Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Στα επίμαχα που δεν είναι εθνικώς επείγοντα επιφυλάσσω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να σχολιάζει τις εξελίξεις με την αναγκαία απόσταση του χρόνου. Το συναίσθημα δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αν βιαστείς, μπορεί να πληγώσεις ανθρώπους. Να τους αδικήσεις. Να τους στιγματίσεις. Αποφάσισα λοιπόν, ακολουθώντας μια φωνή που μου έρχεται από την πεφωτισμένη γενιά του 1930, τη φωνή του Γιώργου Θεοτοκά, να αφήσω τη σκέψη μου να «κατακαθίσει».
Ο Θεοτοκάς, θείος του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου, συχνά μιλούσε για την «κατακαθισμένη σκέψη» (αλλά και για τους «κατακαθισμένους τόπους»). Ξανακοιτάζοντας λοιπόν τη φωτογραφία από το περίπτερο της επιτροπής ΛΟΑΤΚΙ στο Gay Pride με τους υπουργούς, τους υφυπουργούς και τους οικονομικούς αξιωματούχους της κυβερνήσεως, που κατ’ ουσίαν συγκροτούν την κεντροαριστερή νομενκλατούρα της Ν.Δ., αντικρίζοντας τους παλιμπαιδίζοντες και καμαρωτούς με τα σορτσάκια τους ή χωρίς (Γεραπετρίτης, Σκέρτσος, Πατέλης, Γιατρομανωλάκης κ.ά.), αισθάνθηκα βαθιά ενόχληση. Όχι για τους λόγους που θα ήθελε να υποθέσει κανείς – δεν είναι ταυτοτικό το ζήτημα, ούτε ρατσιστικό ούτε ομοφοβικό.
Πολλά νέα παιδιά από αυτή την κοινότητα είναι φίλοι μου και φίλες μου, και δεν κάνουμε παρέα απλώς, αλλά, όταν μπορώ, τους στέκομαι. Όχι επειδή είναι γκέι, αλλά γιατί είναι νέοι και ζουν σε μια χώρα όπου η αξιοκρατία είναι δυστυχώς ακόμη ζητούμενο. Όσο κοίταζα τη φωτογραφία λοιπόν και διάβαζα αναρτήσεις των μελών της κεντροαριστερής νομενκλατούρας στο διαδίκτυο, συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο τους βαθύτερους λόγους της ενόχλησής μου. Υποθέτω και πολλών άλλων.
Ο πρώτος είναι ότι αυτή η ομάδα προβάλλει συστηματικά τον εαυτό της ως μέλος μιας κοινότητας μόνον και όχι ως μέλος του έθνους στο σύνολό του. Αυτό το αγνοεί. Η Ελλάς είναι έθνος, όμως, όχι κοινότητα. Έθνος παραλάβαμε από τους προπάτορές μας, έθνος θα παραδώσουμε, όχι κοινότητα. Η συγκεκριμένη ομάδα εξαντλεί τη δημόσια δράση της στην υπερήφανη διακήρυξη της διαφορετικής σεξουαλικής επιλογής. Μιλά διαρκώς με υπερηφάνεια για τον ατομικό και ιδιωτικό της βίο, αλλά ελάχιστες -αν όχι καθόλου- φορές για το έθνος και την πατρίδα. Που είναι, σε τελική ανάλυση, το κοινό μας σπίτι.
Έθνος και πατρίδα είναι έννοιες που τις αποστρέφεται και τις χαρίζει ανοήτως στην Ακροδεξιά. Εάν άκουγα τον οικονομικό σύμβουλο του πρωθυπουργού ή τον υφυπουργό Πολιτισμού, οι οποίοι είναι αξιωματούχοι της Ελληνικής Δημοκρατίας, να ομιλούν τακτικότερα με την ιδιότητά τους για την εθνικότητα και όχι για την κοινότητά τους μόνον, αν μας έδειχναν ότι βλέπουν τον εαυτό τους πρωτίστως ως μέλη του έθνους και έπειτα ως μέλη μιας κοινότητας, τότε άλλη, εντελώς άλλη θα ήταν η προσέγγισή μας. Εδώ, όμως, η έννοια «εθνική υπερηφάνεια» θεωρείται ακροδεξιά. Δεν την επιτρέπει ο ξενόφερτος, «made in USA» politically correct φιλελευθερισμός της κοινότητας. Ιδεολόγημά της είναι ο αποχρωματισμός και η πολυεθνικότητα. Ο παγκοσμιοποιημένος, χωρίς ρίζες, πολίτης. Δυστυχώς…
Ο δεύτερος λόγος που η φωτογραφία της κεντροαριστερής νομενκλατούρας του Μεγάρου Μαξίμου με ενοχλεί είναι η συγκυρία. Πολλά μέλη της νομενκλατούρας είναι γονείς. Και την περασμένη Κυριακή συνέπεσε να εορτάζεται η από πολλού χρόνου καθιερωμένη Γιορτή του Πατέρα. Δεν εντόπισα στο διαδίκτυο, όμως, αναρτήσεις ή φωτογραφίες με ύμνο στον Ελληνα πατέρα, ο οποίος είναι μαζί με την Ελληνίδα μάνα η κινητήριος δύναμη της ελληνικής οικογένειας. Ούτε κανένα διάγγελμα σε επίπεδο πρωθυπουργού.
