Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Βάλτε τώρα που γυρίζει. Στη Ν.Δ. το «δελφινάριο» αυξάνεται και πληθύνεται. Τους λείπουν πολλά, αλλά από ενδιαφερόμενους να διαδεχθούν τον Μητσοτάκη ξεχειλίζουν.
Μετρήστε υποψηφιότητες: Δένδιας, Γεωργιάδης, Βορίδης, Κεφαλογιάννη, Κεραμέως, ακόμη και ο Πιερρακάκης.
Χωρίς να υπολογιστεί ότι ο Σαμαράς δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα «θα ξανάρθω και θα είναι αλλιώς».
Σε ό,τι αφορά στον Καραμανλή, ενδεχόμενη μέλλουσα ανταπόκριση στο «μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη βασίλεια σου» που εκπέμπει η βάση της συντηρητικής παράταξης, προφανώς θα συνδέεται με νέο πολιτικό φορέα.
Ανάμεσα στους δελφίνους η Μιντιακή Επιτροπή Επιλογής, δηλαδή το τμήμα της διαπλοκής που διαθέτει ΜΜΕ, προκρίνει τον Νίκο Δένδια.
Δεν υπάρχει διακριτός λόγος. Δεν έχει εντυπωσιακό παρελθόν, δεν είναι καλός ρήτορας, δεν διαθέτει ομάδα υποστηρικτών, δεν έχει δείξει ιδιαίτερες πολιτικές αρετές και δεν είναι ηγετικός.
Με όρους Πάγκαλου, είναι το «τίποτα». Η θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών κάθε άλλο παρά θητεία υψηλόβαθμου υπουργού είναι.
Πραγματικός υπουργός είναι οι περίφημες «τρεις κυρίες» και η πραγματική εξωτερική πολιτική ασκείται με τη Ι.Χ. μυστική διπλωματία του πρωθυπουργού – εν αγνοία του Δένδια.
Ενίοτε δεν το κρύβει. Όπως στην περίπτωση του – περιβαλλομένου πάντα με μυστήριο – γεύματος Μητσοτάκη- Ερντογάν στο Βόσπορο.
Υπουργός Εξωτερικών που δεν χαράσσει την πολιτική δεν έχει καν τον διοικητικό έλεγχο του Υπουργείου και ο ρόλος του εξαντλείται σε περιφερειακές δραστηριότητες, μπορεί να γίνει αρχηγός και εν δυνάμει πρωθυπουργός;
Ιδίως όταν είναι άγνωστο το πολιτικό του σχέδιο για το κόμμα και για τη χώρα και όταν σιωπά σε αμφιλεγόμενες πλευρές της διακυβέρνησης Μητσοτάκη;
Πιθανό πρόεδρο του κόμματος τον καθιστά μόνο η ένταξη του στον κύκλο των «Καραμανλικών». Αλλά ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε ότι τον υπολογίζουν ως εμπροσθοφυλακή τους.
Υποτιθέμενο «προβάδισμα» τού δίνει η δημοσκοπική επιμονή στην υψηλή δημοφιλία του. Αυτή που καταγγέλλει ο Άδωνις ότι βάζει στον τόκο, αντί να τη ρευστοποιήσει υπέρ της κυβέρνησης.
Κατά κανόνα, αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ. γίνεται μετά από εκλογική ήττα. Με εξαίρεση όταν ο Καραμανλής παρέδωσε την πρωθυπουργία στον Ράλλη για να μετακινηθεί στην Προεδρία.
Στα κόμματα εξουσίας, αυτό που δίνει τη σκυτάλη της ηγεσίας σε έναν υποψήφιο αρχηγό είναι η ικανότητά του να πείθει ότι μπορεί να το οδηγήσει εκ νέου στην εξουσία.
Στην περίπτωση του Δένδια – και λοιπών ανταγωνιστών του – υπάρχει ο κίνδυνος να μην υπάρχει κάτι να διαδεχθούν.
Εφόσον ο ηττημένος Μητσοτάκης διασπάσει το κόμμα, μετά την εκλογική ήττα, όπως είναι το σχέδιό του, αυτό που θα μείνει δεν θα είναι ακριβώς ό,τι ήταν ως τώρα η Ν.Δ.: Kυβερνώσα δύναμη.
Οπότε η φιλοδοξία του Δένδια να γίνει αρχηγός με προοπτική την πρωθυπουργία, ισοδυναμεί με ματαιότητα.
