Του Νίκου Φυλάγγελου
Η καθήλωση της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας στην παρακμή, είναι ένας από τους βασικούς λόγους της συσσώρευσης δεινών στην Ελλάδα, την τελευταία δεκαετία.
Τα ΜΜΕ, ειδικά το ενημερωτικό σκέλος της τηλεόρασης, εξελίχτηκαν σε μέρος του προβλήματος, αντί να είναι μέρος της λύσης. Και απαξιώθηκαν κατά τρόπο ακραίο και μη αναστρέψιμο στη συνείδηση της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να διαβρωθεί περαιτέρω το αγαθό της ενημέρωσης, και να δοθεί χώρος στους… ψεκασμούς.
Από τα Μνημόνια και την ανοχή στη φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, στην ανοχή και τον εναγκαλισμό με τη νοοτροπία και τη ρητορική της ακροδεξιάς, που ως φιλοσοφία ολοκληρωτισμού διαπνέει οριζόντια κόμματα και ευρύτερα τον δημόσιο βίο. Και πιο πρόσφατα, με τα… υψωμένα δάχτυλα προς τους πολίτες για την πανδημία του κορονοϊού, με την ενοχοποίηση συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, όπως τους νέους.
Από μια τέτοια δημοσιογραφία που χορεύει καθημερινά τανγκό με την παρακμή, δεν θα περίμενε κανείς εμβάθυνση στην ανάλυση κρίσιμων και σύνθετων διεθνών ζητημάτων, όπως για παράδειγμα τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, και τη συμπεριφορική ισορροπία ανάμεσα στον Τζο Μπάιντεν και τον Ταγίπ Ερντογάν.
Με αφορμή την παρουσία του Τούρκου Προέδρου στις ΗΠΑ και τη μη πραγματοποίηση συνάντησης με τον σημερινό ένοικο του Λευκού Οίκου, ακούμε και πάλι… τέρατα, περί του πόσο… απομονωμένος είναι ο Ταγίπ Ερντογάν και πόσο τον… στριμώχνει η διακυβέρνηση Μπάιντεν. Σε λίγο θα ακούσουμε ότι ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου τον… έδειρε.
