Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Θα θέλαμε πολύ να γράψουμε ότι μείναμε απολύτως ικανοποιημένοι από την ομιλία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.
Από το μετριοπαθές ύφος της, από το πλήθος των επιχειρημάτων που παρουσίασε για τα εθνικά μας θέματα, ακόμη και από τις παραπομπές του στον «Επιτάφιο» του Περικλή. Θα το θέλαμε πολύ, γιατί η εμφάνιση του κυρίου Μητσοτάκη σε τηλεοπτικούς σταθμούς και ακαδημαϊκά ακροατήρια ήταν εξαιρετική. Επαγγελματική. Αλλά αυτή ειδικά η ομιλία του πρωθυπουργού στον ΟΗΕ δεν μπορεί να σχολιαστεί αυτοτελώς. Συγκρίνεται. Συγκρίνεται με ό,τι προηγήθηκε στο ίδιο βήμα δύο μέρες πριν ανέλθει σε αυτό ο κύριος Μητσοτάκης, όταν ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της πατρίδας μας.
Μία επίθεση που είχε τρεις άξονες: Ο πρώτος ήταν ότι επιτέθηκε στην Ελλάδα ως χριστιανικό κράτος. Εμφάνισε την πατρίδα μας να πνίγει και να δολοφονεί μικρά μουσουλμανάκια και να διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας! Βαρύ, πολύ βαρύ για να μείνει αναπάντητο. Την εμφάνισε επίσης να καταπιέζει τη «μουσουλμανική/τουρκική μειονότητα» της Θράκης. Σπανίως οι Τούρκοι προσδιορίζουν τη μειονότητα όπως την περιγράφει η Συνθήκη της Λωζάννης. Ως μουσουλμανική. Το κάνουν μόνο όταν τους συμφέρει. Ο Ερντογάν το έκανε από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης για να δείξει στους 154 εκπροσώπους μουσουλμανικών κρατών ότι η χριστιανική Ελλάδα τάχα καταπιέζει μουσουλμάνους.
Ο δεύτερος άξονας της επίθεσής του ήταν η Θράκη. Εκτός από θρησκευτική, χαρακτήρισε και εθνική τουρκική τη μειονότητα. Γεγονός εξαιρετικά επικίνδυνο, όπως προκύπτει και από τα δημοψηφίσματα που πραγματοποιεί στις λεγόμενες ρωσόφωνες περιοχές της Ουκρανίας η Μόσχα.
H ελληνική μειονότητα
Επιτέθηκε ταυτόχρονα στον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών ότι ζουν στον κόσμο τους όταν θίγουν το ζήτημα ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη. Και υποστήριξε υποκριτικά ότι εκείνος καλεί τους απογόνους της εξοντωθείσας από το 1955 ελληνικής μειονότητας ανά τον κόσμο να γυρίσουν και να εγκατασταθούν στην Τουρκία. Ενώ θυμάται καλά πως, όταν του είχε θέσει το ζήτημα της αριθμητικής εξόντωσης της μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, είχε παραδεχτεί ενοχικά πως «δεν τα κάναμε εμείς οι ισλαμιστές αυτά».
Ο τρίτος άξονας της ομιλίας Ερντογάν ήταν η γενικότερη επίθεσή του κατά της πατρίδας μας. Οταν λοιπόν, δύο μέρες έπειτα από αυτή την πρωτάκουστη επίθεση, ανεβαίνει στο ίδιο βήμα ο Ελληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, το ολιγότερο που θα περίμενε κανείς είναι να απαντήσει σημείο προς σημείο στις κατηγορίες αυτές και να τις συντρίψει. Χωρίς απαραιτήτως να ακολουθήσει το στιλ του Τούρκου προέδρου, ο οποίος φωνάζει… λες και πουλάει σαλέπι. Αλλά να απαντήσει για αυτά έπρεπε ο κύριος Μητσοτάκης. Τα έθνη έχουν αξιοπρέπεια.. Οι Ελληνες δεν είναι δολοφόνοι. Ο χριστιανισμός δεν κηρύσσει το μίσος, αλλά την αγάπη. Η Θράκη είναι ελληνική. Η μειονότητα είναι θρησκευτική. Για τις αστικές υποθέσεις έχει το δικαίωμα να επιλέξει μεταξύ του ελληνικού νόμου και του ιερού νόμου του Κορανίου, τη σαρία.
