Γράφει ο Τάσος Παππάς
Η Μεγάλη Βρετανία μπορεί να μην είναι σήμερα αυτοκρατορική δύναμη, μπορεί ο ήλιος να ανατέλλει και να δύει σε περιοχές όπου δεν ανήκουν στην επικράτειά της, μπορεί να έχει χάσει την αίγλη του… ένδοξου παρελθόντος της, ωστόσο οι κυβερνήσεις της δεν είναι ηλίθιες. Δεν διαπραγματεύονται τα συμφέροντα της από θέση άμυνας.
Θεωρεί ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι δικά της, ότι τα έκλεψε για να τα σώσει και δεν πρόκειται να τα δώσει πίσω. Να τα δανείσει «ναι», για ορισμένο χρονικό διάστημα «ναι», αλλά με ανταλλάγματα. Τόσα και τέτοια που θα υποχρεώσουν τον δανειζόμενο να σεβαστεί τη συμφωνία, δηλαδή να μην του περάσει από το μυαλό η ιδέα να τα κρατήσει με το ζόρι.
Εντάξει, η σημερινή κυβέρνηση της Δεξιάς ως προβλέψιμος και δεδομένος σύμμαχος δεν συνιστά απειλή. Και ανταλλάγματα πολλά θα προσφέρει και τη συμφωνία θα τηρήσει. Τα ανταλλάγματα είναι η ασφάλεια για τη Μεγάλη Βρετανία, γιατί δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει.
Θα είναι η Δεξιά συνεχώς στα πράγματα στην Ελλάδα; Αν στη θέση της, κάποια στιγμή στο μέλλον, βρεθεί μια κυβέρνηση με άλλες αντιλήψεις για το επίμαχο ζήτημα, για παράδειγμα μια «κυβέρνηση του βουνού» και αποφασίσει να… κρατικοποιήσει τα Γλυπτά, υλοποιώντας την εθνική γραμμή, τι θα γίνει; Θα τα διεκδικήσει με τη βία;
Οπότε πάει στα σίγουρα για να μην την πάθει.
