Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Ενας πολίτης του οποίου καιγόταν το σπίτι στην πυρκαγιά της Πεντέλης επιτέθηκε σε δημοσιογράφο του Σκάι που του ζήτησε να σιωπήσει, με τη φράση: «Δεν μπορεί να καίγεται το σπίτι μου και να μου λες σουτ! Δεν τα έχω με εσένα, τα έχω με την κλίκα σου».
Σημειώσατε τη λέξη, παρακαλώ, γιατί έχει τις προϋποθέσεις να κάνει καριέρα στον δημόσιο βίο: «Κλίκα». Άλλος πολίτης, ο πατέρας της ολυμπιονίκου Κατερίνας Στεφανίδη, επιτέθηκε στον περιφερειάρχη Αττικής Γιώργο Πατούλη αποκαλώντας τον «άχρηστο», επειδή το σπίτι του κινδύνεψε να γίνει παρανάλωμα του πυρός. Τρίτος πολίτης, προχωρημένης ηλικίας, του οποίου η υπομονή σώθηκε, αντί ύβρεων προς το πολιτικό σύστημα προτίμησε να αυτοπυροβοληθεί και να αυτοκτονήσει, όταν αντίκρισε το σπίτι του καμένο για τρίτη φορά. Συ-γκλο-νι-στι-κό.
Αυτά είναι τα περιστατικά που είδαμε. Γιατί υπάρχουν και άλλα που δεν είδαμε, αλλά παρατηρούνται συχνά οψέποτε η φύση αναστενάζει, ειδικά μετά τον χιονιά των βορείων προαστίων τον Φεβρουάριο του 2020. Υπάρχει τόση χυμένη βενζίνη στην κοινωνία και αναπτύσσεται τόσος αυτοματισμός, ώστε πολίτες που τυχόν δεν ξέρουν ποιοι ακριβώς ζουν στις πληττόμενες περιοχές ρωτούν με μάτι που γυαλίζει αν σε αυτές μένουν μόνον πλούσιοι ή και φτωχαδάκια. Αν τυχόν ξέρουν, υπάρχει και χειρότερο, ψιθυρίζουν μέσα από τα δόντια τους «καλά να πάθουν».
Ο κοινωνικός αυτοματισμός που διατρέχει τμήμα της κοινωνίας εναντίον του συστήματος στο σύνολό του -κυβέρνηση λέγεται, κόμματα λέγεται, τράπεζες λέγεται, μίντια λέγεται,θεσμοί λέγεται, ολιγαρχία λέγεται- εκδηλώνεται με πάσα αιτία. Ευτυχώς για την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την αξιοπιστία να τον εκφράσει. Υπάρχει όμως και είναι λίαν επικίνδυνος και αποσταθεροποιητικός.
Οι σποραδικές αναφορές αγανάκτησης για την πυρκαγιά της Πεντέλης είναι μόνο μία από τις πτυχές, όχι η μοναδική. Και αυτό που συμβαίνει στα αρχαία θέατρα με τον Λιγνάδη στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσεται. Το ίδιο το σύστημα προσέφερε στην αρχή βορά στον κόσμο τον σκηνοθέτη για να τον δικάσει και να τον κατασπαράξει πριν από τη διεξαγωγή της δίκης, το ίδιο αυτό σύστημα υπό την ευρύτερη έννοια τον αφήνει τώρα ελεύθερο. Και ανεβάζει τον κόσμο στα κάγκελα, που δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει γιατί οι κεντρικοί παίκτες στήνουν αυτόν τον ξεπερασμένο καβγά για να γλιτώσουν την οργή. Δυστυχώς, δεν τον καταλαβαίνουν.
Αυτό που, δυστυχώς, αισθάνεται μερίδα του κόσμου όταν ένας επώνυμος καταδικασθείς για βιασμό αφήνεται ελεύθερος, αυτό που νιώθει όταν πλούσιες περιοχές του λεκανοπεδίου καίγονται, πνίγονται, πλακώνονται από το χιόνι υπερβαίνει κατά πολύ τον κλασικό καβγά του δικομματισμού. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση είναι εκτός θέματος, λοιπόν.
Ο θυμός, η οργή και η χαιρεκακία δεν είναι αισθήματα που οφείλονται σε όσα περνά με πάσα αφορμή η αστική τάξη της πατρίδας μας. Οφείλονται σε αυτά που παρέλειψε να κάνει η Πολιτεία για τις οικονομικά αδύναμες τάξεις, που κάθε μέρα βλέπουν τον εαυτό τους όλο και περισσότερο εκτός παιχνιδιού. Το θέμα τους, λοιπόν, δεν είναι να καταστραφούν οι άλλοι, παρά την όποια χαιρεκακία συναντά κανείς. Το θέμα τους είναι να ανοίξει χώρος και γι’ αυτούς.
Στην πατρίδα του 2022 τέσσερα διακυβεύματα διακρίνω:
• Το ύψος της φορολογίας εισοδήματος.
• Το ύψος της φορολογίας της ακίνητης περιουσίας.
• Το ύψος του μισθού των χιλιάδων νεαρών ιδιωτικών υπαλλήλων.
• Τις αξίες που διαπερνούν την κοινωνία.
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. κερδίζει άνετα στα δύο πρώτα, καθώς και η φορολογία στην ακίνητη περιουσία μειώθηκε επί των ημερών της εντυπωσιακά και η φορολογία εισοδήματος μειώθηκε κάπως.
Χάνει όμως στα άλλα δύο: στις αξίες και στον κόσμο της εργασίας. Οπου υπάρχει πρόσοδος η Ν.Δ. συσπειρώνει με άνεση τους αστούς. Οπου υπάρχει αξιακό αίτημα, χάνει τους αδύναμους. Εξ ου και η κοινωνική τριβή που παρατηρείται. Φωτιά έχουμε, επιστροφή έναντι των λογαριασμών του ρεύματος έχουμε, εργασία σερβιτόρου στο λιοπύρι έχουμε, Λιγνάδη έχουμε, τα κοινωνικά ρεύματα θα τέμνονται και θα διαβάζουν διαφορετικά τις εξελίξεις. Τα μεν θετικά, τα δε αρνητικά.
Στην πραγματικότητα, ζούμε σε μια κοινωνία Τζόκερ, για να θυμηθώ την ομώνυμη ταινία, και το ερώτημα είναι ποιος θα τραβήξει πρώτος το τζόκερ. Και πότε. Πριν ή μετά τις εκλογές. Είμαι βέβαιος ότι στο Μαξίμου, ανακουφισμένοι που η φωτιά σβήστηκε, κάνουν εντελώς διαφορετική ανάγνωση, και θα ομιλούν για επαγγελματισμό και αποτελεσματικότητα.
Σύμφωνοι! Είμαι επίσης βέβαιος ότι μπορεί και να ακούγομαι ως εκτός κλίματος, όταν ύστερα από μια μεγάλη πυρκαγιά υποστηρίζω ταύτα. Ας κοιτάξουν όμως οι κυβερνώντες μας και κάτω από τα αποκαΐδια. Δεν χάνουν τίποτε. Μπορεί να υπάρχουν ξεχασμένοι τίποτε ωρολογιακοί μηχανισμοί. Ενα τόσο μεγάλο γεγονός, όπως η πυρκαγιά, όλο και κάτι αφήνει!