Διατρέξαμε με προσοχή την ομιλία του κυρίου Μητσοτάκη και όχι απλώς δεν βρήκαμε απαντήσεις σε αυτήν, αλλά διακρίναμε μία ανεξήγητη, καταρχάς, μείωση των τόνων. Εως και επαίνους για το πόσο σημαντική χώρα είναι η Τουρκία και τι σπουδαίο ρόλο έπαιξε για τα σιτηρά.
Ο πρωθυπουργός έθεσε όλα τα εθνικά ζητήματα, αλλά κατά τρόπο υπηρεσιακό. Με συνέπεια, ο μέσος ακροατής του να μην αντιλαμβάνεται ίσως τη δραματικότητα των στιγμών που ζούμε κάθε μέρα. Ακόμα και η παρατήρησή του για τις απειλές Ερντογάν ότι «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ» έγινε χαμηλόφωνα. Sotto voce.
Ασφαλώς και δεν μηδενίζουμε Ασφαλώς και μας ικανοποίησε η αναφορά του στο Kυπριακό. Ασφαλώς και μας ικανοποίησε η αναφορά του στον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας και στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο (εξαιρετικό το επιχείρημα με το Μαρόκο). Και, βεβαίως, ασφαλώς μας ικανοποίησε η αναφορά του ότι η κόκκινη γραμμή του λαού μας είναι τα ζητήματα κυριαρχίας.
Με μία διαφορά όμως: H ομιλία αυτή θα μπορούσε να εκφωνηθεί με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο ακόμη κι αν δεν είχε μιλήσει ο πρόεδρος Ερντογάν.
Αλλά οι ομιλίες των πρωθυπουργών πρέπει να είναι εντός τόπου και εντός χρόνου. Διότι το περιεχόμενό τους δεν το ακούν μόνο οι Αμερικανοί. Δεν το ακούμε μόνο εμείς. Το ακούν και οι απέναντι και μας μετράνε. Οι οποίοι, πριν φτάσουμε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, είχαν βομβαρδίσει με επιστολές τα αρμόδια όργανά του, με τις οποίες ζητούσαν τη διεξαγωγή διαλόγου για όλες τις «αλληλένδετες διαφορές» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.
Και τι άκουσαν οι Τούρκοι ως απάντηση της Ελληνικής Δημοκρατίας στις ύβρεις που εξαπέλυσαν εναντίον του έθνους μας: ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Και ότι η Ελλάδα, ακόμη και ως ηττημένη το 1930, υπέγραψε ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας. Οταν λοιπόν κατηγορείς κάποιον και εκείνος ο κάποιος ως απάντηση δεν σου επιστρέφει την κατηγορία αλλά σου λέει ότι δεν είμαστε εχθροί και ότι μπορούμε να τα βρούμε με απευθείας συνεννόηση όπως ο Βενιζέλος με τον Κεμάλ, σε τι συμπέρασμα καταλήγεις άραγε; Οτι μπορείς να αποθρασυνθείς. Οτι τα ηρωικά «όχι» που έλεγε ο κύριος Μητσοτάκης στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης είναι τελικά «ναι».
