Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η ανάδειξη της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, προέκυψε από τον συνδυασμό πολιτικής ιδιοτέλειας και Βοναπαρτισμού του Κυριάκου Μητσοτάκη: ήθελε στο γειτονικό μέγαρο κάποιον χωρίς πολιτικό ανάστημα.
Γι’ αυτό απέρριψε όχι μόνο τον επιτυχημένο Προκόπη Παυλόπουλο, αλλά και άλλες προσωπικότητες με επάρκεια για τον ρόλο του ρυθμιστή του Πολιτεύματος.
Έτσι η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία έχει την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο, αλλά, επί της ουσίας, δεν έχει αρχηγό του κράτους.
Η κυρία Σακελλαροπούλου λειτούργησε ως τώρα ως επιπλέον μέλος της κυβέρνησης. Σαν ένα είδος ειδικής εντεταλμένης του υπερσυγκεντρωτικού Πρωθυπουργού.
Ενίοτε προσβάλλοντας τους αρχηγούς των κομμάτων. Πχ: δείπνησε οικογενειακώς σε δημόσιο χώρο, μόνο με το πρωθυπουργικό ζεύγος.
Η Πρόεδρος κινείται κάτω από τον πήχη που παρέλαβε – παρά την οργανωμένη επιχείρηση δημοσίων σχέσεων που την υποστηρίζει. Έχει προσλάβει ακόμη και ειδική σύμβουλο γι’ αυτό.
Ωστόσο η απήχησή της στην ελληνική κοινωνία είναι περιορισμένη και η εμφανής πολιτική αδυναμία της χρησιμοποιείται ακόμη και ως πρόσχημα από τον Μητσοτάκη, για να μην ζητήσει σύγκληση του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών.
Αν έχει δίκιο, τι θα συμβεί όταν η Πρόεδρος πρέπει να κινηθεί ανάμεσα σε δάσος λεπτών ισορροπιών, κομματικών σκοπιμοτήτων και προσωπικών φιλοδοξιών, αναθέτοντας εντολές για σχηματισμό, πολυκομματικής, κυβέρνησης;
Όπως χρειάσθηκε να κάνουν ο Σαρτζετάκης το 1989 και ο Κάρολος Παπούλιας το 2012;
Ή όπως σε άλλο επίπεδο έκανε ο Παυλόπουλος το καλοκαίρι του 2015 – χωρίς να παραβιάσει το γράμμα και το γράμμα του Συντάγματος για τη λαϊκή εντολή και το εύρος των αρμοδιοτήτων του;
Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έχει διανύσει το μισό της θητείας της, χωρίς να κατακτήσει το κύρος που επιβάλλεται για την εγγύηση των συνταγματικών προβλέψεων, σε συνθήκες ανελέητης σύγκρουσης των πολιτικών δυνάμεων.
Αντίθετα, σε περιπτώσεις όπως το τείχος του Έβρου, η υπόθεση Λιγνάδη και η παρασημοφόρηση Αποστολόπουλου, αναδείχθηκε η ροπή της να συντάσσεται με αμφιλεγόμενες κυβερνητικές επιλογές.
Σε διπλανή στήλη ο Βασίλης Σκουρής -της- θέτει εγκαίρως ένα θέμα που αποτελεί πρόκληση για την ίδια.
Στο -αναμενόμενο- μήνυμά της για τη Διεθνή Ήμερα Δημοκρατίας, θα θίξει το θέμα των υποκλοπών, που συνταράσσει την πολιτική ζωή και διασύρει διεθνώς τη χώρα- της οποίας τη φήμη έχει καθήκον να προστατεύει;
Δεν είναι καλό σημάδι ότι, μέχρι στιγμής δεν έδειξε διάθεση να ενημερωθεί από τα αποδεδειγμένα θύματα υποκλοπών – κατά παραβίαση αξίων της Δημοκρατίας και του Συντάγματος…
-Ειδικά όταν ο ένας είναι αρχηγός κόμματος και ενδεχομένως θα του αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης μετά τις εκλογές.
Στις 15 Σεπτεμβρίου η Πρόεδρος έχει την ευκαιρία της: να αποκαταστήσει τον θεσμικό εαυτό της έναντι του ελληνικού λαού.
Ποτέ δεν είναι αργά…
