Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Αυτές οι εκλογές δεν θα είναι ίδιες με τις προηγούμενες. Ούτε με άλλη αναμέτρηση που έγινε από το 2009 μέχρι σήμερα. Κάτι λείπει. Κι αυτό που λείπει είναι η συζήτηση με ιδεολογικούς όρους. Και ναι μεν αυτό εξυπηρετεί την αριστερά που δεν θα ήθελε να θυμάται ο κόσμος τι συνέβη από το 2015 ως το 2019, αλλά δεν εξυπηρετεί την κεντροδεξιά. Η έλλειψη πολιτικού διαλόγου βλάπτει σοβαρά τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Κι αυτές οι εκλογές διεξάγονται μεταξύ της αριστεράς που επεδίωξε να πάρει το 2015 την ρεβάνς του εμφυλίου και της κεντροδεξιάς που αγωνίστηκε (και εξακολουθεί να αγωνίζεται) να κρατήσει την χώρα στο δυτικό – φιλελεύθερο στρατόπεδο. Από την μία είναι οι πουτινιστές και από την άλλη εκείνοι που τάχτηκαν με την σωστή πλευρά της ιστορίας, κάθε φορά που χρειάστηκε. Από την μία είναι η αριστερά που ήθελε να μας βγάλει το 2015 από το ευρώ, που ήθελε να δημιουργήσει στην Ελλάδα μια πολιτική αποικία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας και από την άλλη εκείνοι που στάθηκαν απέναντί τους στις πλατείες σηκώνοντας το λάβαρο του «ναι». Αυτοί που υποτιμητικά ο Αλέξης Τσίπρας αποκαλεί «μενουμευρωπαίους».
Η Κεντροδεξιά, δυστυχώς, επανέλαβε τον γνώριμο εαυτό της. Κερδίζοντας τις εκλογές «ξέχασε» για ποιον λόγο της έδωσε ο λαός την νίκη στις εκλογές του 2019. Ότι δεν το έκανε μόνο για να έχει η χώρα μια καλή διακυβέρνηση. Αλλά κύρια και πάνω απ΄όλα ο ελληνικός λαός αποφάσισε το 2019 να διώξει την αριστερά. Αυτό ακριβώς θέλει ο Αλέξης Τσίπρας να ξεχάσουν οι Έλληνες, τους λόγους για τους οποίους τους έστειλαν στην αντιπολίτευση.
Το αντικειμενικό πρόβλημα είναι ότι η ΝΔ χάθηκε αυτά τα τελευταία χρόνια στους διαδρόμους των υπουργείων. Εκεί χάθηκαν τα φυτώρια στελεχών, οι αναφορές στις φιλελεύθερες αρχές του χώρου. Και κάπου εκεί άρχισαν να συμβαίνουν λάθη που δημιούργησαν θέματα εμπιστοσύνης με τους ανθρώπους που κράτησαν όρθια την παράταξη στις δύσκολες ώρες. Στις κρίσιμες ώρες δεν ήταν εκεί πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα φιλοδοξούν να παίξουν ηγετικό ρόλο στο μέλλον. Δεν θυμόμαστε, για παράδειγμα, όλους τους σημερινούς υπουργούς στις πλατείες. Θυμόμαστε, ας πούμε, τον Κωστή Χατζηδάκη να γίνεται θύμα της «οργής» του «πλήθους». Θυμόμαστε, όμως, και πολλούς άλλους να έχουν κρυφτεί στο σπίτι τους για να μην κακοκαρδίσουν τους νεοκαραμανλικούς που στήριξαν την διακυβέρνηση Τσίπρα.
Το θέμα για τον κ. Μητσοτάκη είναι να επαναφέρει τον πολιτικό διάλογο. Ο πολιτικός του αντίπαλος είναι σήμερα ο ίδιος που ήταν και το 2019. Ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ είναι, δεν έχει αλλάξει κάτι. Ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν, πρέπει να θυμίσει στους Έλληνες τι ακριβώς συνέβη σε αυτή την χώρα πριν από 8 μόλις χρόνια. Δεν έχουν περάσει δα και αιώνες! Τι ήταν εκείνο που «παίχτηκε» τότε πάνω στις πλάτες του ελληνικού λαού και τι είναι αυτό που ρισκάρουμε σήμερα ως χώρα. Οι εκλογές δεν μπορεί να γίνουν με μη πολιτικούς όρους. Δεν επιτρέπεται να πάμε στις εκλογές σαν να πρόκειται για εκδρομή στο βουνό το επόμενο Σαβατοκύριακο. Τουλάχιστον όχι πριν γίνει απολύτως κατανοητό σε όλους τι σημαίνει μια χαλαρή ψήφος και πόσο αυτή μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο τους χαμένους του 2019 …
