κάλπη με το αίσθημα της δικαίωσης και για να επιβεβαιώσει στον εαυτό του ότι έκανε καλά που ψήφισε τη ΝΔ το 2019. Εχει ανάγκη να αισθάνεται βέβαιος ότι Κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ, έχουν ιεραρχήσει από μηδενική βάση τις ανάγκες και τα προβλήματα.
Ότι έχουν αυτό – αξιολογηθεί και είναι έτοιμοι να προχωρήσουν στις δύσκολες μεταρρυθμίσεις που αλλάζουν ζωές. Ότι ξέρουν και μπορούν να κάνουν τη θετική ανατροπή εκεί όπου υστέρησαν, καθυστέρησαν, αμέλησαν ή απλώς τα έκαναν θάλασσα.
Να βγουν μπροστά με το σχέδιο τους για το νέο ΕΣΥ.
Να συγκρουστούν με τα όλα τα κατεστημένα και τα συμφέρονται στο χώρο της υγείας, που επιμένουν να κρατάνε τα δημόσια νοσοκομεία σε ακατάλληλα για τις ανάγκες τους κτίρια, στο κέντρο της Αθήνας. Που επιβάλλουν στα νοσοκομεία του ΕΣΥ να λειτουργούν 27 νευροχειρουργικές κλινικές, όταν με βάση τα διεθνή κριτήρια, στην Ελλάδα, ιδιωτικός και δημόσιος τομέας έπρεπε να διαθέτουν μόλις 13. Που κρατάνε στην Αττική μεγάλο αριθμό νοσηλευτών που υποαπασχολούνται όταν στην περιφέρεια, νοσοκομεία και κέντρα υγείας δεν έχουν το αναγκαίο προσωπικό.
Να επαναξιολογηθούν οι πολιτικές και τα κίνητρα για την αντιστροφή του brain drain που συνδέεται ευθέως και με το δημογραφικό. 6000 νέοι άνθρωποι εξακολουθούν κάθε χρόνο να αναζητούν αλλού την τύχη τους, αφού πρώτα έχουν σπουδάσει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Να δούμε τι προτείνουν για τους χιλιάδες εργαζόμενους, που λείπουν από τον πρωτογενή τομέα, τον κλάδο των κατασκευών, τα ξενοδοχεία.
Η κυβέρνηση πρέπει, εγκαίρως, να δείξει τους ελέφαντες για να γίνει πιστευτή, ότι έχει αντιληφθεί που πρέπει να διοχετεύσει το ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο που ζητεί με το αίτημα για αυτοδυναμία. Ο Θ. Σκυλακάκης το έθεσε με ένα σύνθημα δυο σε ένα: Χωρίς ισχυρή οικονομία μεταρρυθμίσεις γιοκ.
