Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Το φυσάνε και δεν κρυώνει οι Γερμανοί για το κάζο που έπαθαν με τις φρεγάτες. Φάνηκε και από εξαιρετικά ψυχρή ανακοίνωση με την οποία, αρκετές μέρες αργότερα, αποφάσισαν να «χαιρετίσουν» τη συμφωνία.
Όχι ότι είχαν καμιά ελπίδα να πουλήσουν τις δικές τους, αλλά κοιμούνταν με την πεποίθηση ότι θα πάρουμε τις αμερικανικές ή, εν ανάγκη, θα συμβιβαστούμε με κάποια τρίτη λύση, όπως εκείνη των ολλανδικών SIGMA, o κατασκευαστικός οίκος των οποίων έχει στο παρελθόν προμηθεύσει με πλοία το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.
Απασχολημένοι με τις εκλογές τους, διασκέδασαν από απόσταση με το ναυάγιο των Γάλλων στον Ειρηνικό, παριστάνοντας βεβαίως ότι συμπάσχουν ως «εταίροι» και αναμασώντας πομφόλυγες περί δημιουργίας Ευρωστρατού. Στην πράξη χάρηκαν αφάνταστα για το αγγλοσαξονικό χαστούκι στο Παρίσι, μόνο που δεν φαντάστηκαν ότι κάποιοι άλλοι θα είχαν… τύψεις και ο Μακρόν θα ήταν σε θέση να πάρει μία, συμβολική έστω, ρεβάνς με αμερικανικές πλάτες.
Αυτό το τελευταίο ήταν που τους ενόχλησε περισσότερο απ’ όλα: ότι οι Αμερικανοί «έκλεισαν το μάτι» στον Μητσοτάκη προκειμένου να επιλέξει τις γαλλικές φρεγάτες (γιατί δεν πιστεύω να φαντάζεστε ότι ο Κυριάκος έκανε την επανάσταση της ζωής του και αποφάσισε μόνος του), αλλά και γιατί ανέχτηκαν διμερή συμφωνία αμυντικής συνδρομής έξω από το πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Και αυτό αδιανόητο θεωρούνταν μέχρι χθες, αλλά η αμερικανική κυβέρνηση έψαχνε εναγωνίως τρόπο να αναστυλώσει το «εγώ» των Γάλλων και τον ανακάλυψε προσφέροντάς τους -λέμε τώρα- ρόλο περιφερειακού χωροφύλακα στη Μεσόγειο. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ πρόσφατα και η Ελβετία ακύρωσε ένα μεγάλο συμβόλαιο αγοράς μαχητικών Rafale για να προμηθευτεί τα αμερικανικά F-35. Επρεπε να μπει ένα φρένο στην ταπείνωση της Γαλλίας. Επιπλέον, ο Μπάιντεν έψαχνε τρόπο για να εκβιάσει την Ελλάδα, κάμπτοντας και τις τελευταίες αντιστάσεις για την αποδοχή μιας λεόντειας αμυντικής συμφωνίας που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα μας δεσμεύει… επ’ αόριστον!
Αυτά λοιπόν είναι, ας πούμε, τα καλά νέα για την Ελλάδα. Τα κακά νέα είναι ότι, όταν θυμώνουν οι Γερμανοί, γίνονται πολύ κακοί και το κρατούν μανιάτικο. Και τα χειρότερα νέα είναι πως με οποιαδήποτε εκδοχή κυβέρνησης συνασπισμού στη Γερμανία για υπουργός Οικονομίας προαλείφεται μάλλον ο αρχηγός των Ελεύθερων Δημοκρατών Κρίστιαν Λίντνερ.
Αυτό τουλάχιστον θα απαιτήσει ο ίδιος και, επειδή τα κουκιά δεν βγαίνουν, η απαίτησή του πιθανότατα θα γίνει αποδεκτή απ’ όπου κι αν προέρχεται ο νέος καγκελάριος. Οι Πράσινοι, που επίσης θα συμμετέχουν στη νέα κυβέρνηση, ως εταίρος μειοψηφίας θα αναγκαστούν να κάνουν πίσω γιατί ζητούν τη θέση του αντικαγκελάριου και άλλα κομβικά για την πολιτική τους υπουργεία.
