Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ο δρόμος άνοιξε διάπλατα για να τον πορευτεί υπερήφανα ο νεοέλληνας. Αλλά τέρμα δεν έχει, σας το λέω. Αυτό το «πρωθυπουργέ, δώσε-δώσε-δώσε» έχει τον ατέλειωτο. Εντάξει, προεκλογική χρονιά είναι, κάτι παραπάνω θα μοιραστεί στον κόσμο. Μέσα στους όρους του παιχνιδιού είναι, όσο υπάρχει εγγύηση ότι δεν ξεπερνάμε τα δημοσιονομικά όρια της οικονομίας για να βάλουμε σε κίνδυνο την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας.
Ναι, εντάξει, αλλά γιατί εμένα όλο αυτό μου θυμίζει το 1990-2010; Τότε που όποιος ζητούσε έπαιρνε, όποιος απαιτούσε δικαιωνόταν κι όποιος διαμαρτυρόταν κέρδιζε; Αυτές τις δεκαετίες, ο κάθε υπουργός Οικονομίας ξεχωριστά έκανε μικρές και ανεπαίσθητες υπερβάσεις, όλοι μαζί αθροιστικά ήταν που του άλλαξαν τα φώτα του δημόσιου ταμείου. Βουνό το χρέος τότε, που όμως μαζεύτηκε σιγά-σιγά, όχι μέσα σε μια προεκλογική περίοδο. Πολλές εκλογές χρειάστηκαν, αλλά κάθε μια το ‘βαζε το λιθαράκι της.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο σήμερα; Όχι τόσο αυτά που μοιράζονται αφειδώς, όσο η πάνδημη πεποίθηση ότι έπονται περισσότερα. Και αναμένοντας τα περισσότερα, αυτά που ήδη δόθηκαν δεν έχουν νόημα. Και ότι όποιος δεν δώσει τόσα κι άλλα τόσα, την πάτησε, θα τον μαυρίσουν άγρια. Και ότι κάθε αύξηση και κάθε επίδομα και κάθε παροχή που δίνεται, είναι στην πραγματικότητα κλεψιά διότι θα ‘πρεπε να είναι διπλάσια και τριπλάσια ή να έχει δοθεί σε όλους οριζόντια.
Ποτέ δεν εμφανίζεται κάποιος, έστω και λιγάκι, ικανοποιημένος. Πάντα προβάλλεται και κυριαρχεί ο δυσαρεστημένος. Ο οποίος είναι δυσαρεστημένος ανεξαρτήτως αν δικαιούνταν ή δεν δικαιούνταν μια παροχή από τις εισφορές που είχε καταβάλλει ή από τα χρόνια που είχε δουλέψει ή από την οικονομική του κατάσταση. Είναι δυσαρεστημένος από μόνος του διότι πιστεύει ότι τα δικαιούται, κι αφού το πιστεύει πρέπει να τα πάρει.
Εγώ σας το ξαναγράφω. Αυτά τα ζήσαμε το 1990-2010. Έτρεχε το (δανεικό) χρήμα σαν ποτάμι δίπλα στα πόδια μας κι εμείς ήμασταν ο πιο δυσαρεστημένος λαός του κόσμου. Και δεν βρισκόταν ένας πολιτικός να πει μια κουβέντα σωφροσύνης. Στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε και τώρα. Εγώ μόνο δυσαρεστημένους και αδικημένους ακούω γύρω μου. Που δικαιούνται-δικαιούνται-δικαιούνται. Το ξεχάσαμε το 2010-2020, το βγάλαμε απ’ το μυαλό μας. Ε λοιπόν, θα το ξαναζήσουμε. Αργά ή γρήγορα θα το ξαναζήσουμε. Κι αν δεν προλάβουμε εμείς, τα παιδιά μας.
