Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μετά τη συνταγματική αναθεώρηση του 1985/86, όταν ένας πολιτικός αρχηγός -της αντιπολίτευσης-επισκέπτεται τον αρχηγό του κράτους, έχει ένα πολιτικό σχέδιο και θέλει να το «ντύσει» με πολιτειακή «επισημότητα».
Από αυτή την άποψη, κατάλαβε κανείς για ποιο λόγο ο Νίκος Ανδρουλάκης ζήτησε ακρόαση από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας- στην αιχμή του σκανδάλου των υποκλοπών.
Στη Θεσσαλονίκη είπε ότι «θα την ενημερώσει για την υπόθεση αυτή και τις πρωτοβουλίες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου».
Αλλά – μπροστά τις κάμερες τουλάχιστον- ακούσαμε έναν αχταρμά για την Ουκρανία, τα ενεργειακά, την Τουρκία και «τέλος, βέβαια, το ζήτημα των υποκλοπών».
Το «ζήτημα». Από το στόμα του δεν βγήκε η λέξη σκάνδαλο.
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου είπε αυτά που μπορούσε να πει- φροντίζοντας να μην υπάρχουν νύξεις για την κυβέρνηση: «η υπόθεση» ανήκει στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης και της Βουλής.
Ανασάναμε: νομίζαμε ότι ήταν δουλειά του Συλλόγου Πολυτέκνων. Ότι η Δικαιοσύνη και η Βουλή την επιχωματώνουν δεν το βλέπει…
Τουλάχιστον είχε ένα δίκιο: «Εχω πλήρη γνώση και συνείδηση των ορίων του αξιώματός μου…»
Παραδόξως ο συνομιλητής της μίλησε απλώς για … «ζήτημα Δημοκρατίας που πρέπει να κλείσει χωρίς να μείνει καμία σκιά στο πολιτικό σύστημα, κι αυτό πρωτίστως είναι ευθύνη της Κυβέρνησης».
Η ποινική διάσταση υποβαθμίσθηκε. Απλώς κάποιοι «θεωρούν ότι είναι υπεράνω της δικαιοσύνης και υπεράνω του κοινοβουλευτικού ελέγχου». Ποιοι ακριβώς;
Ως καλός Σαμαρείτης ζήτησε «να ενισχυθούν περαιτέρω οι ανεξάρτητες αρχές», ώστε «να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους θεσμούς και τη δημοκρατία μας».
Αλλά λόγια ν αγαπιόμαστε. Όπως η άρνησή του να ενημερωθεί γιατί «είναι παράνομο», ή όσα έλεγε στη συνέντευξη του στη ΔΕΘ.
Πχ «Δεν έχω πει ποτέ ότι μου παρακολουθούν το τηλέφωνο γιατί θέλουν να με εκβιάσουν». Αυτό θα συνέβαινε με το Predator, που «δεν ενεργοποιήθηκε στο κινητό μου».
Η συνακρόαση της ΕΥΠ είναι… «άλλο». Αλλά αυτό το «άλλο» δεν το είπε – δημοσίως ούτε στην Πρόεδρο.
Επέμενε απλώς ότι «δεν είναι προσωπικό θέμα» – ενώ καταφανώς είναι ΚΑΙ προσωπικό- και δεν έκανε την παραμικρή νύξη σε βάρος του Μητσοτάκη προσωπικά.
Μην κοροϊδευόμαστε: συνειδητά ο Ανδρουλάκης παρακάμπτει ότι η ουσία βρίσκεται στον λόγο της παρακολούθησης, τον οποίο γνωρίζει : για να εκλεγεί συγκεκριμένος υποψήφιος στο ΠΑΣΟΚ.
Σ αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει κανένας επίσημος «φάκελος» στην ΕΥΠ, ούτε για «καταστροφή», ούτε για «ενημέρωσή» του.
Υπολογίζει στην αδυναμία του Πρωθυπουργού να αναφέρει αυτόν τον λόγο- γιατί θα αποτελούσε πράξη αυτοκτονίας του.
Αλλά όσο ως «θύμα» δεν λέει την αλήθεια, λειτουργεί συμπληρωματικά με τον «θύτη».
Ετσι η εκατέρωθεν διαχείριση του σκανδάλου εξελίσσεται σε παρωδία.