Ακουσα πολλά για τις νομοθετικές ρυθμίσεις σχετικά με τον γάμο των ομοφύλων, με την αιμοδοσία, με τις θεραπείες μεταστροφής, αλλά μια ζεστή κουβέντα για τον πατέρα όχι. Αν αποδεχθούμε όμως ότι στον 21ο αιώνα η οικογένεια αλλάζει μορφή και στην ήδη παραδοσιακή προστίθενται νέες, πώς θα ζήσουμε χωρίς τη στοιχειώδη αλληλεγγύη; Να εορτάζεις το Gay Pride και να αγνοείς τη Γιορτή του Πατέρα είναι διάκριση και ρατσισμός. Άλλη θα ήταν η προσέγγισή μας και εδώ, αν εόρταζες και το ένα και το άλλο.
Ο τρίτος λόγος που η φωτογραφία μού προκάλεσε ενόχληση είναι τα δικαιώματα. Η ομάδα αυτή δίδει μεγάλη μάχη για τα δικά της δικαιώματα, τα δικαιώματα των «μειονοτήτων», αλλά ταυτοχρόνως πολέμησε με πάθος κατά τη διάρκεια της πανδημίας τα δικαιώματα των πλειονοτήτων. Χιλιάδες Ελληνες δεν θα ξεχάσουν ποτέ τις διακρίσεις που έγιναν εις βάρος τους. Τα Gay Pride διεξάγονταν κανονικά, διότι οι διοργανωτές είχαν «δόντι» στο Μαξίμου, αλλά, όταν επρόκειτο για την άσκηση του θρησκευτικού καθήκοντος και των ατομικών ελευθεριών, τα μέλη της ομάδας αυτής έδιναν πίσω από τις κλειστές πόρτες σκληρές μάχες για τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων χιλιάδων Ελλήνων ορθοδόξων (που ήθελαν να παρακολουθήσουν μια λειτουργία, μια περιφορά εικόνας, την τελετή υποδοχής του Αγίου Φωτός).
Έδιναν μάχες για τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων χιλιάδων Ελλήνων πατριωτών που ήθελαν να παρακολουθήσουν μια παρέλαση ή μια ομιλία για την ανεξαρτησία. Η κεντροαριστερή νομενκλατούρα του Μαξίμου είχε πολύ εύκολο το «επιτρέπεται» αν επρόκειτο για πορείες της Αριστεράς και για παρελάσεις του Gay Pride, και πολύ εύκολο το «απαγορεύεται» αν επρόκειτο για θρησκευτικές τελετές και για εθνικές επετείους της νεότερης Ιστορίας μας. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θα δείτε κανένα μέλος της σε φωτογραφία από καμιά τέτοια τελετή.
Αν και εδώ η ομάς δεν έκανε διακρίσεις (έχω πλήρη εικόνα για το τι γινόταν στο Μαξίμου εκείνη την περίοδο – από σεβασμό σε κάποιους ακαδημαϊκούς δεν έγραψα ονόματα) και επέτρεπε ή απαγόρευε ταυτοχρόνως και τα δύο, κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε σήμερα. Καμία πικρή γεύση. Η μεροληψία της, όμως, υπέρ του ατομικού και εις βάρος του εθνικού και του συλλογικού ήταν πρωτοφανής. Είχα κατά καιρούς την ευκαιρία να εξηγήσω στον καθηγητή Γιώργο Γεραπετρίτη (τον οποίο ως επιστήμονα πολύ εκτιμώ) γιατί, κατά τη γνώμη μου, η κυβέρνηση παράγει πρόβλημα εις βάρος του εαυτού της, ενώ θα μπορούσε να είναι ταυτοχρόνως και με την παράδοση και με τη νεωτερικότητα, χωρίς να της προσάπτει κανείς το παραμικρό.
Είχα την ευκαιρία επίσης, πέρυσι, στο περιθώριο εκδήλωσης στο Ζάππειο, να πω στον υφυπουργό Γιώργο Γιατρομανωλάκη ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε η σεξουαλική του ταυτότητα, ούτε ότι είναι νιόφερτος στο κόμμα, όπως νομίζει, αλλά ότι πρέπει να κάνει καλά τη δουλειά του. Και να μην επιτρέπουν ο ίδιος και η ηγεσία του υπουργείου του -είχε συμβεί τότε και ανακλήθηκε άρον άρον η απόφαση- να εγγράφονται στα μητρώα του υπουργείου φιλοσκοπιανοί σύλλογοι ως «μακεδονικοί».
Εάν είσαι πατριώτης, μου περισσεύει αν είσαι γκέι. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν θυμώνουμε γιατί οι φωτογραφίες μάς δείχνουν υπουργούς της Ν.Δ. παρόντες σε Gay Pride. Θυμώνουμε γιατί οι φωτογραφίες μάς θυμίζουν από πού είναι μονίμως απόντες. Θυμώνουμε γιατί, εκτός από την ατομική ταυτότητα, που πρέπει να τονίζεται, υπάρχει και η εθνική ταυτότητα, η οποία πρέπει να υπογραμμίζεται!
Αν και πάντοτε υπάρχει καιρός, και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί «θεραπεία μεταστροφής» -απλώς σεβασμός στην άλλη άποψη-, για να ξαναβρεί η παράταξη το κέντρο βάρους της, πολύ φοβάμαι πως αυτή η ομάδα δύσκολα θα αλλάξει άποψη για τα πράγματα. Θα συμφωνήσω με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη: Οπως τόνισε στο capital.gr, «τυπικώς» είναι Ν.Δ…