Έτσι, μία μέρα μετά την ομιλία του κυρίου πρωθυπουργού στη Νέα Υόρκη οι παραβιάσεις στον εναέριο χώρο μας συνεχίστηκαν, οι επιθέσεις για την αμυντική θωράκιση των νησιών μας συνεχίστηκαν με ένταση, ενώ ο Τούρκος υπουργός Αμυνας μας ειρωνεύτηκε και πάλι… να μάθουμε κολύμπι. Αλλά εμείς πιαστήκαμε από μία φράση του «καλού μπάτσου» της υποθέσεως Ιμπραήμ Καλίν και πιστεύουμε ότι με το να δεχτεί η Ελλάδα την Τουρκία στην ευρωπαϊκή σύνοδο της Πράγας και να γίνει ακόμα μία συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν βγαίνουμε κερδισμένοι. Δυστυχώς, σε βάθος χρόνου δεν βγαίνουμε κερδισμένοι. Κερδίζουμε χρόνο, διασκεδάζονται οι ανησυχίες των Ελλήνων που δεν θέλουν πόλεμο, συζητάμε αενάως και θεωρούμε ότι αυτό θα μας βγάλει κάπου.
Ο χρόνος όμως λειτουργεί εναντίον μας. Η Δύσην προκειμένου να απενεργοποιήσει μία ωρολογιακή βόμβα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, θα μας υποχρεώσει ακόμα και πριν από τις εκλογές να υπογράψουμε μυστικά το δεσμευτικό συνυποσχετικό της παραπομπής όλων των διαφορών μας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Οχι τυχαία αναφορά στο συνυποσχετικό έκανε ο πρωθυπουργός στη Νέα Υόρκη. Εκτός αυτών, όμως, υπάρχει και η κατάσταση επί του πεδίου. Η κόκκινη γραμμή. Κόκκινη γραμμή είναι, βεβαίως, η κυριαρχία επί των νησιών μας. Τα οποία όμως πρέπει να είναι εξοπλισμένα και όχι αφοπλισμένα. Τα οποία επίσης θα πρέπει να απαλλαγούν από τους χιλιάδες μετανάστες, μερικοί εκ των οποίων λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στις γραμμές μας. Τα οποία, επίσης, αντιμετωπίζουν σημαντικούς κινδύνους.
H διχοτόμηση της Λέσβου!
Η πυρκαγιά στην παραλία Βατερά στη Λέσβο το καλοκαίρι αποψίλωσε όλο το βουνό από τα δέντρα και μελλοντικά θα μπορούσε να διευκολύνει απόβαση. (Η διχοτόμηση της Λέσβου είναι παγίως στρατηγικός στόχος της Τουρκίας από το 1974, σύμφωνα με αμερικανικά έγγραφα που δημοσιεύονται στο βιβλίο «Το σκοτεινό δωμάτιο»). Κόκκινη γραμμή όμως είναι και η κυριαρχία μας στην ηπειρωτική Ελλάδα. Και δεν είμαι σίγουρος ότι η Αθήνα καταλαβαίνει απολύτως τι συμβαίνει στη Θράκη.
Όπου ο πρόεδρος της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, του σώματος που μας κήρυξε το casus belli, πήγε την περασμένη Παρασκευή και εγκατέστησε ως «δημόσια Αρχή» τον παραμουφτή. Αν η Αθήνα καταλάβαινε, θα αντιλαμβανόταν ότι η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει καιρό τώρα ένα παράλληλο κράτος με θρησκευτικές δομές, εκπαιδευτικές δομές, τραπεζικές δομές και θα το διέλυε. Αν καταλάβαινε, θα συνειδητοποιούσε πόσο εθνικά σημαντική ήταν η έλευση της εικόνας του Αξιον εστί στην Κομοτηνή και η πάνδημη υποδοχή της από τη χριστιανική πλειονότητα.
Η απάντηση, λοιπόν, στο βασικό ερώτημα για το πώς θα κερδίσεις την ειρήνη είναι απλή. Η ειρήνη δεν κερδίζεται με τρόπο ειρηνικό. Η ειρήνη κερδίζεται κατά τρόπο αποφασιστικό. Να μην αφήνεις να πέσει τίποτα κάτω.
