Της Ευτυχίας Χ. Κοκκίνη
Μερικές φορές, η πραγματικότητα μπορεί να ξεπερνάει τα πιο ευφάνταστα σενάρια, τις πιο απρόβλεπτες αστυνομικές ιστορίες. Ή μήπως, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία και η τηλεόραση αντιγράφουν σχεδόν πάντα τη ζωή; Με αφορμή την πρόσφατη τραγωδία στα Γλυκά Νερά, όπου βάσει των τελευταίων ευρημάτων, η άτυχη Καρολάιν δεν έπεσε θύμα ληστείας, αλλά αποτέλεσε δολοφονικό στόχο του ίδιου του συζύγου της και πατέρα του παιδιού της, σχεδόν όλοι μας ισορροπούμε ανάμεσα στη θλίψη, το σοκ και τον φόβο. Τη θλίψη για την απώλεια της κοπέλας, τη μοίρα του παιδιού της και την οδύνη των γονιών της. Το σοκ για τη φρικτή αποκάλυψη του θύτη, συζύγου και πατέρα. Τον φόβο για την καινούργια πραγματικότητα, όπου καλείσαι να αμφισβητήσεις τις καλές προθέσεις των ανθρώπων που σε προσεγγίζουν ερωτικά ή φιλικά.
Λένε ότι το μεγαλύτερο κίνητρο για φόνο είναι σχεδόν πάντα το χρήμα, κυρίως για τα προσχεδιασμένα εγκλήματα. Και το ερωτικό πάθος για εκείνες τις περιπτώσεις, όπου κάποιος σκοτώνει εν βρασμώ ψυχής, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Και κάπου εκεί το μυαλό θολώνει, κυρίως όταν τις ημέρες που είχαν προηγηθεί, προβάλλονταν από τα μέσα δικτύωσης άπειρες φωτογραφίες από ευτυχισμένες στιγμές του ζευγαριού, πολλές εξ αυτών από ταξίδια. Μία εικονική ευτυχία, η οποία προφανώς λειτουργούσε ως υποκατάστατο της απουσίας της στην πραγματική ζωή. Και λίγες ώρες μετά την ομολογία του δολοφόνου, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια λεπτομέρειες του γάμου, όπως η γνωριμία, όταν εκείνη ήταν ανήλικη και η μετέπειτα απομάκρυνση της κοπέλας από τον κύκλο της. Ήταν η επαγγελματική ιδιότητα του ως πιλότου, που «δικαιολογούσε» την αποπλάνηση; Ήταν όλες οι κινήσεις, μέχρι και της επίσπευσης της δημιουργίας οικογένειας, προμελετημένες για την κατάληξη; Πως όμως μπορεί κάποιος να αφαιρέσει τη ζωή της συντρόφου του και μητέρας του παιδιού του; Πως μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ικανό για το τέλειο έγκλημα, όταν η σύγχρονη τεχνολογία βρίσκει άμεσα ευφάνταστους τρόπους για την αποκάλυψη του; Πως είναι δυνατόν να πιστεύει ότι μπορεί να τον προσπεράσει η Νέμεση;
Είμαι σίγουρη ότι σύντομα και αυτή η ιστορία θα ξεθωριάσει και καινούργια εγκλήματα θα πάρουν τη θέση της στη σκέψη μας. Όπως και ότι μέχρι τότε θα βγαίνουν λεπτομέρειες που, όσο θεωρούνταν ληστεία, είχαν επιμελώς συγκαλυφθεί. Δεν μπορώ παρά να λυπάμαι για την κατάληξη, γιατί ξέρω ότι δεν θα μπορούσε η ίδια η ζωή να αντιγράψει τον κινηματογράφο και να προσφέρει ως παραδειγματική ποινή τον ισόβιο εγκλεισμό χωρίς άδειες, χωρίς προαυλισμό, χωρίς μείωση ποινής λόγω καλής συμπεριφοράς. Όπως στην ταινία «Το μυστικό στα μάτια της», ειρωνική αναφορά ο τίτλος σε όσα εκείνη ίσως αντιλήφθηκε, προτού εκείνος να την τελειώσει. Το μυστικό που τελικά αποκαλύφθηκε.
