Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
«Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα»- κατά τον Ευγένιο Ο’ Νηλ- και ο χαρακτηρισμός «αξιοθρήνητος» στον βουλευτή της ΝΔ Κουμουτσάκο.
Προσπάθησε κάνει υπουργική καριέρα σαν «καραμανλικός», δεν τα κατάφερε και συντάσσεται με τη φιλομοναρχική πτέρυγα του Νεομητσοτακισμού.
Χειρότερη από τη συμμετοχή του στην κηδεία, μαζί με ακροδεξιούς και ψεκασμένους, ήταν οι δικαιολογίες που αναμάσησε.
Ο κακομοίρης διαβάζει και τις σκέψεις του απελθόντος Γκλίξμπουργκ: «Είμαι βέβαιος ότι το τελευταίο που θα ήθελε ο εκλιπών τέως Βασιλεύς θα ήταν να γίνει ο θάνατός του πεδίο διχαστικής αντιπαράθεσης του Έθνους».
Πόση πολιτική ανοησία μπορεί να κουβαλάει κάποιος για να εμφανίζει ως «συμφιλιωτές» τους Γκλίξμπουργκ, που επέβαλαν τον εθνικό διχασμό;
Ο τελευταίος τον συνέχισε το 1965 και τον συντηρούσε μετά το 1974, ως «βασιλεύς των Ελλήνων, με «διάδοχο» και «πρίγκιπες…
Ποια «σωφροσύνη» βρήκε, ο ταλαίπωρος, στην «δύσκολη απόφαση που πήρε η κυβέρνηση» για την κηδεία;
Ποια αγνωμοσύνη στην πτέρυγα της ΝΔ που του έδωσε πολιτικό ψωμί, κρύβει το γλείψιμο στον Σαμαρά, για τη δήλωσή του, που κατά Κουμουτσάκο «αποτελεί σοβαρή και ουσιαστική συμβολή στη δημόσια συζήτηση που έχει προκληθεί»
Προφανώς σε αντιπαράθεση με τον ευεργέτη του Καραμανλή, που δεν πήρε μέρος σε αυτή τη «συζήτηση».
Στην πολιτική εμφανίζονται συχνά τενεκέδες ξεγάνωτοι.
Αλλά κανείς σοβαρός βουλευτής της ΝΔ δεν είδε στη διαχείριση της κηδείας και των συμβολισμών της, από τον Μητσοτάκη «μετριοπαθή στάση της Κεντροδεξιάς»
Πόσο ανιστόρητος μπορεί να είναι κάποιος που λέει ότι «ο θανών τέως βασιλεύς είχε καλές και κακές πλευρές, θετικές και αρνητικές πολιτικές συμπεριφορές»;
Μήπως να μας απαριθμήσει τις «καλές» και τις «θετικές», τρομάρα του;
Πού είδε το «μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού να αποτίει φόρο τιμής», σε κάποιον που δεν έχει καν ελληνικό διαβατήριο και πως του προέκυψε το «άλλο που διαδηλώνει», ώστε να διαμορφώνεται …«εικόνα διχασμού θα πήγαινε παντού στον κόσμο»;
Την έσωσε αυτός, με την αλλαγή στρατοπέδου και ας λέει ότι «δεν είναι θιασώτης της μοναρχίας». Τι άλλο πρέπει να κάνει για να είναι;
Έδειξε την ελεεινή πλευρά της πολιτικής υποκουλτούρας- συναγωνιζόμενος τον Άδωνι και τον Βορίδη εμπλέκοντας την Αριστερά:
-«Θα παραστώ ως μικρή προσωπική απάντηση στην μικροψυχία της Αριστεράς που ποτέ δεν αναγνωρίζει τις δύσκολες αποφάσεις για τη διασφάλιση της εθνικής ενότητας..». Μια σκασίλα που την είχε η Αριστερά.
Οι στυλοβάτες του Καραμανλισμού που απείχαν, κι αυτοί μικρόψυχοι, κατά της ενότητας και υπέρ της Αριστεράς;
Κάτι ήξερε ο Μητσοτάκης που τον εξευτέλισε: επαναφέροντας το υπουργείο Μετανάστευσης, αντί για αυτόν που ήταν αναπληρωτής, έβαλε υπουργό τον Μηταράκη.
Και οι πολίτες που τον μαύρισαν άγρια ως υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής, το 2014.