Ο Λίντνερ όμως, που μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια για τις οικολογικές «τρελίτσες» με την κλιματική αλλαγή, αφού η συγκεκριμένη πολιτική διαμορφώνεται κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της γερμανικής εξαγωγικής βιομηχανίας, έχει κάτι ακόμη στην ατζέντα: επαναφορά της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και των ασφυκτικών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας. Αποτελεί βασική του προεκλογική δέσμευση και να είστε βέβαιοι ότι θα την υλοποιήσει. Ο προκάτοχός του και πιθανός μελλοντικός καγκελάριος Ολαφ Σολτς θα μοιάζει με αρσακειάδα μπροστά του. Ο Λίντνερ, ακραίος νεοφιλελεύθερος, δεδηλωμένος θαυμαστής του Σόιμπλε και φανατικός οπαδός του Grexit, θα μας κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη προτάσσοντας το κρίσιμο ερώτημα: Πού τα βρήκατε, βρε ρεμπεσκέδες, τα λεφτά για να αγοράσετε φρεγάτες; Και δη γαλλικές;
Θα αναρωτιέστε ίσως πώς, στο καλό, θα χωρέσει σε μια μελλοντική γερμανική κυβέρνηση ένας σκληρός εκπρόσωπος του βιομηχανικού λόμπι με τους, τάχα μου, ανήσυχους για το περιβάλλον Πρασίνους. Θα μπορούσε ποτέ στην Ελλάδα να συνυπάρξει ο Σκυλακάκης με τον Δημοσθένη Βεργή; Στη Γερμανία, αγαπητοί μου, αυτά είναι λυμένα. Θα δείτε ότι όλοι αυτοί οι φαινομενικά αταίριαστοι θα συνυπάρξουν μια χαρά. Γιατί, όταν έρχεται η ώρα για τα κρίσιμα, και οι πιο αχώνευτοι μεταξύ τους ομονοούν μαζί με τον Σόιμπλε στο βασικό: Deutschland uber alles…
Για να καταλάβετε τι σας λέω, θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα: Στο απόγειο της πανδημικής κρίσης και των πρώτων lockdowns μπροστά στον κίνδυνο να πληγεί η γερμανική οικονομία, ο πρόεδρος της γερμανικής Βουλής και δημοσιονομικός δήμιος του ευρωπαϊκού Νότου βγήκε μπροστά και έκανε μία πρωτοφανή δήλωση. «Δεν μπορεί να προτάσσεται η ανθρώπινη ζωή», είπε, «έναντι του απώτερου κοινού σκοπού», που προφανώς για τον ίδιο είναι η διαφύλαξη της γερμανικής οικονομικής ευημερίας.
Θα μπορούσε να το έχει εκφράσει με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους στην «Tagesspiegel» ο Σόιμπλε, αλλά διάλεξε τον πιο κυνικό: «Οταν ακούω ότι όλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, οφείλω να πω ότι αυτό δεν είναι σωστό με την απόλυτη έννοια… Η αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη, αλλά αυτό δεν αποκλείει ότι όλοι κάποτε θα πεθάνουμε…»
Ομολογώ ότι ο κυνισμός του τότε με είχε σοκάρει, αλλά δεν εξεπλάγην γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του ανδρός. Αυτό που με θορύβησε ήταν η ομοψυχία στη στήριξή του από άλλους επιφανείς Γερμανούς πολιτικούς, δημάρχους, ακαδημαϊκούς, ανώτατους δικαστές, ακόμη και θεατρικούς συγγραφείς όλων των πολιτικών τάσεων.
Πρώτος τον αβαντάρισε ο ίδιος ο Κρίστιαν Λίντνερ: «Η προστασία της ανθρώπινης ζωής είναι μια υψηλή προτεραιότητα, αλλά πάντα πρέπει να ζυγίζονται και άλλες προτεραιότητες» διευκρίνισε σε μια συνέντευξή του στο κανάλι Welt. Κoντά στην ίδια λογική βρέθηκε, όπως αναμενόταν, και ο νεοναζιστής Aλεξάντερ Γκάουλαντ, ανώτατο στέλεχος και συνιδρυτής της ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD), λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο πρόεδρος της Βουλής έχει απόλυτο δίκιο. Οταν η θεραπεία μιας αρρώστιας αρχίζει να βλάπτει περισσότερο από την αρρώστια, πρέπει να διακόπτεται…»
Κατά έναν απίθανο τρόπο η στήριξη ήρθε και από τους Πρασίνους. Ο επικεφαλής τους Ρόμπερτ Χάμπεκ, που σήμερα προορίζεται για αντικαγκελάριος, αφού η «θείτσα» συμπρόεδρος του κόμματος δεν κατάφερε να πιάσει τις επιδόσεις που ονειρευόταν, είπε ότι η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν σημαίνει χρήση «όποιων και όσων μέτρων». Ενας άλλος από δαύτους, ο δήμαρχος του Τίμπινγκεν, Μπόρις Εράσμους Πάλμερ, το… τερμάτισε δηλώνοντας: «Θα σας το πω πολύ ωμά. Ενδεχομένως σώζουμε ανθρώπους στη Γερμανία που θα πέθαιναν ούτως ή άλλως σε έξι μήνες λόγω ηλικίας και άλλων παθήσεών τους…»
Αν σκεφτεί κανείς ποιος πρωτολανσάρισε τέτοιου είδους θεωρίες «ευγονικής», θα αντιληφθεί εύκολα ότι οι Γερμανοί δεν αλλάζουν είτε με πράσινο είτε με κόκκινο ή με μαύρο προσωπείο… Εφόσον λοιπόν ο Λίντνερ κάνει τελικά κουμάντο στη γερμανική οικονομία, θα περάσουμε πολύ δύσκολα. Στο μεταξύ θα φάμε λίγη Μέρκελ ακόμη, η οποία επίσης δεν θα είναι καθόλου ευτυχής για το ελληνογαλλικό φλερτ. Να προσέχει λοιπόν λίγο ο πρωθυπουργός που αναγκάστηκε να στενοχωρήσει -κατά τύχη- τους Γερμανούς για να μην έχει την τύχη κάποιων προηγούμενων που έφυγαν σχεδόν… διά βοής.
